Muzeum Mazurskie w Działdowie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja zweryfikowana] |
m (Zastępowanie tekstu - "Kategoria: Dzieje" na "Kategoria:Dzieje Warmii i Mazur") |
|||
| (Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | '''Muzeum Mazurskie w Działdowie''' | + | '''Muzeum Mazurskie w Działdowie''' – muzeum powstałe w lipcu 1927 roku z inicjatywy [[Józef Biedrawa|Józefa Biedrawy]] i [[lkwim: Emilia Sukertowa-Biedrawina|Emilii Sukertowej-Biedrawiny]]. Muzeum znajdowało się w [[Mazurski Dom Ludowy w Działdowie|Mazurskim Domu Ludowym]] założonym 3 grudnia 1922 roku. Była to pierwsza tego typu instytucja poświęcona [[Mazury|ludności mazurskiej]]. |
| − | <br/> | + | <br/><br/> |
| + | ==Historia== | ||
| + | Inicjatywa Biedrawów była wspierana przez [[Zrzeszenie Ewangelików Polaków]], samorząd miasta [[Działdowo|Działdowa]] i instytucje kulturalne Lwowa. Opiekę nad Muzeum sprawowali członkowie Koła Krajoznawczego Młodzieży Mazurskiej im. Emilii Sukertowej-Biedrawiny, które powołano w 1926 roku przy Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Działdowie. Celem Muzeum stało się zachowanie od zniszczenia wszelkich elementów mazurskiej tradycji i kultury. Uroczyste otwarcie placówki miało miejsce 17 lipca 1927 roku. | ||
| − | |||
| − | |||
Eksponatów poszukiwano przede wszystkim na mazurskich wsiach, w domach rodzinnych uczniów Seminarium i członków Koła Krajoznawczego, a także wśród sąsiadów, krewnych i znajomych. | Eksponatów poszukiwano przede wszystkim na mazurskich wsiach, w domach rodzinnych uczniów Seminarium i członków Koła Krajoznawczego, a także wśród sąsiadów, krewnych i znajomych. | ||
| − | Placówka istniała do 1939 roku. Przed wybuchem wojny Rada Miejska przejęła | + | Placówka istniała do 1939 roku. Przed wybuchem wojny Rada Miejska przejęła muzeum z rąk Biedrawów. Planowano przenieść je do [[lkwim: Zamek w Działdowie|zamku]], który wówczas remontowano. Większość zgromadzonych zbiorów zaginęła w czasie II wojny światowej. |
| − | |||
| − | |||
| + | W trakcie dwunastu lat istnienia Muzeum Emilia Sukertowa-Biedrawina zdołała zebrać sto kilkadziesiąt zabytkowych kafli będących niezwykłą formą ludowego rzemiosła. Najstarszy z nich pochodził z 1806 roku. Kafle zgromadzone w muzeum w przeważającej większości pochodziły z wytwórni w [[Nidzica|Nidzicy]], która należała do rodziny Karpowiczów. Wyrabiano je z tłustej gliny, którą następnie wypalano, szlifowano piaskiem, dekorowano ręcznie, a na koniec pokrywano glazurą i ponownie wypalano. Sukertowa-Biedrawina zadbała także o przygotowanie plansz przedstawiających tradycyjne ubiory ludowe noszone w okolicach Działdowa. Pod koniec sierpnia 1939 roku zabytkowe kafle zostały zakopane w pobliskim ogrodzie. Niestety po wojnie nie udało się ich odnaleźć. Dopiero w latach 70. XX wieku część z nich odnalazła się na strychu budynku, w którym mieściła się placówka. | ||
| + | ==Zobacz też== | ||
| + | [[lkwim: Muzeum Mazurskie w Szczytnie|Muzeum Mazurskie w Szczytnie]]<br/> | ||
| + | [[Mazurski Dom Ludowy w Działdowie]]<br/> | ||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
| − | + | Achremczyk Stanisław, ''Historia Warmii i Mazur'', t. II, Olsztyn 2011.<br/> | |
| − | + | Bystrzycki Piotr, ''Działdowszczyzna w latach II Rzeczypospolitej: życie społeczno-polityczne''.<br/> | |
| − | + | ''Cieszyniacy na Warmii i Mazurach'', red. Andrzej Faruga, Stanisław Achremczyk, Olsztyn 2008. | |
| − | + | ''Działdowo'', red. Wanda Korycka, Olsztyn 1966.<br/> | |
| − | + | ''Mazury. Słownik stronniczy, ilustrowany'', red. Waldemar Mierzwa, Dąbrówno 2008.<br/> | |
| − | + | Szostakowska Małgorzata, ''Emilia Sukertowa-Biedrawina 1887-1970: zarys biograficzny'', Olsztyn 1978.<br/> | |
| − | + | Odachowski Marian Andrzej, ''Spacer po Działdowie'', Działdowo 2009.<br/> | |
| − | + | Wrzesiński Wojciech, ''Ruch polski na Warmii, Mazurach i Powiślu w latach 1920-1939'', Olsztyn 1973.<br/> | |
| − | + | [http://palade.pl/index.php?p=1_70_NIEUDANA-REPOLONIZACJA-MAZUR-Z-DZIALDOWA palade.pl, ''Nieudana repolonizacja Mazurów z Działdowa''] [14.10.2014]<br/> | |
| − | |||
| − | <br/> | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | [[Kategoria: Dzieje]] [[Kategoria: 1919- | + | [[Kategoria:Dzieje Warmii i Mazur]] [[Kategoria: 1919-1944]] [[Kategoria: Muzea]] [[Kategoria: Działdowo]] |
Aktualna wersja na dzień 13:01, 16 wrz 2015
Muzeum Mazurskie w Działdowie – muzeum powstałe w lipcu 1927 roku z inicjatywy Józefa Biedrawy i Emilii Sukertowej-Biedrawiny. Muzeum znajdowało się w Mazurskim Domu Ludowym założonym 3 grudnia 1922 roku. Była to pierwsza tego typu instytucja poświęcona ludności mazurskiej.
