Majewo

Majewo
Państwo	Polska
Województwo	warmińsko-mazurskie
Powiat	elbląski
Gmina	Milejewo
Liczba ludności (2010)	220
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego Majewo
Położenie na mapie Polski Majewo
{{#invoke:Koordynaty|szablon}}

Majewo (niem. Maibaum) – wieś sołecka położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie elbląskim, w gminie Milejewo. W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa elbląskiego.

Miejscowość w 2010 roku liczyła 220 mieszkańców. Obecnie funkcję sołtysa sprawuje Jarosław Narnicki.

Położenie

Wieś położona jest w zachodniej części województwa warmińsko-mazurskiego, na obszarze Wysoczyzny Elbląskiej, 2 km na wschód od Milejewa, między drogą krajową nr 22 a drogą wojewódzką nr 504.

Dzieje miejscowości

W sercu Wysoczyzny Elbląskiej, niedaleko Milejewa leży Majewo, wieś założona przez Krzyżaków, w 1305r. Nazwa tej miejscowości wywodzi się od ludowego określenia brzozy - Maibaum - drzewo majowe.

Na północ od wsi, przy rozstajach dróg z Majewa do Zajączkowa i Karszewa, do początku XIX wieku, stała kapliczka. Niewysoki pagórek, na którym ją wybudowano, nazywano cmentarzem, mimo, że od niepamiętnych czasów nie było tu żadnego grobu. Kto wie, może w dawnych czasach grzebano w tym miejscu ofiary zarazy Majewo należało wówczas do kościoła parafialnego w Nowym Monasterzysku. Kaplica stanowiła namiastkę świątyni, w której odbywały się niektóre nabożeństwa i wspólne modlitwy.

Rok 1806 przyniósł wojnę francusko- pruską. Jesienią nastąpiła przerwa w działaniach militarnych, żołnierze napoleońscy rozlokowali się po wsiach i miasteczkach pruskich. W Majewie znalazł się również mały oddział wojska francuskiego. Pewnej nocy kiku pijanych Francuzów wracało z karczmy w Zajączkowie. Na rozstajach zaskoczył ich jesienny deszcz. Schronili się więc do kaplicy. Mieli ze sobą kilka flaszek gorzałki i kontynuowali picie, które przemieniło się w pijacką orgię: tańce, sprośne śpiewy, bluźniercze okrzyki. Nagle niebo nad kaplicą rozdarła blyskawica, potężny grzmot zatrząsł posadami kaplicy. Żołnierze patrzyli osłupiali z przerażenia, na ich głowy opadło sklepienie kaplicy, a podłoga osuwała się spod nóg. Kaplica zapadła się pod ziemię, zostało po niej jedynie zagłębienie w kształcie leja. Każdej jesieni, w rocznicę tamtego wydarzenia (pod koniec listopada), dobiegają spod ziemi jęki grzesznych żołdaków, a ich dusze błąkają się po rozstajach dróg.

Inna legenda o Majewie mówi o szajce zbójców grasujących w okolicach tej wsi. Ostoją zbójców była góra pomiędzy Majewem a Zajączkowem, porośnięta lasami i otoczona mokradłami. Za mieszkanie obrali sobie jaskinię, zwaną piwnicą Borowskiego, choć nikt nie wie skąd wzięła się ta nazwa. Swoje rzemiosło zbójcy najchętniej wykonywali na trakcie łączącym Elbląg z Królewcem. Łupili kupców i nie oszczędzali także mieszkańców okolicznych wsi. Z czasem jednak część rabusiów porzuciła swój fach, a część skończyła w więzieniach. Jeden z członków szajki odsiadywał swój wyrok w elbląskim więzieniu wraz z pewnym chłopem z Majewa. Aby, choć częściowo, odkupić swe winy rozbójnik zdradził Majewianinowi miejsce ukrycia skarbów.

Chłop, po wyjściu z więzienia, przeszukał wzgórze według wskazówek zbója. Odnalazł miejsce zwane piwnicą Borowskiego, natrafił jednak jedynie na skorupy naczyń. Jeszcze kilka pokoleń Majewian przeszukiwało wzgórze i piwnicę, nikt jednak na skarb nie natrafił. Inna wersja tej legendy, w opracowaniu Dariusza Bartona, mówi, o kobietach w gronie zbójców. Pewnej nocy zbójcy przybyli do Majewa prosić tamtejsza akuszerkę o pomoc. Do jaskini prowadzono akuszerkę z zawiązanymi oczami, okrężnymi drogami. Poród był ciężki, po dwóch dobach odprawiono akuszerkę do domu. Po kilku dniach odnalazła ona pod drzwiami swej chałupy skrzynię po brzegi wypełnioną skarbami. Chłopi, dotychczas niepiętnowani przez rabusiów, postanowili zdradzić miejsce pobytu zbójców. Powiadomili wojsko, gdzie i kiedy można pojmać zbójców, ale zataili położenie piwnicy. Zasadzka nie bardzo sie udała. Kilku rzezimieszków zbiegło i zasypało wejście do kryjówki.

Później ostatni ze zbójców, odsiadujący wyrok w elbląskim więzieniu, podzielił się informacją o zakopaniu skarbów z majewskim chłopem. Ten po wyjściu z więzienia zaniedbał swoje obowiązki, tylko kopał piaszczyste wzgórze. W końcu, gdy przekopał całe wzniesienie, z żalu powiesił się na Sikorzej Górze, na wschód od wsi. Majewianie uznali to miejsce za przeklęte i w jego pobliżu chowali zmarłych zołnierzy francuskich, których za grabieże i gwałty topili w okolicznych Wielkich Bagnach, w 1813r. Tak powstał cmentarz zwany Pingels Karkhof ( Pingels było pogardliwym określeniem dla francuskiego żołnierza, tak jak określenie Niemca- Szkop).

Archeolodzy z Towarzystwa Altertumsgesellschaft, którzy po latach zainteresowali się przedmiotami wykopanymi na Piaskowej Górze, stwierdzili, że były to relikty kultury Prusów, a nie pozostałości po zbójcach. Przedmioty miały ok. 1000 lat. Na podstawie wykopalisk stwierdzono, że zniszczone wzniesienie było miejscem kultu lub stanowiło pozostałość starożytnego cmentarzyska.

W latach 70. XIX wieku poprowadzono nową szosę, prostując przebieg tolkmickiego traktu. Bór Majewski został wycięty w znacznym stopniu, powysychały bagna. Dróżnik, weteran wielu wojen, Czech z pochodzenia- Leopold Wenzlaus- upamiętnił stare i nowe dzieje miejscowości trzema pomalowanymi na niebiesko krzyżami. Odtąd miejsce to nazwano Błękitny Krzyż, w piątkowe i sobotnie wieczory palono tu świece i modlono się. Dróżnik wybudował jeszcze małą kapliczkę, altankę, zegar słoneczny, nad potokiem przerzucił mostek. Powstało tu uroczysko, które ludzie nazwali Hoehl, co oznacza jaskinię i tajemnicę.

W miejscowości działa jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej.

Bibliografia

1. Baza Informacji Lokalnej [data dostępu: 5.06.2014]
2. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy Milejewo [data dostępu: 5.06.2014]
3. Bank Danych Lokalnych GUS [data dostępu: 5.06.2014]