Drulity: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
(→‎Dzieje miejscowości)
(→‎Dzieje miejscowości)
Linia 40: Linia 40:
  
 
== Dzieje miejscowości ==
 
== Dzieje miejscowości ==
−
Drulity, jako wieś pojawiają się w dokumentach pod nazwami Drwythen, Traulitte oraz Draulitten już w średniowieczu, a już 23 czerwca 1435 Wielki Mistrz Krzyżacki Paul von Russdorff nadaje osadzie Draulitten akt lokacyjny osadzając tu na 18 łanach Jakuba von Pynnaw[1].
+
Początkowo nazwa wsi pojawiała się w różnych odmianach: ''Drwythen'', ''Traulitte'' oraz ''Draulitten''. Przywilej lokacyjny Drulit został wystawiony 23 czerwca 1435 roku przez wielkiego mistrza [[Paul von Russdorff|Paula von Russdorffa]]. Odbiorcą przywileju obejmującego 18 łanów był Jakyb von Pynnaw. W wieku XVI wieś miała stanowić własność księcia [[Albrecht Hohenzollern|Albrechta Hohenzollerna]]. Pojawia się jednak wzmianka, że w 1531 roku Drulity miały stać się własnością Christoffa von Woygena. Od 1535 roku przez prawie 100 lat Drulity były dobrami lennymi [[von Schertwitz|Georga von Schwertwitza]] i jego dziedziców. Rodzina posiadała również pobliskie [[Kwitajny]] i [[Barzyna|Barzynę]]. W 1543 roku drulickie dobra obejmowały wsie: [[Czarna Góra]], [[Rydzówka]], [[Pólko]], [[Dargowo]] i [[Talpity]]. W połowie XVII stulecia majątek stał się własnością [[von Wallenrodt|Zygmunta von Wallenrodta]]. Rodzina zarządzała Drulitami do 1730 roku. W latach 1787-1818 Drulity należały do [[von Haake|Georga von Haake]], ożenionego z [[von Bodeck|Henriettą von Bodeck]]. W 1818 roku Haake sprzedał Drulity i Tumpity [[von Besser|Adolfowi von Besserowi]].
−
 
 
−
Następnie, jedne źródła podają, iż w XVI wieku cała wieś należała do księcia Albrechta[2], a inne, z 1531, iż jako dobra rycerskie są własnością Christoffa von Woygena. Po nim, od 1535, na około 100 lat, stają się dobrami lennymi Georga von Schwertwitza i jego rodziny, do których należą także pobliskie Kwitajny i Barzyna[1]. W 1543 same dobra Drulity, na które składają się wsie Czarna Góra, Rydzówka, Pólko, Dargowo i Talpity, mają powierzchnię 19 łanów[1]. W połowie XVII wieku cały majątek przejął inny znaczący w regionie posiadacz ziemski Zygmunt von Wallenrodt, którego rodzina zarządzała nim do 1730 roku[1]. W latach 1787- 1818 Drulity należały do Georga von Haake ze starego brandenburskiego rodu, który ożeniony z Henriettą z rodu von Bodeck, zarządzał także majątkiem i pałacem w Barzynie[1]. W 1818 von Haake sprzedał majątek Drulity, wraz z Tumpitami, Adolfowi von Besserowi, który z kolei odsprzedał je w 1851 Jurgenowi Krahmerowi, którego to rodzina pozostała zarządcą pałacu do 1945
 
−
 
 
−
Na początku należy jeszcze raz podkreślić, że wywodząca się z Hamburga rodzina Krahmer była właścicielem majątku ziemskiego w Drulitach w latach 1851-1945.
 
