Romowe: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 4: | Linia 4: | ||
Romowe znajdowało się w świętym gaju, a centralne miejsce w Romowe zajmował dąb o poskręcanych konarach – święte drzewo. Miało ono symbolizować trzy strefy kosmosu – świat podziemi (korzenie), świat naziemny (pień) i niebo (korona). Każda ze sfer odpowiadała kolejnym bogom: [[Patollo | Patollowi]], [[Potrimpos | Portimposowi]] i [[Perkun | Perkunowi]]. Nad to każda ze sfer była symbolizowana przez rekwizyty ułożone pod dębem: trzy czaszki (człowieka, konia i krowy), wąż (w garnku z mlekiem przykryty kłosami zbóż), ogień stale podsycany i nigdy nie gaszony. W pobliżu ołtarz (kamień ofiarny), na którym składano krwawe i bezkrwawe ofiary bogom, [[wróżby | wróżono]]. Krwawe [[Ofiary z ludzi | ofiary z ludzi]] składano nieraz bezpośrednio pod dębem, tak aby ich krew użyźniła ziemię. Możliwym jest również, że na drzewie umieszczano wizerunki wymienionych bogów. | Romowe znajdowało się w świętym gaju, a centralne miejsce w Romowe zajmował dąb o poskręcanych konarach – święte drzewo. Miało ono symbolizować trzy strefy kosmosu – świat podziemi (korzenie), świat naziemny (pień) i niebo (korona). Każda ze sfer odpowiadała kolejnym bogom: [[Patollo | Patollowi]], [[Potrimpos | Portimposowi]] i [[Perkun | Perkunowi]]. Nad to każda ze sfer była symbolizowana przez rekwizyty ułożone pod dębem: trzy czaszki (człowieka, konia i krowy), wąż (w garnku z mlekiem przykryty kłosami zbóż), ogień stale podsycany i nigdy nie gaszony. W pobliżu ołtarz (kamień ofiarny), na którym składano krwawe i bezkrwawe ofiary bogom, [[wróżby | wróżono]]. Krwawe [[Ofiary z ludzi | ofiary z ludzi]] składano nieraz bezpośrednio pod dębem, tak aby ich krew użyźniła ziemię. Możliwym jest również, że na drzewie umieszczano wizerunki wymienionych bogów. | ||
| + | [[Kategoria:Dzieje]] | ||
Wersja z 17:12, 28 lip 2014
Romowe według Kroniki ziemi pruskiej Piotra z Dusurga miało to być najświętszym miejscem wiary wszystkich Bałtów, niczym Rzym dla katolików. Przebywać miał w nim główny kapłan zwany Kriwe.
W gruncie rzeczy każdy okręg osadniczy miał takie swoje „Romowe” – miejsce kultu i siedzibę głównego kapłana okręgu osadniczego. Przebywali tam też inni kapłani i kapłanki. Nazwa Romowe ma się wywodzić od wyrastającego w świętym miejscu drzewa – ruomot, co znaczy ‘wyrastać’.
Romowe znajdowało się w świętym gaju, a centralne miejsce w Romowe zajmował dąb o poskręcanych konarach – święte drzewo. Miało ono symbolizować trzy strefy kosmosu – świat podziemi (korzenie), świat naziemny (pień) i niebo (korona). Każda ze sfer odpowiadała kolejnym bogom: Patollowi, Portimposowi i Perkunowi. Nad to każda ze sfer była symbolizowana przez rekwizyty ułożone pod dębem: trzy czaszki (człowieka, konia i krowy), wąż (w garnku z mlekiem przykryty kłosami zbóż), ogień stale podsycany i nigdy nie gaszony. W pobliżu ołtarz (kamień ofiarny), na którym składano krwawe i bezkrwawe ofiary bogom, wróżono. Krwawe ofiary z ludzi składano nieraz bezpośrednio pod dębem, tak aby ich krew użyźniła ziemię. Możliwym jest również, że na drzewie umieszczano wizerunki wymienionych bogów.
Bibliografia
Piotr z Dusburga, Kronika ziemi pruskiej, tłum. S. Wyszomirski, Toruń 2004.
Łucja Okulicz-Kozaryn, Dzieje Prusów, Wrocław 2000.
Grzegorz Białuński, Las w wierzeniach Prusów i Jaćwięgów, Feste Boyen. Pismo Towarzystwa Miłośników Twierdzy Boyen, z. 1 (2002).
Antoni Mierzyński, Romowe. Rozprawa archeologiczna, Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk Poznańskiego, 1900, t. XXVII, z. 1–2.
