Romowe

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj

Romowe – według Kroniki ziemi pruskiej kronikarza Piotra z Dusurga najświętsze miejsce wiary wszystkich Bałtów, niczym Rzym dla katolików. Przebywać miał w nim główny kapłan zwany Kriwe. Nazwa Romowe ma się wywodzić od wyrastającego w świętym miejscu drzewa; ruomot znaczy "wyrastać".

Charakterystyka

W gruncie rzeczy każdy okręg osadniczy miał swoje "Romowe" – miejsce kultu i siedzibę głównego kapłana okręgu osadniczego. Przebywali tam również inni kapłani i kapłanki. Romowe znajdowało się w świętym gaju, a centralne miejsce w Romowe zajmowało święte drzewo – dąb o poskręcanych konarach. Drzewo to miało symbolizować trzy strefy kosmosu: świat podziemi (korzenie), świat naziemny (pień) i niebo (korona). Każda ze sfer odpowiadała kolejnym bogom: Patollowi, Portimposowi i Perkunowi. Nadto każda ze sfer była symbolizowana przez rekwizyty ułożone pod dębem: trzy czaszki (człowieka, konia i krowy), węża (w garnku z mlekiem, przykrytego kłosami zbóż), ogień stale podsycany i nigdy nie gaszony.

W pobliżu ołtarza (kamienia ofiarnego), na którym składano krwawe i bezkrwawe ofiary bogom, wróżono. Krwawe ofiary z ludzi składano nieraz bezpośrednio pod dębem, tak, aby ich krew użyźniła ziemię. Możliwe jest również, że na drzewie umieszczano wizerunki wymienionych bogów.

Galeria zdjęć

Bibliografia

Piotr z Dusburga, Kronika ziemi pruskiej, tłum. S. Wyszomirski, Toruń 2004.
Łucja Okulicz-Kozaryn, Dzieje Prusów, Wrocław 2000.
Grzegorz Białuński, Las w wierzeniach Prusów i Jaćwięgów, "Feste Boyen. Pismo Towarzystwa Miłośników Twierdzy Boyen", z. 1 (2002).
Antoni Mierzyński, Romowe. Rozprawa archeologiczna, "Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk Poznańskiego", 1900, t. XXVII, z. 1–2.