Gerhard Witt: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Krzysztofk (dyskusja | edycje) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Biogram infobox | {{Biogram infobox | ||
| − | |imię i nazwisko = | + | |imię i nazwisko = Gerhard Witt |
|imię i nazwisko org = | |imię i nazwisko org = | ||
|pseudonim = | |pseudonim = | ||
| Linia 20: | Linia 20: | ||
|www = | |www = | ||
}} | }} | ||
| − | + | '''Gerhard Witt''' (ur. 3 lipca 1912 r. w [[Reszel|Reszlu]], zm. 3 lipca 1912 r. w [[Elbląg|Elblągu]]) – duchowny włączony w poczet warmińskich męczenników, którzy zginęli śmiercią męczeńską podczas II wojny światowej. | |
| − | ''' | ||
<br/><br/> | <br/><br/> | ||
== Życiorys == | == Życiorys == | ||
| − | === | + | ===Szkoła i wykształcenie=== |
| − | + | Po uzyskaniu matury w 1931 r. podjął studia teologiczne w [[Braniewo|Braniewie]]. Przez dwa semestry studiował również w Monachium. Po zakończeniu studiów w Seminarium Duchownym w Braniewie ks. Gerhardt Witt przyjął święcenia kapłańskie 7 marca 1937 r. | |
| − | W swej pracy duszpasterskiej ks. Witt opiekował się w szczególny sposób Polakami mieszkającymi na terenie parafii. Był również zaangażowany w duszpasterstwo młodzieży. Jego gorliwość i głoszone kazania budziły niepokój władz nazistowskich. Po procesji Bożego Ciała czterech duszpasterzy z parafii w Lidzbarku Warmińskim zostało aresztowanych przez gestapo. Każde ich kazanie było | + | |
| + | ===Praca=== | ||
| + | Jako neoprezbiter został mianowany wikariuszem w [[Leginy|Leginach]], gdzie pomagał choremu proboszczowi. Po kilku tygodniach został przeniesiony do [[Lidzbark Warmiński|Lidzbarka Warmińskiego]]. | ||
| + | |||
| + | W swej pracy duszpasterskiej ks. Witt opiekował się w szczególny sposób Polakami mieszkającymi na terenie parafii. Był również zaangażowany w duszpasterstwo młodzieży. Jego gorliwość i głoszone kazania budziły niepokój władz nazistowskich. Po procesji [[Boże Ciało|Bożego Ciała]] czterech duszpasterzy z parafii w Lidzbarku Warmińskim zostało aresztowanych przez gestapo. Każde ich kazanie było podsłuchiwane, dokonano rewizji w domach. Po aresztowaniu księży z parafii ks. Witt został jej jedynym wikariuszem. Parafia liczyła wówczas 10 tysięcy wiernych. | ||
| + | |||
| + | Wielość obowiązków jak i ciągły stres spowodowany szykanami nazistowskich władz spowodował, że kapłan zaczął podupadać na zdrowiu. Przez kolejne 7 lat pracy duszpasterskiej w Lidzbarku Warmińskim jego stan zdrowia się pogarszał. | ||
| + | |||
| + | Gdy w 1945 r. do Lidzbarka wkroczyli Rosjanie, ks. Witt został wraz z innymi mieszkańcami zmuszony do opuszczenia miasta i przetransportowany do Wytruci, a stamtąd do Elbląga, do obozu pracy przymusowej przy demontażu maszyn fabrycznych z zakładów [[August Schichau|Schichaua]], wywożonych do Rosji. | ||
| + | |||
===Śmierć męczeńska=== | ===Śmierć męczeńska=== | ||
| − | 31 stycznia 1945 r., po wkroczeniu Rosjan do Lidzbarka Warmińskiego, werbista o. Oskar Bader z [[Pieniężno|Pieniężna]] przebywał w klasztorze sióstr katarzynek w Lidzbarku. Od 14 lutego 1945 r. | + | 31 stycznia 1945 r., po wkroczeniu Rosjan do Lidzbarka Warmińskiego, werbista o. [[Oskar Bader]] z [[Pieniężno|Pieniężna]] przebywał w klasztorze sióstr katarzynek w Lidzbarku. Od 14 lutego 1945 r. kilka dni więziony był wraz z ks. Wittem w więzieniu komendantury sowieckiej, następnie w [[Bartoszyce|Bartoszycach]]. Dzielił los z ks. Wittem aż do jego śmierci. |
