Dzień św. Walentego: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja zweryfikowana] | [wersja zweryfikowana] |
m (Zastępowanie tekstu - "Kategoria: Etnografia" na "Kategoria:Kultura niematerialna") |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{EWiM Obyczaje infobox | {{EWiM Obyczaje infobox | ||
| − | |Nazwa = Dzień św. | + | |Nazwa = Dzień św. Walentego |
|zdjecie = | |zdjecie = | ||
|opis zdjecia = | |opis zdjecia = | ||
| Linia 17: | Linia 17: | ||
<br/><br/> | <br/><br/> | ||
== Zwyczaje na Warmii i Mazurach == | == Zwyczaje na Warmii i Mazurach == | ||
| − | Na [[Warmia|Warmię]] kult św. | + | Na [[Warmia|Warmię]] kult św. Walentego przybył z ziemi chełmińskiej, gdzie był on czczony bardzo żarliwie. W Chełmnie odnotowano wiele uzdrowień mających mieć związek z jego wstawiennictwem. Imię to stało się wkrótce bardzo popularne, zarówno wśród duchownych, jak i osób świeckich. Najpopularniejsze zachowane przysłowie związane z dniem św. Walentego brzmiało następująco: ''Kiedy w święty Walenty deszcze, będzie ostry mróz jeszcze''. |
Kościoły i kaplice pod jego wezwaniem powstały między innymi w [[Biskupiec|Biskupcu]], [[Braniewo|Braniewie]], [[Dąbrówka Malborska|Dąbrówce Malborskiej]], [[Ełdyty Wielkie|Ełdytach Wielkich]], [[Jesionowo|Jesionowie]], [[Klewki|Klewkach]], [[Lutry|Lutrach]] czy [[Paluzy|Paluzach]]<ref> J. Chłosta, ''Doroczne zwyczaje i obrzędy na Warmii'', Olsztyn 2009, s. 63</ref>. | Kościoły i kaplice pod jego wezwaniem powstały między innymi w [[Biskupiec|Biskupcu]], [[Braniewo|Braniewie]], [[Dąbrówka Malborska|Dąbrówce Malborskiej]], [[Ełdyty Wielkie|Ełdytach Wielkich]], [[Jesionowo|Jesionowie]], [[Klewki|Klewkach]], [[Lutry|Lutrach]] czy [[Paluzy|Paluzach]]<ref> J. Chłosta, ''Doroczne zwyczaje i obrzędy na Warmii'', Olsztyn 2009, s. 63</ref>. | ||
Aktualna wersja na dzień 10:40, 14 lut 2016
| Dzień św. Walentego | |
| | |
| Dzień | 14 lutego |
Dzień św. Walentego – obchodzone 14 lutego święto ku czci patrona pomagającego w różnych dolegliwościach i chorobach układu nerwowego; jego wstawiennictwa poszukiwali epileptycy.
Zwyczaje na Warmii i Mazurach
Na Warmię kult św. Walentego przybył z ziemi chełmińskiej, gdzie był on czczony bardzo żarliwie. W Chełmnie odnotowano wiele uzdrowień mających mieć związek z jego wstawiennictwem. Imię to stało się wkrótce bardzo popularne, zarówno wśród duchownych, jak i osób świeckich. Najpopularniejsze zachowane przysłowie związane z dniem św. Walentego brzmiało następująco: Kiedy w święty Walenty deszcze, będzie ostry mróz jeszcze.
Kościoły i kaplice pod jego wezwaniem powstały między innymi w Biskupcu, Braniewie, Dąbrówce Malborskiej, Ełdytach Wielkich, Jesionowie, Klewkach, Lutrach czy Paluzach[1].
W kościele św. Walentego w Braniewie co roku 14 lutego odbywało się uroczyste nabożeństwo z udziałem orkiestry. Na ten dzień duchowny przygotowywał również specjalne kazanie. W 1765 roku w Klewkach ksiądz Mateusz Ksawery Orłowski powołał jedyne na Warmii bractwo św. Walentego. W 1790 roku zostało oficjalnie potwierdzone przez ówczesnego papieża Piusa VI. Bractwo istniało do 1816 roku.
Nie zachowały się informacje o jakichkolwiek ludowych zwyczajach i obrzędach związanych ze świętym Walentym, za to samo imię cieszyło się na XIX-wiecznej Warmii wielkim powodzeniem i bardzo chętnie nadawano je synom.
Przypisy
- ↑ J. Chłosta, Doroczne zwyczaje i obrzędy na Warmii, Olsztyn 2009, s. 63
Bibliografia
Barczewski Walenty, Kiermasy na Warmii i inne pisma wybrane, Olsztyn 1984.
Chłosta Jan,Doroczne zwyczaje i obrzędy na Warmii, Olsztyn 2009.
