Rezerwat Mokre
| Rezerwat przyrody Mokre | |
| | |
 Podkolan zielonawy (Platanthera chlorantha). Fot. Orchi. Źródło: Commons Wikimedia | |
| Rodzaj rezerwatu | leśny |
| Państwo |  Polska
|
| Data utworzenia | 1958 |
| Powierzchnia | 7,0 ha |
| Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego   Rezerwat przyrody Mokre | |
| Położenie na mapie Polski  Rezerwat przyrody Mokre | |
{{#invoke:Koordynaty|szablon}} | |
Rezerwat przyrody Mokre – rezerwat przyrody utworzony w 1958 r. (MP nr 16, poz. 106) w celu ochrony lasu łęgowego o naturalnym charakterze. Położony jest 1 km na wschód od wsi Sztynort i 10 km na południowy zachód od Węgorzewa, siedziby władz gminnych. Rezerwat o powierzchni 7,0 ha znajduje się na półwyspie u północnego brzegu Jeziora Dargin w Nadleśnictwie Borki.
O rezerwacie
Rośliny
Rezerwat obejmuje 150-letni dorodny starodrzew dębowo-jesionowy z niewielką domieszką olchy czarnej, wiązu pospolitego i świerka, stanowiący fragment naturalnego lasu łęgowego. Znaczną część drzewostanów tworzy 170-letni jesion i dąb w wieku 190 lat. Wiekowe jesiony i dęby osiągają wysokość 30–35 m. Drzewostany rezerwatu mają wysokie zadrzewienie 1,0–1,6 i rzadko spotykaną zasobność wynoszącą w przypadku jesionu 600 m sześciennych masy drzewnej na 1 ha, w przypadku dębu 780 m3/ha.
W podszycie występują m.in. kruszyna pospolita, czeremcha zwyczajna, kalina koralowa, porzeczka czarna, głóg jednoszyjkowy i wiciokrzew suchodrzew. Bogate runo pokrywa 70-100% powierzchni. Z gatunków chronionych spotyka się podkolan zielonawy (Plantathera chlorantha). Flora rezerwatu liczy około 80 gatunków roślin naczyniowych.
Zobacz też
Rejestr rezerwatów przyrody województwa warmińsko-mazurskiego, Regionalna Dyrekcja Ochrony Środowiska w Olsztynie [12.12.2014]
Bibliografia
Dąbrowski S., Polakowski B., Wołos L., Obszary chronione i pomniki przyrody województwa warmińsko-mazurskiego, Urząd Wojewódzki, Wydział Ochrony Środowiska i Rolnictwa w Olsztynie, 1999.
Galeria zdjęć
- Rezerwat Mokre
Rezerwat Mokre
Rezerwat Mokre
Owoce kaliny koralowej (Viburnum opulus). Fot. Wouter Hagens. Źródło: Commons Wikimedia
