Widłoząb zielony
| Widłoząb zielony | |
| | |
| Dicranum viride | |
| Lindb. | |
_2048.JPG) Widłoząb zielony - pokrój | |
| Systematyka | |
| Królestwo | rośliny |
| Podkrólestwo | rośliny naczyniowe |
| Gromada | mchy |
| Klasa | prątniki |
| Rząd | widłozębowce |
| Rodzina | widłozębowate |
| Rodzaj | widłoząb |
| Gatunek | widłoząb zielony |
| Synonimy | |
Widłoząb zielony (Dicranum viride Lindb.) - gatunek mchu należący do rodziny widłozębowatych (Dicranaceae).
Spis treści
Morfologia
Mech akrokarpiczny rosnący w małych darniach, o charakterystycznym ciemnozielonym zabarwieniu. Łodygi o długości 1-2(4) cm. Wilgotne liście są sztywne, proste lub lekko zakrzywione, suche - skręcone. Blaszka liściowa 4 mm długa i 0,5 mm szeroka, w przekroju półokrągła, jednowarstwowa lub tylko miejscami dwuwarstwowa. Brzeg liścia gładki, czasami na szczycie lekko ząbkowany.
Rozmieszczenie i ekologia
Widłoząb zielony jest gatunkiem eurosyberyjsko-północnoamerykańskim, o subkontynentalno-górskim typie zasięgu. W Polsce występuje na terenie całego kraju, przy czym większość stanowisk skupia się w Karpatach, gdzie rośnie głównie w niższych położeniach regla dolnego. Na niżu znany jest zaledwie z kilkunastu stanowisk.
Widłoząb zielony jest gatunkiem leśnym, występującym w miejscach ocienionych. Stwierdzany był w płatach zbiorowisk leśnych, przede wszystkim buczyn, rzadziej notowany był w łęgach i grądach. Rośnie najczęściej na pniach drzew liściastych, głównie buków.
Wartość użytkowa
Widłoząb zielony objęty jest w Polsce ścisłą ochroną gatunkową. Jest gatunkiem o znaczeniu wspólnotowym, wymaga wyznaczenia obszaru NATURA 2000.
Ciekawostki
Widłoząb zielony znany jest w Polsce wyłącznie w postaci gametofitów.
Współcześnie na Warmii i Mazurach gatunek ten występuje jedynie na obszarze Wzgórz Dylewskich.
Bibliografia
A. Stebel: Widłoząb zielony Dicranum viride (Sull. & Lesq.) Lindb. W: Biblioteka Monitoringu Środowiska, 296-306. [1]
M. Szczepański: Widłoząb zielony Dicranum viride Lindb. W: Cz. Hołdyński (red.), Siedliska i gatunki NATURA 2000. Olsztyn: Wyd. Mantis, 2010: 171-174.
