Szczeciniak żółtobrzegi: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
(Bibliografia)
(Bibliografia)
Linia 46: Linia 46:
 
<br/>
 
<br/>
 
== Bibliografia ==
 
== Bibliografia ==
Breitenbach J., Kränz F., F''ungi of Switzerland. A contribution to the knowledge of the fungal flora of Switzerland. V2. Heterobasidiomycetes, Aphyllophorales, Gastromycetes'', Lucerne 1986.
+
Breitenbach J., Kränzlin F., ''Fungi of Switzerland. A contribution to the knowledge of the fungal flora of Switzerland. V2. Heterobasidiomycetes, Aphyllophorales, Gastromycetes'', Lucerne 1986.
 
<br/>
 
<br/>
 
Wojewoda Władysław, Ławrynowicz Maria, ''Red list of the macrofungi in Poland'', [w:] ''Red lists of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski'', red. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda i Zbigniew Szeląg, Kraków 2006, s. 55-70.
 
Wojewoda Władysław, Ławrynowicz Maria, ''Red list of the macrofungi in Poland'', [w:] ''Red lists of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski'', red. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda i Zbigniew Szeląg, Kraków 2006, s. 55-70.

Wersja z 13:15, 15 lip 2014

Szczeciniak żółtobrzegi

Hymenochaete tabacina
(Sowerby) Lév.
Owocniki szczeciniaka żółtobrzegiego
Owocniki szczeciniaka żółtobrzegiego
Systematyka
Królestwo grzyby
Gromada grzyby podstawkowe
Klasa pieczarniaki
Rząd szczeciniakowce
Rodzina szczeciniakowate
Rodzaj szczeciniak
Gatunek Szczeciniak żółtobrzegi
Szczecinkowiec tabaczkowy

Szczeciniak żółtobrzegi (Hymenochaete tabacina (Sowerby) Lév.) – gatunek grzyba wielkoowocnikowego z rodziny szczeciniakowatych (Hymenochaetaceae), rzędu szczeciniakowców (Hymenochaetales).

Owocnik

Szczeciniak żółtobrzegi tworzy owocniki jednoroczne, rozpostarte do rozpostarto-odgiętych, pomarańczowo-brązowawe lub cynamonowe. Górna powierzchnia widoczna na odstającej od podłoża części, zwykle szerokości do 10 mm, pomarańczowo-brązowa, z wiekiem szaro-brązowa, filcowata w dotyku; brzeg pofalowany, karbowany, przyrastający wyraźnie jaśniejszy, złoto-brązowy, ochrowobiaławy.

Owocniki w postaci kilkucentymetrowych skórzastych płatów przylegających do podłoża wyrastają zwykle na spodniej stronie gałęzi i rozciągają się wzdłuż niej na długości do kilkudziesięciu cm. Owocniki łatwo odrywają się od podłoża. Hymenofor tabaczkowobrązowy, rdzawobrązowy, kawowobrązowy, o powierzchni nieregularnie gruzełkowato-szorstkej, matowej, aksamitnej od wystających szczecinek; w odstającej części koncentrycznie pofalowany.

Miąższ o konsystencji skórzastej, daje się rozerwać.

Rozmieszczenie i ekologia

Owocniki wyrastają przez cały rok. Grzyb saprotroficzny obrastający martwe gałęzie i pnie olchy, leszczyny i wierzb, zwykle w zaroślach wzdłuż cieków wodnych.
Szczeciniak żółtobrzegi w Polsce znajduje się na Czerwonej Liście. Zaliczono go do kategorii grzybów rzadkich – R. Stanowiska tego gatunku znajdują się głównie w Polsce północno-zachodniej. W innych krajach Europy, np. w Szwajcarii, uważany za gatunek pospolity.

Na Warmii i Mazurach szczeciniak żółtobrzegi został odnotowany w Mazurskim Parku Krajobrazowym.

Wartość użytkowa

Niejadalny.

Ciekawostki

Podobnie zabarwione gatunki z tego rodzaju rosnące na leszczynie mają w pełni rozpostarte owocniki: szczeciniak cynamonowy (Hymenochaete cinnamomea), cynamonowobrązowo zabarwiony, i Hymenochaete orrugens, jasnoszary, brązowawy. Inne gatunki z tego rodzaju, np. szczeciniak rdzawy (Hymenochaete rubiginosa), tworą wieloletnie owocniki na drewnie dębu.

Zobacz też

grzyby.pl [21.04.2014]
indexfungorum.org [21.04.2014]

Bibliografia

Breitenbach J., Kränzlin F., Fungi of Switzerland. A contribution to the knowledge of the fungal flora of Switzerland. V2. Heterobasidiomycetes, Aphyllophorales, Gastromycetes, Lucerne 1986.
Wojewoda Władysław, Ławrynowicz Maria, Red list of the macrofungi in Poland, [w:] Red lists of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski, red. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda i Zbigniew Szeląg, Kraków 2006, s. 55-70.