Perkun: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja zweryfikowana] |
| Linia 1: | Linia 1: | ||
'''Perkun''' (Perkunis) – jeden z [[Prusowie|pruskich]] i [[Bałtowie|bałtyjskich]] bogów. Miał mieć charakter boga uranicznego (najwyższego), strzegącego ładu i porządku kosmicznego. | '''Perkun''' (Perkunis) – jeden z [[Prusowie|pruskich]] i [[Bałtowie|bałtyjskich]] bogów. Miał mieć charakter boga uranicznego (najwyższego), strzegącego ładu i porządku kosmicznego. | ||
<br><br> | <br><br> | ||
| − | {{Galeria|Nazwa= | + | {{Galeria|Nazwa=Perkun|wielkość=290|pozycja=right |
|Plik:romowe.jpg|Nowożytna wizja Romowe z boską trójcą pruskich bogów na świętym dębie, Ch. M. Hartknoch, ''Altes und Neues Preussen'', Francfurt-Leipzig 1684 | |Plik:romowe.jpg|Nowożytna wizja Romowe z boską trójcą pruskich bogów na świętym dębie, Ch. M. Hartknoch, ''Altes und Neues Preussen'', Francfurt-Leipzig 1684 | ||
|Plik:romowe2.jpg|Święty dąb w Romowe (próba rekonstrukcji wg J. Suchockiego), za: Grzegorz Białuński, ''Las w wierzeniach Prusów i Jaćwięgów'', "Feste Boyen. Pismo Towarzystwa Miłośników Twierdzy Boyen", z. 1 (2002) | |Plik:romowe2.jpg|Święty dąb w Romowe (próba rekonstrukcji wg J. Suchockiego), za: Grzegorz Białuński, ''Las w wierzeniach Prusów i Jaćwięgów'', "Feste Boyen. Pismo Towarzystwa Miłośników Twierdzy Boyen", z. 1 (2002) | ||
Wersja z 11:52, 22 sty 2015
Perkun (Perkunis) – jeden z pruskich i bałtyjskich bogów. Miał mieć charakter boga uranicznego (najwyższego), strzegącego ładu i porządku kosmicznego.
Nowożytna wizja Romowe z boską trójcą pruskich bogów na świętym dębie, Ch. M. Hartknoch, Altes und Neues Preussen, Francfurt-Leipzig 1684
Bóg wojny i burzy, pan błyskawic, czczony przez wszystkie ludy bałtyjskie i słowiańskie. Według niektórych badaczy wykształcił się z Deiwsa, naczelnego bóstwa nieba, lub też Deiws przekształcił się w Perkuna.
Elementy kultu
Oddawano mu cześć w Romowe, przy świętym dębie. W sposób symboliczny korona drzewa miała oznaczać sferę przypisaną do Perkuna, tj. niebo. Pod dębem na jego cześć palono nigdy niegasnący ogień – jego symbol.
Perkuna proszono o deszcz w czasach suszy i zaklinano go rytuałem. Z naczyniem wypełnionym piwem obchodzono ogień, po czym wylewano nań piwo, wzywając Perkuna. Przebłagiwano go również, składając w ofierze czarną jałówkę, czarnego kozła lub czarnego koguta.
Bibliografia
Grzegorz Białuński, Las w wierzeniach Prusów i Jaćwięgów, "Feste Boyen. Pismo Towarzystwa Miłośników Twierdzy Boyen", z. 1 (2002).
