Gerhard Witt: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
(Utworzono nową stronę "{{Biogram infobox |imię i nazwisko = Gerhard Witt |imię i nazwisko org = |pseudonim = |grafika = .jpg |opis grafiki = ks. Ge...") |
Krzysztofk (dyskusja | edycje) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Biogram infobox | {{Biogram infobox | ||
| − | |imię i nazwisko = Gerhard Witt | + | |imię i nazwisko = ks. Gerhard Witt |
|imię i nazwisko org = | |imię i nazwisko org = | ||
|pseudonim = | |pseudonim = | ||
| − | |grafika = .jpg | + | |grafika = Witt.jpg |
| − | |opis grafiki = ks. Gerhard Witt | + | |opis grafiki = ks. Gerhard Witt |
|podpis = | |podpis = | ||
| − | |data urodzenia = | + | |data urodzenia = 3 lipca 1912 r. |
| − | |miejsce urodzenia = | + | |miejsce urodzenia = Reszel |
|imię przy narodzeniu = | |imię przy narodzeniu = | ||
| − | |data śmierci = | + | |data śmierci = 19 maja 1945 r. |
| − | |miejsce śmierci = | + | |miejsce śmierci = Elbląg |
| − | |przyczyna śmierci = | + | |przyczyna śmierci = śmierć męczeńska |
|miejsce spoczynku = | |miejsce spoczynku = | ||
|zawód = | |zawód = | ||
| Linia 21: | Linia 21: | ||
}} | }} | ||
| − | ''' | + | '''Ks. Gerhard Witt''' (ur. 3 lipca 1912 r., zm. 3 lipca 1912 r.) – włączony w poczet warmińskich męczenników, którzy zginęli śmiercią męczeńską podczas II wojny światowej. |
<br/><br/> | <br/><br/> | ||
== Życiorys == | == Życiorys == | ||
| − | === | + | ===Sylwetka=== |
| − | + | Urodził się 3 lipca 1912 r. w [[Reszel|Reszlu]]. Po uzyskaniu matury w 1931 r. podjął studia teologiczne w [[Braniewo|Braniewie]]. Przez dwa semestry studiował również w Monachium. Po zakończeniu studiów w Seminarium Duchownym w Braniewie ks. Gerhardt Witt przyjął święcenia kapłańskie 7 marca 1937 r. Jako neoprezbiter został mianowany wikariuszem w [[Leginy|Leginach]], gdzie pomagał choremu proboszczowi. Po kilku tygodniach został przeniesiony do [[Lidzbark Warmiński|Lidzbarka Warmińskiego]].<br/> | |
| + | W swej pracy duszpasterskiej ks. Witt opiekował się w szczególny sposób Polakami mieszkającymi na terenie parafii. Był również zaangażowany w duszpasterstwo młodzieży. Jego gorliwość i głoszone kazania budziły niepokój władz nazistowskich. Po procesji Bożego Ciała czterech duszpasterzy z parafii w Lidzbarku Warmińskim zostało aresztowanych przez gestapo. Każde ich kazanie było wcześniej podsłuchiwane, dokonano rewizji w domach. Po aresztowaniu księży z parafii, ks. Witt został jedynym wikariuszem w parafii liczącej 10 tysięcy wiernych. Wielość obowiązków jak i ciągły stres spowodowany szykanami nazistowskich władz spowodował, że kapłan zaczął podupadać na zdrowiu. Przez kolejne 7 lat pracy duszpasterskiej w Lidzbarku Warmińskim jego stan zdrowia się pogarszał. Gdy w 1945 r. do Lidzbarka wkroczyli Rosjanie, ks. Gerhard został wraz z mieszkańcami zmuszony do opuszczenia Lidzbarka Warmińskiego i przetransportowany do Wytruci, stamtąd do Elbląga do obozu pracy przymusowej przy demontażu maszyn fabrycznych z zakładów Schichaua, wywożonych do Rosji.<br/> | ||
===Śmierć męczeńska=== | ===Śmierć męczeńska=== | ||
| + | 31 stycznia 1945 r., po wkroczeniu Rosjan do Lidzbarka Warmińskiego, werbista o. Oskar Bader z [[Pieniężno|Pieniężna]] przebywał w klasztorze sióstr katarzynek w Lidzbarku. Od 14 lutego 1945 r. przebywał przez kilka dni wraz z ks. Wittem w więzieniu komendantury sowieckiej, następnie w [[Bartoszyce|Bartoszycach]]. Dzielił los z ks. Wittem aż do jego śmierci.<br/> | ||
