Bęsia

Bęsia
Pole-obowiązkowe Pole-obowiązkowe
Państwo	Polska
Województwo	warmińsko-mazurskie
Powiat	olsztyński
Gmina	Kolno
Liczba ludności (2010)	668 (łącznie Bęsia, Bocianowo, Oterki, Wólka)
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego Bęsia
Położenie na mapie Polski Bęsia
{{#invoke:Koordynaty|szablon}}

Bęsia (niem. Bansen) – wieś sołecka w Polsce położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie olsztyńskim, w gminie Kolno. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa olsztyńskiego. Miejscowość w 2010 roku była zamieszkana przez 867 osób. Obecnie funkcję sołtysa sprawuje Paweł Dudek.

Położenie

Miejscowość jest położona na Pojezierzu Olsztyńskim nad Jeziorem Bęskim, w odległości 9 km na północny wschód od Biskupca.

Dzieje miejscowości

Pierwsza informacja dotycząca miejscowości pochodzi z 1379 roku. Jednak pierwszy dokument lokacyjny pochodzi z roku 1389. Biskup warmiński nadawał w nim Mikołajowi Lengmannowi 70 włók do zasiedlenia. Granice wsi w I dokumencie lokacyjnym stanowiły: Węgój, Stryjewo, Zamek biskupi w Biskupcu, Kruzy, Kolno oraz Kabiny. Przywilej na młyn został wystawiony w 1397 roku. Potwierdzenie nadania nastąpiło jednak dopiero w roku 1527. Dokument został wystawiony przez biskupa Maurycego Ferbera. Bęsia stawała się majątkiem lennym. Odbiorcą nadania stał się szlachcic z Mazowsza, niejaki Stanisław Ossar - właściciel w latach 1527-1537. Ossar nie należał widocznie do szczególnie gospodarnych, wkrótce bowiem majątek przeszedł w ręce burgrabiego w Reszla - Krzysztofa Wantkowskiego. W 1598 roku Bęsia stała się własnością Jana Biki. Majątek na przestrzeni wieków przechodził z rąk do rąk - właścicielami stawała się szlachta i starostowie reszelscy. W 1399 roku wystawiono przywilej na założenie karczmy w Bęsi. W okresie wojny trzynastoletniej Bęsia z pewnością nie uniknęła zniszczeń, zważywszy choćby na fakt, że położony niedaleko Biskupiec leżał w gruzach. Miejscowość boleśnie ucierpiała w latach 1519-1521, w czasie wojny polsko-krzyżackiej. Andrzej Batory - biskup warmiński w latach 1589-1599 i jednocześnie królewski bratanek - będąc zapalonym myśliwym, zdecydował o budowie w Bęsi dworku myśliwskiego. Przez długi czas Prusowie stanowili największy odsetek miejscowej ludności. Naturalnie z czasem sytuacja ta uległa zmianie. Pierwotnych mieszkańców pod względem demograficznym zaczęli wyprzedzać Polacy i Niemcy. Większość polskich kolonistów przybywała z Mazowsza. Wieś należała do polskiego obszaru językowego - w XIX wieku obok kazań w języku niemieckim, wygłaszano również polskie. Początek wieku XVIII bez wątpienia został zapamiętany w Bęsi jako czas szalejącej epidemii dżumy (1709-1711). Od 1818 roku, po przeprowadzonej reformie administracyjnej, pierwszym starostą reszelskim został Karl von Knoblauch - właściciel majątku w Bęsi. Tym sposobem wieś stała się siedzibą urzędu starosty. Knoblauch zdecydował się na sprzedaż majątku po śmierci swojej żony w roku 1843. Małżonka starosty spoczęła na cmentarzu zlokalizowanym na terenie pałacowego parku. Nowym właścicielem Bęsi został - kolejny starosta - von Lavergno-Peguilhen. Wkrótce siedziba starostwa została przeniesiona do Kłopotowa. W przyszłości wieś stała się jednak integralną częścią Bęsi. Ostatecznie urzędowanie starostów w majątku skończyło się w roku 1857. Jednak aż do roku 1885 w miejscowej karczmie odbywały się sejmiki powiatowe. W 1911 roku w czasie wyborów do pruskiego parlamentu, większość mieszkańców wsi zagłosowała za polskim kandydatem ks. Walentego Barczewskiego. Po 1945 roku w Bęsi uruchomione zostało Państwowe Gospodarstwo Rolne.

Pierwsze informacje o miejscowej szkoły pochodzą z 1935 roku. Do placówki uczęszczało wówczas 86 uczniów. Po zakończeniu II wojny światowej szkoła wznowiła działalność w 1949 roku. W styczniu 1945 roku w Jeziorze Bęskim został zatopiony niemiecki transport wojskowy. Samochody zostały wydobyte w roku 1946. Od 1956 roku w miejscowości działa jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej. W 1972 roku we wsi zostało uruchomione przedszkole.

