Kwietnik: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
(→Dzieje miejscowości) |
|||
| Linia 42: | Linia 42: | ||
Pierwsza wzmianka dotycząca ówczesnej osady ''Blumenov'' pochodzi z lat 1402-1408. Obejmowała obszar 60 łanów. W Kwietniku działała już w tym czasie karczma. Lokacja wsi miała prawdopodobnie miejsce w pierwszej połowie XIII wieku. W 1543 roku właścicielem Kwietnika był Friedrich Lewadt, po nim dobra przejął Michel Werner. W XVI wieku dobra miały charakter wsi szlacheckiej, obejmującej obszar 77 łanów. W 1600 roku nowym gospodarzem majątku miał zostać Jochem [[von Belau]], posiadający dobra w [[Sokolnik|Sokolinku]] i [[Nowe Monasterzysko|Nowym Monasterzysku]]. Ostatnim właścicielem Kwietnika z rodu von Belau był Fryderyk August, zmarły 1 lipca 1725 roku. | Pierwsza wzmianka dotycząca ówczesnej osady ''Blumenov'' pochodzi z lat 1402-1408. Obejmowała obszar 60 łanów. W Kwietniku działała już w tym czasie karczma. Lokacja wsi miała prawdopodobnie miejsce w pierwszej połowie XIII wieku. W 1543 roku właścicielem Kwietnika był Friedrich Lewadt, po nim dobra przejął Michel Werner. W XVI wieku dobra miały charakter wsi szlacheckiej, obejmującej obszar 77 łanów. W 1600 roku nowym gospodarzem majątku miał zostać Jochem [[von Belau]], posiadający dobra w [[Sokolnik|Sokolinku]] i [[Nowe Monasterzysko|Nowym Monasterzysku]]. Ostatnim właścicielem Kwietnika z rodu von Belau był Fryderyk August, zmarły 1 lipca 1725 roku. | ||
| + | W 1875 roku dobra były zamieszkane przez 208 osób. Dwadzieścia lat później liczba mieszkańców wzrosła do 300. W 1925 roku w Kwietniku mieszkało 303 ewangelików i 3 katolików. W 1909 roku właścicielem majątku był Kurt Geibler. Hodował konie, bydło i świnie. W tym okresie we wsi działała mleczarnia parowa oraz cegielnia. Wierni podlegali parafii ewangelickiej w [[Zastawno|Zastawnie]]. W okresie [[I Wojna Światowa|I wojny światowej]] zginęło 20 mieszkańców Kwietnika, których nazwiska zostały wyryte na pomniku ku czci poległych, znajdującym się przed kościołem w [[Zastawno|Zastawnie]]. W [[okres międzywojenny|okresie międzywojennym]] we wsi działała gospoda, należąca do Roberta Bluma. Wójtem Kwietnika w latach 1937-1945 był August Will. We wsi działała także szkoła. Największe przedwojenne gospodarstwo (81 ha) stanowiło wówczas własność Hansa va Riesena. | ||
| − | W | + | W czasie [[II Wojna Światowa|II wojny światowej]] w miejscowości pracowali robotnicy przymusowi z Polski i Francji. Jesienią 1944 roku w Kwietniku zaczęli pojawiać się uciekinierzy z okolic [[Węgorzewo|Węgorzewa]] i [[Gołdap|Gołdapi]]. 22 stycznia we wsi pojawiła Armia Czerwona, która zgotowała mieszkańcom piekło. Brutalne gwałty na kobietach, morderstwa, pobicia, podpalenia i rabunki zamieniły Kwietnik w siedlisko nieszczęścia i skrajnego ludzkiego okrucieństwa. |
| − | + | Na początku 1946 roku zaczęli przybywać pierwsi polscy osadnicy. Pierwszym powojennym sołtysem został [[Franciszek Guzierowicz]]. Uruchomiono miejscową szkołę, którą zamknięto na początku lat 70. Obecnie mieści się w niej wiejska świetlica oraz remiza strażacka. Miejscowe dzieci uczęszczają do szkoły w Młynarach. | |
| − | |||
| − | |||
| − | Na początku 1946 roku zaczęli przybywać pierwsi polscy osadnicy. Pierwszym powojennym sołtysem został [[Franciszek Guzierowicz]]. Uruchomiono miejscową | ||
Wersja z 09:15, 27 cze 2014
| Kwietnik | |
| | |
| Państwo |  Polska
|
| Województwo | warmińsko-mazurskie |
| Powiat | elbląski |
| Gmina | Młynary |
| Liczba ludności (2010) | 169 |
| Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego   Kwietnik | |
| Położenie na mapie Polski  Kwietnik | |
{{#invoke:Koordynaty|szablon}} | |
Kwietnik (niem. Adlig Blumenau) – wieś sołecka położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie elbląskim, w gminie Młynary. W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa elbląskiego.
