Szlak pieszy: Bujaki – Rezerwat Źródła Łyny

Bujaki – Rezerwat Źródła Łyny
Dane szlaku
Państwo	Polska
Województwo	warmińsko-mazurskie
Początek	Bujaki
Koniec	Rezerwat Źródła Łyny
Numer	WM-2027-y
Kolor znakowania	żółty
Długość	7.7 km
Typ	szlak pieszy
Administrator	Oddział Warmińsko-Mazurski PTTK

Szlak pieszy – piesza trasa wycieczkowa oznaczona specjalnymi symbolami wyznaczającymi jej przebieg i ułatwiającymi odnalezienie właściwej drogi. Szlaki lądowe wykorzystują biegnące w terenie drogi i ścieżki. W Polsce ustalone jest oznaczanie szlaku pieszego za pomocą trzech przylegających do siebie poziomych pasków, umieszczanych na drzewach, murach, skałach itp. Dwa zewnętrzne paski są barwy białej, natomiast środkowy jest wypełniony dowolną inną niż biała (np. czarną, czerwoną, niebieską, zieloną czy żółtą farbą).

Nazwa szlaku

Bujaki – Rezerwat Źródła Łyny

Trasa

Bujaki – Żelazno – Łyński Młyn - Rezerwat Źródła Łyny

Opis

Tablica edukacyjna przy leśniczówce w Kajnach, widok na dolinę Łyny, obok źródła i taranu wodnego

Rezerwat przyrody Źródła Rzeki Łyny im. prof. Romana Kobendzy

Szlak jest krótką drogą dotarcia do rezerwatu „Źródła Łyny”. Prowadzi od stacji PKP Bujaki do samego serca rezerwatu malowniczymi łąkami oraz lasami zdala od zabudowań i ruchlliwych ulic. Na szlaku mijamy wieś Żelazno powstałą w 1352 roku. Jest to dawny majątek ziemski z zabudowaniami folwarcznymi. Wokół teren pofałfdowany, otoczona lasami i polami uprawnymi. Warto tu zobaczyć kościół rzymsko-katolicki filialny p.w. św. Andrzeja Boboli z 1880 r., neogotycki, murowany. Po przejściu 6 km wchodzimy do Rezerwatu „Źródła Rzeki Łyny” im prof. R. Kobendzy. Jest to rozległa doliną o stromych zboczach zajmującą 120,54 ha powierzchni, przykład źródliskowej erozji wstecznej. Wypiętrzenia iłów mioceńskich utworzyły tu szereg stromych cyrków piaskowych, opadających pionową ścianą ku niżej leżacemu wąwozowi. Wysączające się z iłów drobne stróżki wody tworzą liczne strumienie, które w głębokim do 60 m wąwozie tworzą rzekę. Rezerwat porośnięty jest lasem mieszanym typu grądu w wieku 120-140 lat, w większości są to sosna z domieszką świerku, dębu szypułkowego oraz grabu, brzozy i osiki. Bogate jest też poszycie. Składają się na nie liczne gatunki mchów, paproci traw i turzyc. Stałymi mieszkańcami rezerwatu są sarny, przechodnimi jeleń i łoś.

Bibliografia

1. Kazimierz Saysse-Tobiczyk, „Ziemia puszcz i jezior”, Instytut Wydawniczy „Nasza księgarnia”, Warszawa 1975