Muzeum Mazurskie w Działdowie: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | '''Muzeum Mazurskie w Działdowie''' - powstało w lipcu 1927 roku z inicjatywy [[Józef Biedrawa|Józefa Biedrawy]] i [[lkwim: Emilia Sukertowa-Biedrawina|Emilii Sukertowej-Biedrawiny]]. Muzeum znajdowało się w [[Mazurski Dom Ludowy|Mazurskim Domu Ludowym]], założonym 3 grudnia 1922 roku. Była to pierwsza tego typu instytucja | + | '''Muzeum Mazurskie w Działdowie''' - powstało w lipcu 1927 roku z inicjatywy [[Józef Biedrawa|Józefa Biedrawy]] i [[lkwim: Emilia Sukertowa-Biedrawina|Emilii Sukertowej-Biedrawiny]]. Muzeum znajdowało się w [[Mazurski Dom Ludowy|Mazurskim Domu Ludowym]], założonym 3 grudnia 1922 roku. Była to pierwsza tego typu instytucja poświęcona ludności mazurskiej. |
| + | <br/> | ||
Opiekę nad Muzeum sprawowali członkowie Koła Krajoznawczego Młodzieży Mazurskiej im. Emilii Sukertowej-Biedrawiny, które powołano w 1926 roku przy Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Działdowie. Celem Muzeum stało się zachowanie od zniszczenia wszelkich elementów mazurskiej tradycji i kultury. Eksponatów poszukiwano przede wszystkim na mazurskich wsiach, w domach rodzinnych uczniów Seminarium i członków Koła Krajoznawczego, a także wśród sąsiadów, krewnych i znajomych. | Opiekę nad Muzeum sprawowali członkowie Koła Krajoznawczego Młodzieży Mazurskiej im. Emilii Sukertowej-Biedrawiny, które powołano w 1926 roku przy Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Działdowie. Celem Muzeum stało się zachowanie od zniszczenia wszelkich elementów mazurskiej tradycji i kultury. Eksponatów poszukiwano przede wszystkim na mazurskich wsiach, w domach rodzinnych uczniów Seminarium i członków Koła Krajoznawczego, a także wśród sąsiadów, krewnych i znajomych. | ||
| − | Placówka istniała do 1939 roku. Większość zgromadzonych zbiorów zaginęła w czasie [[II Wojna Światowa|II wojny światowej]]. W | + | Placówka istniała do 1939 roku. Większość zgromadzonych zbiorów zaginęła w czasie [[II Wojna Światowa|II wojny światowej]]. W trakcie dwunastu lat istnienia Muzeum, Emilia Sukertowa-Biedrawina zdołała zebrać sto kilkadziesiąt zabytkowych kafli, będących niezwykłą formą ludowego rzemiosła. Najstarszy z nich pochodził z 1806 roku. Sukertowa-Biedrawina zadbała także o przygotowanie plansz przedstawiających tradycyjne ubiory ludowe noszone w okolicach Działdowa. Pod koniec sierpnia 1939 roku zabytkowe kafle zostały zakopane w pobliskim ogrodzie. Niestety, po wojnie nie udało się ich odnaleźć. Dopiero w latach 70. XX wieku część z nich odnalazła się na strychu budynku, w którym mieściła się placówka. |
| − | + | ||
<br/> | <br/> | ||
| Linia 21: | Linia 22: | ||
{{Przypisy}} | {{Przypisy}} | ||
| − | + | <references> | |
<br/> | <br/> | ||
Wersja z 23:02, 20 lis 2014
Muzeum Mazurskie w Działdowie - powstało w lipcu 1927 roku z inicjatywy Józefa Biedrawy i Emilii Sukertowej-Biedrawiny. Muzeum znajdowało się w Mazurskim Domu Ludowym, założonym 3 grudnia 1922 roku. Była to pierwsza tego typu instytucja poświęcona ludności mazurskiej.
Opiekę nad Muzeum sprawowali członkowie Koła Krajoznawczego Młodzieży Mazurskiej im. Emilii Sukertowej-Biedrawiny, które powołano w 1926 roku przy Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Działdowie. Celem Muzeum stało się zachowanie od zniszczenia wszelkich elementów mazurskiej tradycji i kultury. Eksponatów poszukiwano przede wszystkim na mazurskich wsiach, w domach rodzinnych uczniów Seminarium i członków Koła Krajoznawczego, a także wśród sąsiadów, krewnych i znajomych.
Placówka istniała do 1939 roku. Większość zgromadzonych zbiorów zaginęła w czasie II wojny światowej. W trakcie dwunastu lat istnienia Muzeum, Emilia Sukertowa-Biedrawina zdołała zebrać sto kilkadziesiąt zabytkowych kafli, będących niezwykłą formą ludowego rzemiosła. Najstarszy z nich pochodził z 1806 roku. Sukertowa-Biedrawina zadbała także o przygotowanie plansz przedstawiających tradycyjne ubiory ludowe noszone w okolicach Działdowa. Pod koniec sierpnia 1939 roku zabytkowe kafle zostały zakopane w pobliskim ogrodzie. Niestety, po wojnie nie udało się ich odnaleźć. Dopiero w latach 70. XX wieku część z nich odnalazła się na strychu budynku, w którym mieściła się placówka.
Bibliografia
- Achremczyk Stanisław, Historia Warmii i Mazur, t. II, Olsztyn 2011.
- Bystrzycki Piotr, Działdowszczyzna w latach II Rzeczypospolitej: życie społeczno-polityczne,
- Cieszyniacy na Warmii i Mazurach, red. Andrzej Faruga, Stanisław Achremczyk, Olsztyn 2008.
- Działdowo, red. Wanda Korycka, Olsztyn 1966.
- Mazury. Słownik stronniczy, ilustrowany, red. Waldemar Mierzwa, Dąbrówno 2008.
- Szostakowska Małgorzata, Emilia Sukertowa-Biedrawina 1887-1970: zarys biograficzny, Olsztyn 1978.
- Odachowski Marian Andrzej, Spacer po Działdowie, Działdowo 2009.
- Wrzesiński Wojciech, Ruch polski na Warmii, Mazurach i Powiślu w latach 1920-1939, Olsztyn 1973..
- Nieudana repolonizacja Mazurów z Działdowa [data dostępu: 14.10.2014]
Przypisy
<references>
Zobacz też
