Jaszczurka zwinka

Jaszczurka zwinka
Lacerta agilis`
Laurenti, 1768
Lacerta agilis Laurenti, 1768
Samiec jaszczurki zwinki. Fot. Laurent Lebois. Źródło: www.flickr.com
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	zauropsydy
Rząd	łuskonośne
Rodzina	jaszczurkowate
Rodzaj	Lacerta

Jaszczurka zwinka – gatunek jaszczurki z rodziny jaszczurek właściwych. Długość tułowia i głowy wynosi ok. 11 cm, a wraz z ogonem ok. 23 cm.

Charakterystyka

Jaszczurka zwinka ma smukłe brązowawe, plamiaste ciało. Brzuch jest szary z jasnymi plamkami – samiec ma podbrzusze zielonkawe. Gruby ogon zwęża się ku tyłowi. Jak u pozostałych rodzimych gadów jest on kruchy i gdy odpadnie w chwili zagrożenia, w jego miejsce powstaje nowy.

Ulubionym pożywieniem jaszczurki zwinki są bezkręgowce: ślimaki, pająki i owady, czasem gąsienice. Bywa, że żywi się młodymi własnego gatunku lub innych gatunków jaszczurek.

Z zimowego snu budzi się na przełomie marca oraz kwietnia i wtedy rozpoczyna gody. W tym czasie u samców intensywnie zabarwia się podgardle.

Jaszczurkę łatwo zauważyć na nasłonecznionych polanach, skrajach dróg oraz na rumowiskach. Młode wykluwają się z jaj złożonych w norce (max. 18 sztuk).

W Polsce żyją 4 gatunki jaszczurek – wszystkie są pod ścisłą ochroną.

Występowanie

Jaszczurka zwinka wraz z padalcem zwyczajnym i w nieco mniejszym stopniu z jaszczurką żyworodną jest najpospolitszą spośród jaszczurek na Warmii i Mazurach. Odnotowano ją m.in. w rezerwacie Jezioro Francuskie, w Lasach Iławskich, rezerwacie Dębowo, Górznieńsko-Lidzbarskim Parku Krajobrazowym czy Parku Krajobrazowym Pojezierza Iławskiego.

Bibliografia

Główczyński Krzysztof, Wittbrodt Krzysztof, Płazy i gady Welskiego Parku Krajobrazowego, Kwidzyn 2011, s. 37.