Rezerwat Jezioro Karaś: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja zweryfikowana] | [wersja zweryfikowana] |
(→Bibliografia) |
|||
| Linia 51: | Linia 51: | ||
[[Kategoria: Przyroda]][[Kategoria: Rezerwaty przyrody]] | [[Kategoria: Przyroda]][[Kategoria: Rezerwaty przyrody]] | ||
| − | + | [[Kategoria: Powiat iławski]] [[Kategoria: Powiat nowomiejski]] [[Kategoria: Biskupiec (gmina wiejska)]] [[Kategoria: Iława (gmina wiejska)]] | |
Aktualna wersja na dzień 12:38, 20 mar 2015
| Rezerwat Jezioro Karaś | |
| | |
 Widok na jezioro Karaś. Autor: K. Sulej. Źródło: Nadleśnictwo Iława [14.07.2014] | |
| Rodzaj rezerwatu | faunistyczny |
| Państwo |  Polska
|
| Powierzchnia | 815,48 ha ha |
| Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego   Rezerwat Jezioro Karaś | |
| Położenie na mapie Polski  Rezerwat Jezioro Karaś | |
{{#invoke:Koordynaty|szablon}} | |
Rezerwat Jezioro Karaś – rezerwat przyrody położony w południowo-zachodniej części regionu Warmii i Mazur, częściowo w powiatach nowomiejskim i iławskim. Pod względem administracyjnym znajduje się w gminach Biskupiec i Iława. Rezerwat powołano 12 kwietnia 1958 r. w celu zachowania zarastającego jeziora Karaś wraz z otaczającymi je bagnami, a tym samym – miejsc lęgowych ptactwa wodnego i błotnego. W 1984 r. rezerwat został wpisany na międzynarodową listę Konwencji Ramsarskiej jako obszar wodno-błotny o znaczeniu międzynarodowym. Akt powołujący rezerwat ukazał się w "Monitorze Polskim" nr 42, poz. 243 z 30 maja 1958 r. (zm. MP nr 17, poz. 119 z 1989 r.).
Spis treści
O rezerwacie
Do rezerwatu dotrzeć można od strony Iławy, jadąc ok. 10 km drogą K16 na zachód, do Stradomna, a następnie kierując się na południe przez Wikielec do wsi Karaś. Od strony Nowego Miasta Lubawskiego trasa wynosi ok. 22 km. Jechać należy drogą K15, najpierw w stronę Bratiana, a następnie Gryźlin, Bagna, Jamielnika i wsi Karaś. Poruszanie się po rezerwacie jest niebezpieczne ze względu na występujące tu bagna.
Fizjogeografia zbiornika
Rezerwat zajmuje powierzchnię 815,48 ha, z czego 377,34 ha (47%) stanowi woda, a 438,14 ha lasy (29%) i bagna (24%). Jest przykładem sukcesji naturalnej terenów wodno-błotnych. Kompleks torfowiskowo-jeziorny z uwagi na szybkie tempo lodowacenia jest doskonałym obiektem do badań nad powstawaniem i rozwojem ekosystemów torfowiskowych.
W przyszłości dzięki działaniom Nadleśnictwa Iława ma tu powstać platforma widokowa oraz ścieżka dydaktyczna.
Fauna rezerwatu
Silnie rozwinięta linia brzegowa porośnięta szerokim pasem szuwarów jest dogodnym miejscem bytowania populacji ptaków wodno-błotnych. Zaobserwowano tu 175 gatunków ptaków. 102 gatunki mają tu swoje stanowiska lęgowe. Rezerwat jest miejscem gniazdowania ptaków wpisanych do Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt. Są to: kropiatka, zielonka, świstun, hełmiatka, wąsatka. Gniazduje tu także wyjątkowo duża populacja podróżniczka środkowoeuropejskiego, podgatunku ginącego w Europie.
Wśród kilkuset gatunków ptaków w rezerwacie Jezioro Karaś obserwować można także takie gatunki, jak: samotnik, kszyk, droździk, strumieniówka, świerszczak zwyczajny, brzęczka, łozówka, podróżniczek, potrzos, dziwonia, wąsatka, hełmiatka, świstun, bielik, bocian czarny, czapla biała, gęś gęgawa, łabędź biały, łyska, rybołów, wydrzyk, żuraw.
Flora rezerwatu
Roślinność rezerwatu to w dużej mierze gatunki wpisane do rejestru roślin zagrożonych. Do szczególnych należą zespoły ramienicowe, z których aż 7 gatunków zarejestrowanych jest w czerwonej księdze glonów zagrożonych w Polsce (m.in. rumienica wielokolczasta posiadająca w kraju tylko 3 stanowiska). Brzeg jeziora porastają olchy.
Rośliny chronione w rezerwacie to: rosiczka długolistna, rosiczka okrągłolistna, grzybień północny, wawrzynek wilczełyko, kruszczyk błotny, podkolan biały, podejźrzon rutolistny.
Bibliografia
Nadleśnictwo Iława, praca zbiorowa, Kwidzyn 2012.
Nadleśnictwo Iława, rezerwat Jezioro Karaś [09.07.2014]
Galeria zdjęć
- Mamed Chalidow
Rezerwat Jezioro Karaś
Rezerwat Jezioro Karaś
Widok z lotu ptaka na Jezioro Karaś. Autor: K. Sulej. Źródło: Nadleśnictwo Iława
Podkolan biały. Fot. Stef1432. Źródło: Commons Wikimedia
Kszyk. Fot. M. Gawron. Źródło: www.avelelek.cba.pl
