Szczeciniak żółtobrzegi
Szczeciniak żółtobrzegi (Hymenochaete tabacina (Sowerby) Lév.) – gatunek grzyba wielkoowocnikowego z rodziny szczeciniakowatych (Hymenochaetaceae), rzędu szczeciniakowców (Hymenochaetales).
Spis treści
Owocnik
Szczeciniak żółtobrzegi tworzy owocniki jednoroczne, rozpostarte do rozpostarto-odgiętych, pomarańczowo-brązowawe lub cynamonowe. Górna powierzchnia widoczna na odstającej od podłoża części, zwykle szerokości do 10 mm, pomarańczowo-brązowa, z wiekiem szaro-brązowa; filcowata w dotyku; brzeg pofalowany, karbowany, przyrastający wyraźnie jaśniejszy, złoto-brązowy, ochrowobiaławy. Owocniki w postaci kilkucentymetrowych skórzastych płatów przylegających do podłoża wyrastają zwykle na spodniej stronie gałęzi i rozciągają się wzdłuż niej na długości do kilkudziesięciu centymetrów. Owocniki łatwo odrywają się od podłoża. Hymenofor tabaczkowobrązowy, rdzawobrązowy, kawowobrązowy; o powierzchni nieregularnie gruzełkowato-szorstkej, matowej, aksamitnej od wystających szczecinek; w odstającej części koncentrycznie pofalowany. Miąższ o konsystencji skórzastej, daje się rozerwać.
Rozmieszczenie i ekologia
Owocniki wyrastają przez cały rok. Grzyb saprotroficzny obrastający martwe gałęzie i pnie olchy, leszczyny i wierzb, zwykle w zaroślach wzdłuż cieków wodnych.
Szczeciniak żółtobrzegi w Polsce znajduje się na "Czerwonej Liście", gdzie zaliczono go do kategorii grzybów rzadkich - R. Stanowiska tego gatunku znajdują się głównie w Polsce północno-zachodniej. W innych krajach Europy, np. w Szwajcarii, uważany za gatunek pospolity.
Na Warmii i Mazurach szczeciniak żółtobrzegi został odnotowany w Mazurskim Parku Krajobrazowym.
Wartość użytkowa
Niejadalny.
Ciekawostki
Podobnie zabarwione gatunki z tego rodzaju, rosnące na leszczynie, mają w pełni rozpostarte owocniki: szczeciniak cynamonowy (Hymenochaete cinnamomea), cynamonowobrązowo zabarwiony i Hymenochaete orrugens jasnoszary, brązowawy. Inne gatunki z tego rodzaju np. szczeciniak rdzawy (Hymenochaete rubiginosa) tworzy wieloletnie owocniki, na drewnie dębu.
Bibliografia
Breitenbach J., Kränz F.. Fungi of Switzerland. A contribution to the knowledge of the fungal flora of Switzerland. V2.Heterobasidiomycetes, Aphyllophorales, Gastromycetes. 1986. Verlag Mykologia, CH-6000 Lucerne 9, Switzerland.
Wojewoda W., Ławrynowicz M.: Red list of the macrofungi in Poland. W: Mirek Z., Zarzycki K., Wojewoda W., Szeląg Z. (red.), Red lists of plants and fungi in Poland. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2006, 55-70.
Linki zewnętrzne
grzyby.pl [21.04.2014]
indexfungorum.org [21.04.2014]