Niedźwiedziówka
| Niedźwiedziówka | |
| | |
 Etykietka likieru produkowanego w Ełku - na pierwszym planie niedźwiedź, koneser trunku
| |
| Inne nazwy | Bärenfang |
Nazwa - ...
Spis treści
Geneza
Na Mazurach funkcjonowała litewska nazwa Meschkinnes lub Meschkinnis. Niedźwiedziówka zawierała około 35% alkoholu. Mieli się nią podobno raczyć dawni Prusowie. Tradycja głosi, że był stosowany w celu odurzania niedźwiedzi, dzięki czemu udawało się je schwytać żywcem.
Miód (wyłącznie lipowy bądź akacjowy) podgrzewało się w wysokim garnku. Nie wolno było przerywać mieszania. Jednocześnie dolewano taką samą objętość wódki. Trunek odstawiano do wystygnięcia. Następnie doelwano nową porcję wódki, skórkę cytryny, laskę wanilii, goździki, czasami kawałek cynamonu. Czasami wódkę zastępowano spirytusem, winem mozelskim lub rumem.
Naturalnie niedźwiedziówka posiadała cenne i nie wbudzające wątpliwości walory prozdrowotne. Trunek serwowano osobom przeziębionych, a w okresie pogodowych perturbacji stosowano ją profilaktycznie. Należała do trunków mocnych i potrafiła zawrócić w głowie niejednemu koneserowi.
Receptury na jej przygotowanie zaczęto umieszczać we wschodniopruskich książkach kucharskich od końca XIX stulecia. Na początku XX wieku rozpoczęła się jej produkcja na skalę przemysłową.
Obecnie tradycję produkcji niedźwiedziówki kontynuje się w miejscowości Wolfenbüttel w Dolnej Skasonii. W roku 2008 trunek został wpisany na Listę produktów tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi
s the first commercial brand of this liqueur that was produced in the capital city of Königsberg; it is now produced by the Teucke & Koenig company in the town of Steinhagen,
Sposób przygotowania
...
Znaczenie w kuchni regionalnej
...
Przepis
Niedźwiedziówka[1]
500 g miodu, 0,5 l spirytusu rektyfikowanego 96%, 1/4 l wina mozelskiego lub 1/4 l wody
Pszczeli miód podgrzać, aż stanie się płynny, zdjąć z ognia, ostrożnie domieszać spirytusu, a gdy się wyklaruje, dodać wina mozelskiego lub wody. Zlać do butelek i odstawić na co najmniej kilka tygodni. Im dłużej będzie stać, tym trunek stanie się lepszy.
Bibliografia
- Jankowska-Buttitta Małgorzata K., Niezapomniana kuchnia Warmii i Mazur, Zakroczym 2007.
- Mazury. Słownik stronniczy, ilustrowany, red. Waldemar Mierzwa, Dąbrówno 2008.
- Smak Mazur. Kuchnia dawnych Prus Wschodnich, wybór Tadeusz Ostojski, opracowanie Rafał Wolski, Dąbrówno 2006.
- Lista produktów tradycyjnych [data dostępu: 20.06.2014]
Przypisy
- ↑ Smak Mazur. Kuchnia dawnych Prus Wschodnich, wyb. T. Ostojski, oprac. R. Wolski, Dąbrówno 2006, s.136.
<references>
Zobacz też
