Jaszczurka zwinka
| Jaszczurka zwinka | |
| | |
| Lacerta agilis` | |
| Laurenti, 1768 | |
| Lacerta agilis Laurenti, 1768 | |
 Samiec jaszczurki zwinki (zdjęcie: L.Lebois/flickr.com) | |
| Systematyka | |
| Domena | eukarionty |
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | strunowce |
| Podtyp | kręgowce |
| Gromada | zauropsydy |
| Rząd | łuskonośne |
| Rodzina | jaszczurkowate |
| Rodzaj | Lacerta |
Jaszczurka zwinka – długość tułowia i głowy ok. 11 cm, a wraz z ogonem ok. 23 cm. Ma smukłe brązowawe, plamiaste ciało. Brzuch szary z jasnymi plamkami (samiec ma podbrzusze zielonkawe). Ma gruby ogon, który zwęża się ku tyłowi. Jak u pozostałych rodzimych gadów jest on kruchy i gdy odpadnie w chwili zagrożenia w jego miejsce powstaje nowy.
Jaszczurka zwinka wraz z padalcem zwyczajnym i w nieco mniejszym stopniu jaszczurką żyworodną jest najpospolitszą spośród jaszczurek na Warmii i Mazurach.
Jej ulubionym pożywieniem są bezkręgowce: ślimaki, pająki i owady, czasem gąsienice. Bywa, że żywi się młodymi własnego gatunku lub innych gatunków jaszczurek.
Z zimowego snu budzi się na przełomie marca oraz kwietnia i wtedy rozpoczyna gody. W tym czasie u samców intensywnie zabarwia się podgardle.
Jaszczurkę łatwo zauważyć na nasłonecznionych polanach, skrajach dróg oraz na rumowiskach. Młode wykluwają się z jaj złożonych w norce (max. 18 sztuk).
W Polsce żyją 4 gatunki jaszczurek – wszystkie są pod ścisłą ochroną.
Bibliografia
Główczyński Krzysztof, Wittbrodt Krzysztof, Płazy i gady Welskiego Parku Krajobrazowego, Kwidzyn 2011, s. 37.
