Park Krajobrazowy Puszczy Rominckiej: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
| Linia 35: | Linia 35: | ||
Obszar Parku cechuje urozmaicona rzeźba terenu, charakterystyczna dla obszarów młodoglacjalnych. Piękny krajobraz, duże wysokości względne sięgające miejscami 80 metrów oraz licznie występujące wyraźne wzgórza polodowcowe sprawiły, że region ten nazywany jest Mazurami Garbatymi. Najwyższe wzniesienia (do 295 m n.p.m.) zlokalizowane są w południowo-wschodniej części Parku i jego otuliny, w rejonie Golubi. W północnej części puszczy wyróżnia się kulminacja Królewskiej Góry (217,9 m n.p.m), zaś we wschodniej Wilczej Góry (207,7 m n.p.m.). Na szczególną uwagę ze względów krajobrazowych zasługują okolice Maciejowięt, Stańczyk i Będziszewa, pomiędzy którymi rozciąga się dolina Błędzianki, będąca głęboką na 40-70 metrów rynną polodowcową. | Obszar Parku cechuje urozmaicona rzeźba terenu, charakterystyczna dla obszarów młodoglacjalnych. Piękny krajobraz, duże wysokości względne sięgające miejscami 80 metrów oraz licznie występujące wyraźne wzgórza polodowcowe sprawiły, że region ten nazywany jest Mazurami Garbatymi. Najwyższe wzniesienia (do 295 m n.p.m.) zlokalizowane są w południowo-wschodniej części Parku i jego otuliny, w rejonie Golubi. W północnej części puszczy wyróżnia się kulminacja Królewskiej Góry (217,9 m n.p.m), zaś we wschodniej Wilczej Góry (207,7 m n.p.m.). Na szczególną uwagę ze względów krajobrazowych zasługują okolice Maciejowięt, Stańczyk i Będziszewa, pomiędzy którymi rozciąga się dolina Błędzianki, będąca głęboką na 40-70 metrów rynną polodowcową. | ||
| + | |||
| + | Puszcza Romincka stanowi zwarty kompleks leśny zlokalizowany po obydwu stronach granicy o powierzchni całkowitej 35,5 tys. ha, z czego po stronie | ||
| + | polskiej znajduje się 12,5 tys. ha lasów. | ||
<br/> | <br/> | ||
| Linia 47: | Linia 50: | ||
=== Rośliny === | === Rośliny === | ||
| − | + | Puszcza Romincka jest kompleksem wyjątkowym w skali kraju ze względu na występowanie w jej obrębie gatunków i zbiorowisk charakterystycznych dla strefy borealanej. Surowy klimat o cechach wyraźnie kontynentalnych oraz niezwykle zróżnicowana rzeźba terenu są odpowiedzialne za wykształcenie | |
| + | się zbiorowisk charakterystycznych dla lasów Dalekiej Północny. Szczególnie ciekawym drzewostanem jest świerczyna borealna na torfie, dzięki której | ||
| + | Puszcza Romincka może szczycić się turystycznym mianem „polskiej tajgi”. Spośród drzew dominuje świerk, licznie występuje także sosna i dąb. Na uwagę | ||
| + | zasługują borealne relikty polodowcowe: [[wierzba borówkolistna]] ''Salix myrtilloides'', [[brzoza niska]] ''Betula humilis'', [[malina moroszka]] ''Rubus chamaemorus'', wełnianka pochwowata ''Eriophorum vaginatum'', [[manna litewska]] ''Glyceria lithuanica'' lub [[żurawina drobnolistkowa]] | ||
| + | ''Oxycoccus maicrocarpus''. Charakterystycznym dla tych obszarów zbiorowiskiem roślinnym są również torfowiska (wysokie jak i niskie), w tym torfowiska wiszące spotykane na zboczach dolin i kopułowe. | ||
<br/> | <br/> | ||
Wersja z 20:59, 31 mar 2014
| Park Krajobrazowy Puszczy Rominckiej | |
| | |
| Państwo |  Polska
|
| Data utworzenia | 1998 |
| Powierzchnia | 14 620 ha |
| Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego   Park Krajobrazowy Puszczy Rominckiej | |
| Położenie na mapie Polski  Park Krajobrazowy Puszczy Rominckiej | |
{{#invoke:Koordynaty|szablon}} | |
Park Krajobrazowy Puszczy Rominckiej
Spis treści
O Parku
Park Krajobrazowy Puszczy Rominckiej położony jest na północno-wschodnim krańcu województwa warmińsko-mazurskiego, w granicach powiatu gołdapskiego,
na terenie gmin Dubeninki i Gołdap. Od północy Park graniczy z Obwodem Kaliningradzkim. Park zajmuje powierzchnię 14 620 ha, a obszar otuliny wynosi
7942 ha. Park Krajobrazowy utworzony został 14 stycznia 1998 roku celem ochrony wartości przyrodniczych, historycznych, kulturowych i krajobrazowych. Obejmuje polską część Puszczy Rominckiej wraz z terenami pojeziernymi położonymi na jej południowych i wschodnich obrzeżach.