| + | W pierwszych dniach marca 1945 r. wraz z jeńców wojennych w ciągu trzech dni marszu w wysokim śniegu i przy dużym mrozie pokonali 120 km i dotarli do Wytruci. Ks. Gerhard Witt i o. Oskar Bader szli w sutannach. W czasie drogi kapłani pomagali współwięźniom, którym brakowało sił, podtrzymywali na duchu.<br/> | ||
| + | W obozie Georgenburg koło Wystruci wszystkich ulokowano w stajniach. Przez pierwsze tygodnie nie było wody do mycia, wyżywienie było bardzo skromne, a mróz wyziębiał organizmy więźniów. Żołnierze musieli pracować, natomiast kapłani odprawiali w stajni w każdą niedzielę nabożeństwa dla więźniów. Wśród 700 mężczyzn, jedną trzecią stanowili katolicy.<br/> | ||
| + | Z powodu złego odżywiania i czerwonki zmarło ponad 150 osób. Niektórym więźniom księża mogli towarzyszyć przy umieraniu, choć nie mogli udzielić wiatyku, ani namaścić olejami świętymi. Pod koniec kwietnia 1945 r. wszystkich przetransportowano do Elbląga, gdzie codziennie pracowali w fabryce Schichaua oddalonej o godzinę marszu od obozu.<br/> | ||
| + | Warunki życia i wyżywienie poprawiły się, ale praca byłą cięższa i dłuższa. Polegała ona na wyburzeniu fabryki. Wywożono cegły. Wkrótce wybuchła epidemia tyfusu. O. Oskar Bader był sanitariuszem i podjął pracę przy chorych, by w ten sposób zapewnić im duszpasterską opiekę.<br/> | ||
| + | Po tygodniu ks. Witt zachorował i wezwał. o. Oskara Badera. Gdy ten zobaczył ks. Gerharda przestraszył się jego wyglądu, a badanie lekarskie wykazało tyfus. Gdy tyfus ogarniał coraz większą grupę więźniów, zostali oni przetransportowani poza fabrykę, do miasta i umieszczeni w opuszczonym budynku w prymitywnych warunkach. Był z nimi o. Oskar Bader jako sanitariusz. Nazajutrz przyszedł polski lekarz. Około godziny 11.00 lekarz wezwał o. Oskara, gdyż ks. Witt umierał. O. Bader udzielił mu rozgrzeszenia i ostatniego namaszczenia. Ks. Gerhard Witt zmarł 19 maja 1945 r., dzień przed Zesłaniem Ducha Świętego.<br> | ||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
| − | [http://olsztyn.gosc.pl/ olsztyn gosc.pl] [15.11.2014]<br/> | + | [http://olsztyn.gosc.pl/ olsztyn.gosc.pl] [15.11.2014]<br/> |
| − | [[Kategoria: Osoba|Witt, Gerhard]] | + | [[Kategoria: Osoba|Witt, Gerhard]] |
| − | [[Kategoria: | + | [[Kategoria: Duchowni rzymskokatoliccy|Witt, Gerhard]] |
| − | [[Kategoria: Powiat | + | [[Kategoria: Powiat lidzbarski|Witt, Gerhard]] |
| − | [[Kategoria: | + | [[Kategoria: Lidzbark Warmiński|Witt, Gerhard]] |
| − | [[Kategoria:1900-1945|Witt, Gerhard]] | + | [[Kategoria: Warmińscy męczennicy|Witt, Gerhard]] |
| + | [[Kategoria: 1900-1945|Witt, Gerhard]] | ||
Wersja z 20:35, 26 sty 2015
| ks. Gerhard Witt | |
| | |
 ks. Gerhard Witt
| |
| Data i miejsce urodzenia | 3 lipca 1912 r. Reszel |
| Data i miejsce śmierci | 19 maja 1945 r. Elbląg |
| Przyczyna śmierci | śmierć męczeńska |
Ks. Gerhard Witt (ur. 3 lipca 1912 r., zm. 3 lipca 1912 r.) – włączony w poczet warmińskich męczenników, którzy zginęli śmiercią męczeńską podczas II wojny światowej.
Spis treści
Życiorys
Sylwetka
Urodził się 3 lipca 1912 r. w Reszlu. Po uzyskaniu matury w 1931 r. podjął studia teologiczne w Braniewie. Przez dwa semestry studiował również w Monachium. Po zakończeniu studiów w Seminarium Duchownym w Braniewie ks. Gerhardt Witt przyjął święcenia kapłańskie 7 marca 1937 r. Jako neoprezbiter został mianowany wikariuszem w Leginach, gdzie pomagał choremu proboszczowi. Po kilku tygodniach został przeniesiony do Lidzbarka Warmińskiego.
