Romowe: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja zweryfikowana] | [wersja zweryfikowana] |
m (Zastępowanie tekstu - "Kategoria: Społeczeństwo i kultura Prusów" na "Kategoria:Społeczeństwo i kultura PrusówKategoria:Prusowie") |
m (Zastępowanie tekstu - "Kategoria:Dzieje" na "Kategoria:Dzieje Warmii i Mazur") |
||
| (Nie pokazano 3 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 19: | Linia 19: | ||
Antoni Mierzyński, ''Romowe. Rozprawa archeologiczna'', "Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk Poznańskiego", 1900, t. XXVII, z. 1–2.<br/> | Antoni Mierzyński, ''Romowe. Rozprawa archeologiczna'', "Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk Poznańskiego", 1900, t. XXVII, z. 1–2.<br/> | ||
| − | [[Kategoria:Dzieje]] [[Kategoria:Historia Prusów]][[Kategoria:Prusowie]] [[Kategoria:Prusowie]] [[Kategoria:Społeczeństwo i kultura Prusów]][[Kategoria:Prusowie]] | + | [[Kategoria:Dzieje Warmii i Mazur]] [[Kategoria:Prusowie]] [[Kategoria:Historia Prusów]][[Kategoria:Prusowie]] [[Kategoria:Prusowie]] [[Kategoria:Prusowie]] [[Kategoria:Społeczeństwo i kultura Prusów]][[Kategoria:Prusowie]] |
Aktualna wersja na dzień 12:36, 16 wrz 2015
Romowe – według Kroniki ziemi pruskiej kronikarza Piotra z Dusurga najświętsze miejsce wiary wszystkich Bałtów, niczym Rzym dla katolików. Przebywać miał w nim główny kapłan zwany Kriwe. Nazwa Romowe ma się wywodzić od wyrastającego w świętym miejscu drzewa; ruomot znaczy "wyrastać".
Charakterystyka
W gruncie rzeczy każdy okręg osadniczy miał swoje "Romowe" – miejsce kultu i siedzibę głównego kapłana okręgu osadniczego. Przebywali tam również inni kapłani i kapłanki. Romowe znajdowało się w świętym gaju, a centralne miejsce w Romowe zajmowało święte drzewo – dąb o poskręcanych konarach. Drzewo to miało symbolizować trzy strefy kosmosu: świat podziemi (korzenie), świat naziemny (pień) i niebo (korona). Każda ze sfer odpowiadała kolejnym bogom: Patollowi, Portimposowi i Perkunowi. Nadto każda ze sfer była symbolizowana przez rekwizyty ułożone pod dębem: trzy czaszki (człowieka, konia i krowy), węża (w garnku z mlekiem, przykrytego kłosami zbóż), ogień stale podsycany i nigdy nie gaszony.
W pobliżu ołtarza (kamienia ofiarnego), na którym składano krwawe i bezkrwawe ofiary bogom, wróżono. Krwawe ofiary z ludzi składano nieraz bezpośrednio pod dębem, tak, aby ich krew użyźniła ziemię. Możliwe jest również, że na drzewie umieszczano wizerunki wymienionych bogów.
Galeria zdjęć
Nowożytna wizja Romowe z boską trójcą pruskich bogów na świętym dębie, Ch. M. Hartknoch, Alt- und Neues Preussen, Francfurt-Leipzig 1684 
Święty dąb w Romowe (próba rekonstrukcji wg J. Suchockiego), za: Grzegorz Białuński, Las w wierzeniach Prusów i Jaćwięgów, "Feste Boyen. Pismo Towarzystwa Miłośników Twierdzy Boyen", z. 1 (2002) 
Rekonstrukcja Romowe (rzut z góry ) wg J. Suchockiego, za: Grzegorz Białuński, Las w wierzeniach Prusów i Jaćwięgów, "Feste Boyen. Pismo Towarzystwa Miłośników Twierdzy Boyen", z. 1 (2002)
Bibliografia
Piotr z Dusburga, Kronika ziemi pruskiej, tłum. S. Wyszomirski, Toruń 2004.
Łucja Okulicz-Kozaryn, Dzieje Prusów, Wrocław 2000.
Grzegorz Białuński, Las w wierzeniach Prusów i Jaćwięgów, "Feste Boyen. Pismo Towarzystwa Miłośników Twierdzy Boyen", z. 1 (2002).
Antoni Mierzyński, Romowe. Rozprawa archeologiczna, "Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk Poznańskiego", 1900, t. XXVII, z. 1–2.