Miejscowość w 2010 roku liczyła 169 mieszkańców. Obecnie funkcję sołtysa sprawuje Marcin Kowalczyk[1].
Spis treści
Położenie
Wieś położona jest w zachodniej części województwa warmińsko-mazurskiego, na obszarze Wysoczyzny Elbląskiej, nad rzeczką Baudą, 9 km na zachód od Młynar, przy drodze krajowej nr 22. W miejscowości znajduje się głaz narzutowy, położony w leśnictwie Klasztorne.
Dzieje miejscowości
Pierwsza wzmianka dotycząca ówczesnej osady Blumenov pochodzi z lat 1402-1408. Obejmowała obszar 60 łanów. W Kwietniku działała już w tym czasie karczma. Lokacja wsi miała prawdopodobnie miejsce w pierwszej połowie XIII wieku. W 1543 roku właścicielem Kwietnika był Friedrich Lewadt, po nim dobra przejął Michel Werner. W XVI wieku dobra miały charakter wsi szlacheckiej, obejmującej obszar 77 łanów. W 1600 roku nowym gospodarzem majątku miał zostać Jochem von Belau, posiadający dobra w Sokolinku i Nowym Monasterzysku. Ostatnim właścicielem Kwietnika z rodu von Belau był Fryderyk August, zmarły 1 lipca 1725 roku.
W 1875 roku dobra były zamieszkane przez 208 osób. Dwadzieścia lat później liczba mieszkańców wzrosła do 300. W 1925 roku w Kwietniku mieszkało 303 ewangelików i 3 katolików. W 1909 roku właścicielem majątku był Kurt Geibler. Hodował konie, bydło i świnie. W tym okresie we wsi działała mleczarnia parowa oraz cegielnia. Wierni podlegali parafii ewangelickiej w Zastawnie. W okresie I wojny światowej zginęło 20 mieszkańców Kwietnika, których nazwiska zostały wyryte na pomniku ku czci poległych, znajdującym się przed kościołem w Zastawnie. W okresie międzywojennym we wsi działała gospoda, należąca do Roberta Bluma. Wójtem Kwietnika w latach 1937-1945 był August Will. We wsi działała także szkoła. Największe przedwojenne gospodarstwo (81 ha) stanowiło wówczas własność Hansa va Riesena.
W czasie II wojny światowej w miejscowości pracowali robotnicy przymusowi z Polski i Francji. Jesienią 1944 roku w Kwietniku zaczęli pojawiać się uciekinierzy z okolic Węgorzewa i Gołdapi. 22 stycznia we wsi pojawiła Armia Czerwona, która zgotowała mieszkańcom piekło. Brutalne gwałty na kobietach, morderstwa, pobicia, podpalenia i rabunki zamieniły Kwietnik w siedlisko nieszczęścia i skrajnego ludzkiego okrucieństwa.
Na początku 1946 roku zaczęli przybywać pierwsi polscy osadnicy. Pierwszym powojennym sołtysem został Franciszek Guzierowicz. Uruchomiono miejscową szkołę, którą zamknięto na początku lat 70. Obecnie mieści się w niej wiejska świetlica oraz remiza strażacka. Miejscowe dzieci uczęszczają do szkoły w Młynarach.
Ludzie związani z miejscowością
Zabytki
Bibliografia
- Bank Danych Lokalnych GUS [data dostępu: 5.05.2014]
- Lech Słodownik, Kwietnik [data dostępu: 5.05.2014]
Przypisy
- ↑ http://www.mlynary.pl/index.php?pod_menu=50 [data dostępu: 5.05.2014]