W 1956 roku w Bęsi uruchomiono Rejonowy Zakład Doświadczalny. Po reformie administracyjnej w 1975 roku zmieniono nazwę zakładu na Wojewódzki Ośrodek Postępu Rolniczego. Ośrodek został zlikiwidowany w 1991 roku. W okresie działalności Rejonowego Zakładu Doświadczalnego w Bęsi działała również Zasadnicza Szkoła Rolnicza. W latach 1991-1993 doszło do utworzenia Państwowego Przedsiębiorstwa Rolnego. Jego zadanie polegało na sprzedaży mienia WOPR. W roku 1993 PPR zostało zlikwidowane a mienie przejęte przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa.

W 1959 roku w miejscowości zostało założone Stowarzyszenie Społeczno-Kulturalne Pojezierze Oddział w Bęsi, które obecnie liczy 25 członków. Od samego początku prezesem lokalnego oddziału jest dr Irena Modrzejewska.

Edukacja

W miejscowości funkcjonuje przedszkole samorządowe oraz filia Zespołu Szkół w Kolnie.

Kultura

W Bęsi zostało założone Stowarzyszenie Nasza Bęsia; funkcjonuje również centrum kultury.

Sport

We wsi istnieje klub sportowy BKS Warmianka Bęsia

Turystyka

• W Bęsi działa Ośrodek Szkoleniowo-Wypoczynkowy.
• Szlak rowerowy o długości 25,5 km - przebieg trasy: Kolno-Bęsia-Samławki-Kolno

Zabytki

• Wiatrak murowany typu holenderskiego, którego budowę rozpoczęto w 1808 roku, ukończono zaś dwa lata później. Wiatrak jako młyn pracował do 1955 roku, kiedy w czasie wichury doszło do znacznych uszkodzeń i zniszczeń. Do 1962 roku budowla służyła jako magazyn a nawet...obora. Członkowie lokalnego oddziału Stowarzyszenia Pojezierze w latach 1973-1974 wespół z mieszkańcami i pracownikami WOPR doprowadzili do renowacji obiektu. Wnętrza zaadoptowano na potrzeby kulturalne: uruchomiono kawiarnię, salę wystawową, salę taneczną, muzeum młynarstwa. Wiatrakiem zaopiekowało się Stowarzyszenie Pojezierze. W latach 90. budowla stała się własnością prywatną. Od 2009 roku muzeum młynarstwa jest nieczynne. Wiatrak obecnie znajduje się w złym stanie technicznym i wymaga podjęcia działań konserwatorsko-remontowych.
• Pałac, wybudowany w stylu barokowym w latach 1720-1730, rozbudowany w XIX wieku. Pod koniec XIX stulecia starosta Karl von Knobloch zlecił postawienie w salonie pałacu pieca kaflowego. Piec został wykonany wyłącznie przez lokalnych rzemieślników, a fakt ten urósł do swoistego symbolu walki z masowym napływem wyrobów, sprowadzanych spode Berlina i Welten. Po 1945 roku pałac stał się siedzibą Zespołu PGR w Górowie. Od 1958 roku służył jako siedziba dyrekcji Rejonowego Zakładu Doświadczalnego. W 1967 roku pałac został wpisany do wojewódzkiego rejestru zabytków. W latach 70. w pałacu przeprowadzono remont i modernizację wnętrz.Od 1991 roku następował smutny proces degradacji pałacu. W 1998 roku pałac stał się własnością prywatną. Niestety, w żaden sposób nie poprawiło to jego kondycji - pałac niszczeje w oczach.

Bibliografia

1. Biskupiec. Z dziejów miasta i powiatu, red. Wanda Korycka, Olsztyn 1969.
2. Bogucka Bogumiła, Biskupiec i okolice, Olsztyn 2009.
3. Jackiewicz-Garniec Małgorzata, Garniec Mirosław, Pałace i dwory dawnych Prus Wschodnich, Olsztyn 2001.
4. Rzempołuch Andrzej, Przewodnik po zabytkach sztuki dawnych Prus Wschodnich, Olsztyn 1992.
5. Warmia i Mazury. Przewodnik ilustrowany, red. Marcin Kuleszo, Barbara Wojczulanis, Olsztyn 2001.
6. Bank Danych Lokalnych GUS [data dostępu: 17.12.2013]
7. Ciekawe Mazury.pl [data dostępu: 17.12.2013]
8. Nasza Bęsia [data dostępu: 17.12.2013]
9. Ośrodek Szkoleniowo-Wypoczynkowy w Bęsi] [data dostępu: 17.12.2013]
10. Polska Niezwykła [data dostępu: 17.12.2013]
11. Wikipedia:Bęsia [data dostępu: 17.12.2013]