| − | W pierwszych dniach marca 1945 r. | + | |
| − | W obozie Georgenburg koło Wystruci wszystkich ulokowano w stajniach. Przez pierwsze tygodnie nie było wody do mycia, wyżywienie było bardzo skromne, a mróz wyziębiał organizmy więźniów. | + | W pierwszych dniach marca 1945 r. jeńcy wojenni w ciągu trzech dni marszu w wysokim śniegu i przy dużym mrozie pokonali 120 km i dotarli do Wytruci. Ks. Gerhard Witt i o. Oskar Bader szli w sutannach. W czasie drogi kapłani pomagali współwięźniom, którym brakowało sił, i podtrzymywali ich na duchu. |
| − | Z powodu złego odżywiania i czerwonki zmarło ponad 150 osób. Niektórym więźniom księża mogli towarzyszyć przy umieraniu | + | |
| − | Warunki życia i wyżywienie poprawiły się, ale praca byłą cięższa i dłuższa | + | W obozie Georgenburg koło Wystruci wszystkich ulokowano w stajniach. Przez pierwsze tygodnie nie było wody do mycia, wyżywienie było bardzo skromne, a mróz wyziębiał organizmy więźniów. Kapłani odprawiali w stajni w każdą niedzielę nabożeństwa dla więźniów. Wśród 700 mężczyzn jedną trzecią stanowili katolicy. |
| − | Po tygodniu ks. Witt zachorował i wezwał | + | Z powodu złego odżywiania i czerwonki zmarło ponad 150 osób. Niektórym więźniom księża mogli towarzyszyć przy umieraniu. Pod koniec kwietnia 1945 r. wszystkich przetransportowano do Elbląga, gdzie codziennie pracowali w fabryce Schichaua oddalonej o godzinę marszu od obozu. |
| + | |||
| + | Warunki życia i wyżywienie poprawiły się, ale praca byłą cięższa i dłuższa; polegała na wyburzaniu fabryki i wywożeniu cegieł. Wkrótce wybuchła epidemia tyfusu. O. Oskar Bader był sanitariuszem i podjął pracę przy chorych, by w ten sposób zapewnić im duszpasterską opiekę. | ||
| + | |||
| + | Po tygodniu ks. Witt zachorował i wezwał o. Oskara Badera. Gdy ten zobaczył ks. Gerharda, przestraszył się jego wyglądu, a badanie lekarskie wykazało tyfus. Gdy tyfus ogarniał coraz większą grupę więźniów, zostali oni przetransportowani poza fabrykę, do miasta, i umieszczeni w opuszczonym budynku w prymitywnych warunkach. Był z nimi o. Oskar Bader jako sanitariusz. Nazajutrz przyszedł polski lekarz. Około godziny 11.00 lekarz wezwał o. Oskara, gdyż ks. Witt umierał. O. Bader udzielił mu rozgrzeszenia i ostatniego namaszczenia. Ks. Gerhard Witt zmarł 19 maja 1945 r., dzień przed Zesłaniem Ducha Świętego. | ||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
| Linia 43: | Linia 55: | ||
[[Kategoria: Lidzbark Warmiński|Witt, Gerhard]] | [[Kategoria: Lidzbark Warmiński|Witt, Gerhard]] | ||
[[Kategoria: Warmińscy męczennicy|Witt, Gerhard]] | [[Kategoria: Warmińscy męczennicy|Witt, Gerhard]] | ||
| − | [[Kategoria: | + | [[Kategoria: 1919-1945|Witt, Gerhard]] |
Wersja z 14:30, 30 sty 2015
| Gerhard Witt | |
| | |
 ks. Gerhard Witt
| |
| Data i miejsce urodzenia | 3 lipca 1912 r. Reszel |
| Data i miejsce śmierci | 19 maja 1945 r. Elbląg |
| Przyczyna śmierci | śmierć męczeńska |
Gerhard Witt (ur. 3 lipca 1912 r. w Reszlu, zm. 3 lipca 1912 r. w Elblągu) – duchowny włączony w poczet warmińskich męczenników, którzy zginęli śmiercią męczeńską podczas II wojny światowej.
Życiorys
Szkoła i wykształcenie
Po uzyskaniu matury w 1931 r. podjął studia teologiczne w Braniewie. Przez dwa semestry studiował również w Monachium. Po zakończeniu studiów w Seminarium Duchownym w Braniewie ks. Gerhardt Witt przyjął święcenia kapłańskie 7 marca 1937 r.