Historia
Inicjatywa Biedrawów była wspierana przez Zrzeszenie Ewangelików Polaków, samorząd miasta Działdowa i instytucje kulturalne Lwowa. Opiekę nad Muzeum sprawowali członkowie Koła Krajoznawczego Młodzieży Mazurskiej im. Emilii Sukertowej-Biedrawiny, które powołano w 1926 roku przy Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Działdowie. Celem Muzeum stało się zachowanie od zniszczenia wszelkich elementów mazurskiej tradycji i kultury. Uroczyste otwarcie placówki miało miejsce 17 lipca 1927 roku.
Eksponatów poszukiwano przede wszystkim na mazurskich wsiach, w domach rodzinnych uczniów Seminarium i członków Koła Krajoznawczego, a także wśród sąsiadów, krewnych i znajomych.
Placówka istniała do 1939 roku. Przed wybuchem wojny Rada Miejska przejęła muzeum z rąk Biedrawów. Planowano przenieść je do zamku, który wówczas remontowano. Większość zgromadzonych zbiorów zaginęła w czasie II wojny światowej.
W trakcie dwunastu lat istnienia Muzeum Emilia Sukertowa-Biedrawina zdołała zebrać sto kilkadziesiąt zabytkowych kafli będących niezwykłą formą ludowego rzemiosła. Najstarszy z nich pochodził z 1806 roku. Kafle zgromadzone w muzeum w przeważającej większości pochodziły z wytwórni w Nidzicy, która należała do rodziny Karpowiczów. Wyrabiano je z tłustej gliny, którą następnie wypalano, szlifowano piaskiem, dekorowano ręcznie, a na koniec pokrywano glazurą i ponownie wypalano. Sukertowa-Biedrawina zadbała także o przygotowanie plansz przedstawiających tradycyjne ubiory ludowe noszone w okolicach Działdowa. Pod koniec sierpnia 1939 roku zabytkowe kafle zostały zakopane w pobliskim ogrodzie. Niestety po wojnie nie udało się ich odnaleźć. Dopiero w latach 70. XX wieku część z nich odnalazła się na strychu budynku, w którym mieściła się placówka.
Zobacz też
Muzeum Mazurskie w Szczytnie
Mazurski Dom Ludowy w Działdowie
Bibliografia
Achremczyk Stanisław, Historia Warmii i Mazur, t. II, Olsztyn 2011.
Bystrzycki Piotr, Działdowszczyzna w latach II Rzeczypospolitej: życie społeczno-polityczne.
Cieszyniacy na Warmii i Mazurach, red. Andrzej Faruga, Stanisław Achremczyk, Olsztyn 2008.
Działdowo, red. Wanda Korycka, Olsztyn 1966.
Mazury. Słownik stronniczy, ilustrowany, red. Waldemar Mierzwa, Dąbrówno 2008.
Szostakowska Małgorzata, Emilia Sukertowa-Biedrawina 1887-1970: zarys biograficzny, Olsztyn 1978.
Odachowski Marian Andrzej, Spacer po Działdowie, Działdowo 2009.
Wrzesiński Wojciech, Ruch polski na Warmii, Mazurach i Powiślu w latach 1920-1939, Olsztyn 1973.
palade.pl, Nieudana repolonizacja Mazurów z Działdowa [14.10.2014]
