Padalec zwyczajny
| Padalec zwyczajny | |
| | |
| Lacerta agilis` | |
| Linnaeus, 1758 | |
| Lacerta agilis Linnaeus, 1758 | |
 Głowa padalca. Fot. L. Lebois. Źródło: www.flickrhivemind.net | |
| Systematyka | |
| Domena | eukarionty |
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | strunowce |
| Podtyp | kręgowce |
| Gromada | [zauropsydy |
| Rząd | łuskonośne |
| Rodzina | padalcowate |
| Rodzaj | Angius |
Padalec zwyczajny – jedyna polska jaszczurka beznoga. Kształtem przypomina węża. Może mieć długość do 50 cm. Ma brunatno-brązowe zabarwienie, pokryte łuskami, które dają szklisty połysk. Dwie trzecie długości ciała stanowi ogon, który odpada, gdy tylko zostanie zaatakowana przez drapieżnika, ale po czasie się regeneruje.
Charakterystyka i występowanie
Jaszczurka jest aktywna o zmierzchu i w nocy. Jej pokarm stanowią głównie dżdżownice i nagie ślimaki. Nie kąsa ludzi. Jest nieszkodliwa, ale bardzo często zabijana przez człowieka. Jak wszystkie polskie jaszczurki jest pod ścisłą ochroną.
Padalca można spotkać w terenach obfitujących w naturalne zakamarki stanowiące kryjówkę dla jaszczurki. Poza kryjówkami równie ważna jest ekspozycja na promienie słoneczne, w których ten gad się wygrzewa. Najłatwiej spotkać ją w maju, gdy rozpoczyna gody. Jej zimowy sen trwa od października do lutego/marca. Zdarza się, że wpada w letarg z innymi jaszczurkami, wężami lub żmijami, a nawet płazami.
Na Warmii i Mazurach występuje powszechnie, m.in. w Welskim Parku Krajobrazowym.
Bibliografia
Krzysztof Główczyński, Krzysztof Wittbrodt, Płazy i gady Welskiego Parku Krajobrazowego, Kwidzyn 2011, s. 34.
przygodyprzyrody.pl/padalec-zwyczajny [24.11.2020]
