Kuty

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
Kuty

Kościół pw. św. Maksymiliana Kolbe.Źródło: www.mojemazury.pl [28.09.2014]
Kościół pw. św. Maksymiliana Kolbe.
Źródło: www.mojemazury.pl [28.09.2014]
Rodzaj miejscowości wieś sołecka
Państwo  Polska
Województwo warmińsko-mazurskie
Powiat węgorzewski
Gmina Pozedrze
Liczba ludności (2010) 166
Strefa numeracyjna (+48) 87
Kod pocztowy 11-610
Tablice rejestracyjne NWE
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa lokalizacyjna województwa warmińsko-mazurskiego
Kuty
Kuty
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
Kuty
Kuty
Ziemia

{{#invoke:Koordynaty|szablon}}


Kuty (niem. Kutten) – wieś sołecka położona w województwie warmińsko–mazurskim, w powiecie węgorzewskim, w gminie Pozezdrze. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa suwalskiego. W 2010 roku wieś liczyła 166 mieszkańców. Obecnie funkcję sołtysa sprawuje Krystyna Żołondek[1].

Położenie

Wieś położona jest w północno–wschodniej części województwa warmińsko–mazurskiego, na pograniczu Pojezierza Wschodnio–Mazurskiego i Krainy Wielkich Jezior Mazurskich; 15 km na południowy wschód od Węgorzewa, nad jeziorem Czarna Kuta. W jej pobliżu znajduje się również wiele niewielkich jezior: Głęboka Kuta, Wilkus, Brząs, Biała Kuta, Mszar (Kacze), Krzywa Kuta, Piłackie, Smolak, Piecek, Pozezdrze, Rominty.

Dzieje miejscowości

Osada istniała już w 1550 roku. Przywilej lokacyjny nadano w 1553 roku na 50 łanach. Wieś została zasiedlona w ciągu kilku lat. Miejscowość występowała wówczas pod nazwami Kutte lub częściej Kutten. W 1560 roku mieszkało tu 25 rodzin chłopskich; mieszkańcy podlegali majątkowi państwowemu w Przytułach. W połowie XIX wieku wieś obejmowała 47 łanów.

Mieczysław Orłowicz, który odwiedził wieś przed I wojną światową, zachwalał ją jako dogodny punkt wyjścia przechadzki w lasy Jakunowskie: od kościoła nad jezioro Wilkus, następnie do malowniczo położonego młyna, potem od Przerwanek do jeziora Gołdopiwo, przez las do Jakunówka i gościńcem z powrotem do Kut, przy czym ma się po drodze ładny widok na otoczone lasami jezioro Krzywa Kuta. Podkreślał zarazem, że w Kutach znajduje się kilka wygodnych gospód.[2]

Inny obraz wioski – z lat 50. XX wieku – przekazała wieloletnia bibliotekarka Jadwiga Tressenberg: Gdzie się nie ruszyć, absolutnie wszędzie, za stodołą wyginały się kiście bzu, w ogrodzie, koło studni. Cała droga prowadząca od kościoła do sklepu pełna była bzów. Nie wiem, czy można było inaczej nazwać tę wioskę jak Lilak albo Bzowo.[3]

Po II wojnie światowej pierwszym wójtem w Kutach był Piotr Kiedyk; w 1947 roku zorganizowano tu Gminną Radę Narodową.

Zapewne już podczas lokowania wsi przeznaczono ją na siedzibę parafii. Pierwsza wzmianka o pastorze w Kutach pochodzi z 1567 roku; wtedy też zapewne wzniesiono tu pierwszy kościół. Świątynia została zniszczona w drugiej połowie XVII wieku, a nową wzniesiono w 1885 roku na dawnych fundamentach. Kościół uległ zniszczeniu w 1945 roku. Parafia ewangelicka w Kutach obejmowała wsie: Brożówka, Gębałka, Grodzisko, Jakunówko, Piłaki Wielkie, Przerwanki, Przytuły, Stręgielek, Żabinki. Podobnie jak w pozostałych parafiach tego regionu początkowo przeważała w niej ludność polska: jeszcze w 1834 roku Polaków było ponad dwukrotnie więcej niż Niemców. W związku z postępującą akcją germanizacyjną proporcje bardzo szybko się odwróciły; w 1858 roku w parafii było 960 Polaków i 2670 Niemców, a na początku XX wieku (1907–1912) według statystyk kościelnych pozostało tu jedynie 35 Polaków .

