Malinowo (gmina Pasłęk)

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
Malinowo

Rodzaj miejscowości wieś nieistniejąca
Państwo  Polska
Województwo warmińsko-mazurskie
Powiat elbląski
Gmina Pasłęk
Liczba ludności (2023) 0
SIMC 1045134
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa lokalizacyjna województwa warmińsko-mazurskiego
Malinowo
Malinowo
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
Malinowo
Malinowo
Ziemia

{{#invoke:Koordynaty|szablon}}

Malinowo (niem. Amalienhof) - dawny majątek, wieś niesołecka w Polsce, położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie elbląskim, w gminie Pasłęk.

Dzieje miejscowości

Nie są znane prawie żadne szczegóły dotyczące historii wioski. Był tu majątek, należący do Kwitajn. Majątek ten w XIX w. zaczęli dzierżawić Liedtkowie - Friedrich Liedtke, który w 1849 poślubił Charlotte Daniel z Rogajn, otrzymał Malinowo (niem. Amalienhof) od rodziny Dönhoff z Kwitajn jako długoterminową dzierżawę. Malinowo musiało zmagać się z różnymi trudnościami, ale sytuacja gospodarcza pozostawała tam stabilna. W latach 80. XIX w. Friedrich Liedtke otrzymał możliwość przejęcia dwóch kolejnych gospodarstw jako długoterminowej dzierżawy dla swoich dzieci - były to Leżnica (niem. Lägs), którą otrzymała druga córka, oraz Kudyny (niem. Komthurhof), które otrzymał syn Gustav. Najstarsza córka dalej zarządzała Malinowem gdy Friedrich przeszedł na emeryturę. Zmarł on w wieku 75 lat w 1894.

W 1910 mieszkało tu 32 osób.

Malinowo jest wymienione w spisie majątków i folwarków podległym Kwitajnom z lat 1922-1939 - dzierżawcą miał być Johannes Foth, który przez pewien czas dzierżawił również majątek w Maciejowiznie. Prawdopodobnie był on dzierżawcą dóbr do 1945 roku. W czasie działań wojennych w 1945 spalone zostały stodoły i stajnie, a teren majątku został w sumie zrujnowany. Po wojnie były tu dwie rodziny (6 osób), zapewne do pilnowania tego co zostało po miejscowości. Malinowo być może nie podniosło się już z wojny, i nie było na skutek uszkodzeń zamieszkane. Natomiast nie jest to w pewni potwierdzone - na zdjęciach satelitarnych datowanych na lata 2000. widać jeszcze pozostałości jednego budynku, który później był rozbierany.

Bibliografia

Helga Tödt, Okondura: Von Ostpreußen nach Südwestafrika, 2013
Czesław Dziemidowicz, Kwitajny. Quittainen. Moja Ojczyzna
ks. Cyganek, Rysy Historyczne
Google Earth Pro