Praca
Jako neoprezbiter został mianowany wikariuszem w Leginach, gdzie pomagał choremu proboszczowi. Po kilku tygodniach został przeniesiony do Lidzbarka Warmińskiego.
W swej pracy duszpasterskiej ks. Witt opiekował się w szczególny sposób Polakami mieszkającymi na terenie parafii. Był również zaangażowany w duszpasterstwo młodzieży. Jego gorliwość i głoszone kazania budziły niepokój władz nazistowskich. Po procesji Bożego Ciała czterech duszpasterzy z parafii w Lidzbarku Warmińskim zostało aresztowanych przez gestapo. Każde ich kazanie było podsłuchiwane, dokonano rewizji w domach. Po aresztowaniu księży z parafii ks. Witt został jej jedynym wikariuszem. Parafia liczyła wówczas 10 tysięcy wiernych.
Wielość obowiązków jak i ciągły stres spowodowany szykanami nazistowskich władz spowodował, że kapłan zaczął podupadać na zdrowiu. Przez kolejne 7 lat pracy duszpasterskiej w Lidzbarku Warmińskim jego stan zdrowia się pogarszał.
Gdy w 1945 r. do Lidzbarka wkroczyli Rosjanie, ks. Witt został wraz z innymi mieszkańcami zmuszony do opuszczenia miasta i przetransportowany do Wytruci, a stamtąd do Elbląga, do obozu pracy przymusowej przy demontażu maszyn fabrycznych z zakładów Schichaua, wywożonych do Rosji.
Śmierć męczeńska
31 stycznia 1945 r., po wkroczeniu Rosjan do Lidzbarka Warmińskiego, werbista o. Oskar Bader z Pieniężna przebywał w klasztorze sióstr katarzynek w Lidzbarku. Od 14 lutego 1945 r. kilka dni więziony był wraz z ks. Wittem w więzieniu komendantury sowieckiej, następnie w Bartoszycach. Dzielił los z ks. Wittem aż do jego śmierci.
W pierwszych dniach marca 1945 r. jeńcy wojenni w ciągu trzech dni marszu w wysokim śniegu i przy dużym mrozie pokonali 120 km i dotarli do Wytruci. Ks. Gerhard Witt i o. Oskar Bader szli w sutannach. W czasie drogi kapłani pomagali współwięźniom, którym brakowało sił, i podtrzymywali ich na duchu.
W obozie Georgenburg koło Wystruci wszystkich ulokowano w stajniach. Przez pierwsze tygodnie nie było wody do mycia, wyżywienie było bardzo skromne, a mróz wyziębiał organizmy więźniów. Kapłani odprawiali w stajni w każdą niedzielę nabożeństwa dla więźniów. Wśród 700 mężczyzn jedną trzecią stanowili katolicy. Z powodu złego odżywiania i czerwonki zmarło ponad 150 osób. Niektórym więźniom księża mogli towarzyszyć przy umieraniu. Pod koniec kwietnia 1945 r. wszystkich przetransportowano do Elbląga, gdzie codziennie pracowali w fabryce Schichaua oddalonej o godzinę marszu od obozu.
Warunki życia i wyżywienie poprawiły się, ale praca byłą cięższa i dłuższa; polegała na wyburzaniu fabryki i wywożeniu cegieł. Wkrótce wybuchła epidemia tyfusu. O. Oskar Bader był sanitariuszem i podjął pracę przy chorych, by w ten sposób zapewnić im duszpasterską opiekę.
Po tygodniu ks. Witt zachorował i wezwał o. Oskara Badera. Gdy ten zobaczył ks. Gerharda, przestraszył się jego wyglądu, a badanie lekarskie wykazało tyfus. Gdy tyfus ogarniał coraz większą grupę więźniów, zostali oni przetransportowani poza fabrykę, do miasta, i umieszczeni w opuszczonym budynku w prymitywnych warunkach. Był z nimi o. Oskar Bader jako sanitariusz. Nazajutrz przyszedł polski lekarz. Około godziny 11.00 lekarz wezwał o. Oskara, gdyż ks. Witt umierał. O. Bader udzielił mu rozgrzeszenia i ostatniego namaszczenia. Ks. Gerhard Witt zmarł 19 maja 1945 r., dzień przed Zesłaniem Ducha Świętego.
Bibliografia
olsztyn.gosc.pl [15.11.2014]