Szkoła we wsi powstała w drugiej połowie XVI wieku, wraz z kościołem. W 1935 roku uczęszczało do niej 63 dzieci. Po II wojnie światowej szkołę uruchomiono w 1947 roku; w połowie lat 60. obejmowała ona osiem klas .

W latach 1945-1954 wieś była siedzibą gminy Kuty, następnie gromady, która obejmowała sołectwa: Gębałka, Jakunówko, Kuty, Krzywińskie, Przytuły, Piłaki Wielkie, Stręgielek.


Liczba mieszkańców w poszczególnych latach:

  • 1858 r. – 409 osób
  • 1925 r. – 409 osób
  • 1939 r. – 413 osób

Szkolnictwo

Religia

W Kutach znajduje się siedziba parafii rzymskokatolickiej. Wieś znajduje się także na terenie parafii greckokatolickiej w Kruklankach.

Ludzie związani z miejscowością

  • Mateusz Myślęta – pochodził ze starej polskiej rodziny szlacheckiej; w młodości przeszedł na protestantyzm, studiował w Królewcu, przebywał na dworze Radziwiłłów, następnie w służbie u króla Stefana Batorego. Porzucił ją i osiadł w Kutach i w 1581 roku został tutejszym proboszczem.
  • Celestyn Myślęta (1588–1653) – syn Mateusza, urodził się w Kutach, studiował w Królewcu, a następnie na uczelniach w Wittenberdze i Geissen, gdzie uzyskał doktorat. Autor prac z dziedziny teologii i orientalistyki; siedmiokrotnie wybierany rektorem uniwersytetu w Królewcu.
  • Michał Pogorzelski (1737–1798) – absolwent uniwersytetu w Królewcu, kompozytor pieśni mazurskich, poeta. W latach 1772–1780 kierował szkołą w Kutach, następnie przeniósł się do Kalinowa jako proboszcz. Słynął ze swych dosadnych kazań; bohater licznych anegdot.
  • Jadwiga Tressenberg (1924–2004) – nauczycielka, bibliotekarka w Kutach, badaczka lokalnych legend i opowieści, autorka książki Mazurskie opowieści.

Zabytki

  • zniszczony w 1945 roku kościół został odbudowany w latach 70. XX w.; wewnątrz znajduje się barokowa rzeźba, gotycki krucyfiks i chrzcielnica z XIV wieku, przeniesiona ze zniszczonego kościoła w Szalmii
  • dawny cmentarz ewangelicki

Bibliografia

Białuński Grzegorz, Kolonizacja „Wielkiej Puszczy” (do 1568 roku) – starostwa piskie, ełckie, straduńskie, zelkowskie i węgoborskie (węgorzewskie), Olsztyn 2002.
Darmochwał Tomasz, Rumiński Marek Jacek, Warmia. Mazury, Białystok 1998.
Mazury. Słownik stronniczy, ilustrowany, red. Waldemar Mierzwa, Dąbrówno 2008.
Orłowicz Mieczysław, Ilustrowany przewodnik po Mazurach Pruskich i Warmii, na nowo podali do druku Grzegorz Jasiński, Andrzej Rzempołuch, Robert Traba, Olsztyn 1991.
Wakar Andrzej, Wilamowski Bohdan, Węgorzewo. Z dziejów miasta i powiatu, Olsztyn 1968.
Bank Danych Lokalnych GUS [30.07.2013]
Deutsche Verwaltungsgeschichte [30.07.2013]
Wrota Warmii i Mazur [30.08.2013]
Moje Mazury [28.09.2014]

Przypisy

  1. Wrota Warmii i Mazur [30.08.2013]
  2. M. Orłowicz,Ilustrowany przewodnik po Mazurach Pruskich i Warmii, na nowo podali do druku G. Jasiński, A. Rzempołuch, R. Traba, Olsztyn 1991, ss. 74–75.
  3. Mazury. Słownik stronniczy, ilustrowany, red. W. Mierzwa, Dąbróno 2008, s. 12.