W swej pracy duszpasterskiej ks. Witt opiekował się w szczególny sposób Polakami mieszkającymi na terenie parafii. Był również zaangażowany w duszpasterstwo młodzieży. Jego gorliwość i głoszone kazania budziły niepokój władz nazistowskich. Po procesji Bożego Ciała czterech duszpasterzy z parafii w Lidzbarku Warmińskim zostało aresztowanych przez gestapo. Każde ich kazanie było wcześniej podsłuchiwane, dokonano rewizji w domach. Po aresztowaniu księży z parafii, ks. Witt został jedynym wikariuszem w parafii liczącej 10 tysięcy wiernych. Wielość obowiązków jak i ciągły stres spowodowany szykanami nazistowskich władz spowodował, że kapłan zaczął podupadać na zdrowiu. Przez kolejne 7 lat pracy duszpasterskiej w Lidzbarku Warmińskim jego stan zdrowia się pogarszał. Gdy w 1945 r. do Lidzbarka wkroczyli Rosjanie, ks. Gerhard został wraz z mieszkańcami zmuszony do opuszczenia Lidzbarka Warmińskiego i przetransportowany do Wytruci, stamtąd do Elbląga do obozu pracy przymusowej przy demontażu maszyn fabrycznych z zakładów Schichaua, wywożonych do Rosji.
Śmierć męczeńska
31 stycznia 1945 r., po wkroczeniu Rosjan do Lidzbarka Warmińskiego, werbista o. Oskar Bader z Pieniężna przebywał w klasztorze sióstr katarzynek w Lidzbarku. Od 14 lutego 1945 r. przebywał przez kilka dni wraz z ks. Wittem w więzieniu komendantury sowieckiej, następnie w Bartoszycach. Dzielił los z ks. Wittem aż do jego śmierci.
W pierwszych dniach marca 1945 r. wraz z jeńców wojennych w ciągu trzech dni marszu w wysokim śniegu i przy dużym mrozie pokonali 120 km i dotarli do Wytruci. Ks. Gerhard Witt i o. Oskar Bader szli w sutannach. W czasie drogi kapłani pomagali współwięźniom, którym brakowało sił, podtrzymywali na duchu.
W obozie Georgenburg koło Wystruci wszystkich ulokowano w stajniach. Przez pierwsze tygodnie nie było wody do mycia, wyżywienie było bardzo skromne, a mróz wyziębiał organizmy więźniów. Żołnierze musieli pracować, natomiast kapłani odprawiali w stajni w każdą niedzielę nabożeństwa dla więźniów. Wśród 700 mężczyzn, jedną trzecią stanowili katolicy.
Z powodu złego odżywiania i czerwonki zmarło ponad 150 osób. Niektórym więźniom księża mogli towarzyszyć przy umieraniu, choć nie mogli udzielić wiatyku, ani namaścić olejami świętymi. Pod koniec kwietnia 1945 r. wszystkich przetransportowano do Elbląga, gdzie codziennie pracowali w fabryce Schichaua oddalonej o godzinę marszu od obozu.
Warunki życia i wyżywienie poprawiły się, ale praca byłą cięższa i dłuższa. Polegała ona na wyburzeniu fabryki. Wywożono cegły. Wkrótce wybuchła epidemia tyfusu. O. Oskar Bader był sanitariuszem i podjął pracę przy chorych, by w ten sposób zapewnić im duszpasterską opiekę.
Po tygodniu ks. Witt zachorował i wezwał. o. Oskara Badera. Gdy ten zobaczył ks. Gerharda przestraszył się jego wyglądu, a badanie lekarskie wykazało tyfus. Gdy tyfus ogarniał coraz większą grupę więźniów, zostali oni przetransportowani poza fabrykę, do miasta i umieszczeni w opuszczonym budynku w prymitywnych warunkach. Był z nimi o. Oskar Bader jako sanitariusz. Nazajutrz przyszedł polski lekarz. Około godziny 11.00 lekarz wezwał o. Oskara, gdyż ks. Witt umierał. O. Bader udzielił mu rozgrzeszenia i ostatniego namaszczenia. Ks. Gerhard Witt zmarł 19 maja 1945 r., dzień przed Zesłaniem Ducha Świętego.
Bibliografia
olsztyn.gosc.pl [15.11.2014]