Fizjogeografia terenu i szata roślinna
Obszar Parku cechuje urozmaicona rzeźba terenu, charakterystyczna dla obszarów młodoglacjalnych. Piękny krajobraz, duże wysokości względne sięgające miejscami 80 metrów oraz licznie występujące wyraźne wzgórza polodowcowe sprawiły, że region ten nazywany jest Mazurami Garbatymi. Najwyższe wzniesienia (do 295 m n.p.m.) zlokalizowane są w południowo-wschodniej części Parku i jego otuliny, w rejonie Golubi. W północnej części puszczy wyróżnia się kulminacja Królewskiej Góry (217,9 m n.p.m), zaś we wschodniej Wilczej Góry (207,7 m n.p.m.). Na szczególną uwagę ze względów krajobrazowych zasługują okolice Maciejowięt, Stańczyk i Będziszewa, pomiędzy którymi rozciąga się dolina Błędzianki, będąca głęboką na 40-70 metrów rynną polodowcową.
Puszcza Romincka stanowi zwarty kompleks leśny zlokalizowany po obydwu stronach granicy o powierzchni całkowitej 35,5 tys. ha, z czego po stronie
polskiej znajduje się 12,5 tys. ha lasów.
Zwierzęta
Mimo że rezerwat "Dęby Napiwodzkie" położony jest w odległości zaledwie 300 m od szosy Jedwabno-Nidzica, stanowi teren dość odludny, na którym schronienie znajduje wiele gatunków zwierząt. Łącznie stwierdzono tu bytowanie 17 ssaków, 68 ptaków, 4 gadów, 4 płazów oraz 25 motyli. Wśród nich znajdują się gatunki bardzo rzadkie, zagrożone w Polsce i Europie (m.in. wilk, wydra, bóbr).
Rośliny
Puszcza Romincka jest kompleksem wyjątkowym w skali kraju ze względu na występowanie w jej obrębie gatunków i zbiorowisk charakterystycznych dla strefy borealanej. Surowy klimat o cechach wyraźnie kontynentalnych oraz niezwykle zróżnicowana rzeźba terenu są odpowiedzialne za wykształcenie
się zbiorowisk charakterystycznych dla lasów Dalekiej Północny. Szczególnie ciekawym drzewostanem jest świerczyna borealna na torfie, dzięki której
Puszcza Romincka może szczycić się turystycznym mianem „polskiej tajgi”. Spośród drzew dominuje świerk, licznie występuje także sosna i dąb. Na uwagę
zasługują borealne relikty polodowcowe: wierzba borówkolistna Salix myrtilloides, brzoza niska Betula humilis, malina moroszka Rubus chamaemorus, wełnianka pochwowata Eriophorum vaginatum, manna litewska Glyceria lithuanica lub żurawina drobnolistkowa
Oxycoccus maicrocarpus. Charakterystycznym dla tych obszarów zbiorowiskiem roślinnym są również torfowiska (wysokie jak i niskie), w tym torfowiska wiszące spotykane na zboczach dolin i kopułowe.
Grzyby
W rezerwacie „Dęby Napiwodzkie” wyróżniono dotychczas ponad 100 gatunków porostów (grzybów zlichenizowanych). Ten stosunkowo niewielki obiekt zabezpiecza populacje wielu rzadkich w kraju gatunków. Oprócz gatunków chronionych (14 gatunków) oraz porostów zagrożonych wymarciem w skali kraju (36 gatunków) odnotowano tu liczną grupę taksonów charakterystycznych dla dobrze zachowanych zbiorowisk leśnych, w tym 14 gatunków mających status wskaźników niżowych lasów puszczańskich. Szczególnie interesująca jest lichenobiota starych dębów, obejmująca wiele gatunków bardzo rzadkich w kraju, m.in. Calicium adspersum, Caloplaca lucifuga, Chaenotheca phaeocephala, Cliostomum corrugatum i Pertusaria flavida. W rezerwacie występuje granicznik płucnik Lobaria pulmonaria, dla którego leśnicy wyznaczyli strefę ochrony. Na szczególną uwagę zasługuje Buellia violaceofusca – gatunek podany niedawno jako nowy dla bioty krajowej, z jednego stanowiska na Pojezierzu Kaszubskim, w rezerwacie „Dęby Napiwodzkie” został stwierdzony w roku 2012. Na uwagę zasługuje obfite występowanie pawężnicy łuseczkowatej (Peltigera praetextata), porostu objętego ścisłą ochroną, wymierającego w kraju (kategoria EN na "Czerwonej Liście").
Dotychczas nie prowadzono szczegółowych badań grzybów wielkoowocnikowych rezerwatu „Dęby Napiwodzkie”. Na starych dębach częstym gatunkiem jest ozorek dębowy Fistulina hepatica. W rezerwacie stwierdzono gatunki z „Czerwonej Listy”, rzadkie i zagrożone w skali kraju: Tremella foliacea i Pleurotus pulmonarius.
Ciekawostki
Rezerwat „Dęby Napiwodzkie” jest jednym z ogniw potencjalnego specjalnego obszaru ochrony siedlisk „Ostoja Napiwodzko-Ramucka” w ramach programu Natura 2000 (kod PLH280026).
Bibliografia
S. Dąbrowski, B. Polakowski, L. Wołos: Obszary chronione i pomniki przyrody województwa warmińsko-mazurskiego. Urząd Wojewódzki, Wydział Ochrony Środowiska i Rolnictwa w Olsztynie, 1999.
Poznajemy Parki Krajobrazowe Warmii i Mazur. Fundacja Ochrony Wielkich Jezior Mazurskich, Mazurskie Centrum Edukacji Ekologicznej: Giżycko, 2011 [1]
Linki zewnętrzne
http://pl.wikipedia.org/wiki/Park_Krajobrazowy_Puszczy_Rominckiej
http://parkikrajobrazowewarmiimazur.pl/puszczyrominckiej/home.html
