Perkun: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja zweryfikowana] | [wersja zweryfikowana] |
m (Zastępowanie tekstu - "Kategoria: Społeczeństwo i kultura Prusów" na "Kategoria:Społeczeństwo i kultura PrusówKategoria:Prusowie") |
m (Zastępowanie tekstu - "[[Kategoria:Społeczeństwo i kultura Prusów" na "[[Kategoria:Prusowie]] [[Kategoria:Kategoria:Społeczeństwo i kultura Prusów") |
||
Linia 14: | Linia 14: | ||
Grzegorz Białuński, ''Las w wierzeniach Prusów i Jaćwięgów'', "Feste Boyen. Pismo Towarzystwa Miłośników Twierdzy Boyen", z. 1 (2002). | Grzegorz Białuński, ''Las w wierzeniach Prusów i Jaćwięgów'', "Feste Boyen. Pismo Towarzystwa Miłośników Twierdzy Boyen", z. 1 (2002). | ||
− | [[Kategoria:Dzieje]] [[Kategoria:Społeczeństwo i kultura Prusów]][[Kategoria:Prusowie]] | + | [[Kategoria:Dzieje]] [[Kategoria:Prusowie]] [[Kategoria:Kategoria:Społeczeństwo i kultura Prusów]][[Kategoria:Prusowie]] |
Wersja z 11:35, 26 mar 2015
Perkun (Perkunis) – jeden z pruskich i bałtyjskich bogów. Miał mieć charakter boga uranicznego (najwyższego), strzegącego ładu i porządku kosmicznego. Bóg wojny i burzy, pan błyskawic, czczony przez wszystkie ludy bałtyjskie i słowiańskie. Według niektórych badaczy wykształcił się z Deiwsa, naczelnego bóstwa nieba, lub też Deiws przekształcił się w Perkuna.
Elementy kultu
Oddawano mu cześć w Romowe, przy świętym dębie. W sposób symboliczny korona drzewa miała oznaczać sferę przypisaną do Perkuna, tj. niebo. Pod dębem na jego cześć palono nigdy niegasnący ogień – jego symbol.
Perkuna proszono o deszcz w czasach suszy i zaklinano go rytuałem. Z naczyniem wypełnionym piwem obchodzono ogień, po czym wylewano nań piwo, wzywając Perkuna. Przebłagiwano go również, składając w ofierze czarną jałówkę, czarnego kozła lub czarnego koguta.
Galeria zdjęć
Bibliografia
Grzegorz Białuński, Las w wierzeniach Prusów i Jaćwięgów, "Feste Boyen. Pismo Towarzystwa Miłośników Twierdzy Boyen", z. 1 (2002).