−
 
 
−
Tymczasem w wielu publikacjach, niestety także o walorach popularno-naukowych, podaje się, w latach 1851- ok. 1920 dobra drulickie należały do rodu „Sthamer”. Jak nietrudno zauważyć, że jest to typowy błąd drukarski, polegający na przestawieniu liter, zwany niekiedy „czeskim błędem”. Błędna pisownia tego nazwiska pojawiła się po raz pierwszy w pewnym druku ulotnym z końca XIX wieku(1) , a następnie bez weryfikacji powtarzana była w wielu materiałach, m.in. w wartościowej publikacji Helmuta Sieber’a „Schlösser und Herrensitze in Ost- und Westpreußen” (Zamki i dwory we Wschodnich i Zachodnich Prusach), Frankfurt nad Menem 1958. Na stronie 50 tej książki popełniono zresztą dwa inne błędy drukarskie, podając nazwisko pierwszego starosty pasłęckiego Adolfa von Haake (*1790-†1856) jako „Stake”, a nazwisko Wallenrodt jako „Wahenrodt”. Niepoprawna pisownia nazwiska rodu Krahmer znajduje się również w cenionej publikacji Małgorzaty Jackiewicz-Garniec i Mirosława Garniec „Pałace i dwory dawnych Prus Wschodnich”, Olsztyn 1999, strona 43.
 
−
 
 
−
 
 
  
 
W 1851 roku Drulity i folwark w [[Tumpity|Tumpitach]] nabył od Adolfa von Bessera nabył Jürgen Krahmer, kupiec z Hamburga. Po jego śmierci w 1855 roku majątkiem zarządzała wdowa wraz z najstarszym synem Emilem, zmarłym w 1859 roku. Obowiązki Emila przejął jego młodszy brat Gustaw, przebywający dotychczas w Ameryce Południowej. Kolejny dziedzic z rodu Krahmerów Robert zarządzał 449 ha ziemi. W tym czasie w Drulitach prowadzono hodowlę 65 koni rasowych, 118 krów oraz 300 owiec merynosów. W 1939 roku Drulity wraz z Tumpitami były zamieszkane przez 234 osoby. Ostatnim właścicielem drulickiego majątku był dr Hans-Werner Krahmer - jego matka pochodziła ze znakomitej bankierskiej rodziny żydowskiej Wertheimberów. Po dojściu nazistów do władzy uciekła do Paryża. W czerwcu 1949 roku po zajęciu stolicy Francji przez wojska III Rzeczy popełniła samobójstwo. Jej syn ożenił się z Greczynką Anną Protopapadakis - córką premiera greckiego rządu po [[I Wojna Światowa| I wojnie światowej]]. Ślub odbył się 27 lutego 1933 roku w Berlinie. Hans-Werner Krahmer przyjaźnił się z [[Marion von Dönhoff]], zarządzającą do 1945 roku dobrami Fundacji Dönhoffów dla Biednych w pobliskich Kwitajnach oraz z [[von Perbandt|Martinem von Perbandt]] ze [[Śliwica|Śliwicy]].W styczniu 1945 roku  Hans-Werner Krahmer opuścił Drulity i osiadł w Krottenmühl w Górnej Bawarii.
 
W 1851 roku Drulity i folwark w [[Tumpity|Tumpitach]] nabył od Adolfa von Bessera nabył Jürgen Krahmer, kupiec z Hamburga. Po jego śmierci w 1855 roku majątkiem zarządzała wdowa wraz z najstarszym synem Emilem, zmarłym w 1859 roku. Obowiązki Emila przejął jego młodszy brat Gustaw, przebywający dotychczas w Ameryce Południowej. Kolejny dziedzic z rodu Krahmerów Robert zarządzał 449 ha ziemi. W tym czasie w Drulitach prowadzono hodowlę 65 koni rasowych, 118 krów oraz 300 owiec merynosów. W 1939 roku Drulity wraz z Tumpitami były zamieszkane przez 234 osoby. Ostatnim właścicielem drulickiego majątku był dr Hans-Werner Krahmer - jego matka pochodziła ze znakomitej bankierskiej rodziny żydowskiej Wertheimberów. Po dojściu nazistów do władzy uciekła do Paryża. W czerwcu 1949 roku po zajęciu stolicy Francji przez wojska III Rzeczy popełniła samobójstwo. Jej syn ożenił się z Greczynką Anną Protopapadakis - córką premiera greckiego rządu po [[I Wojna Światowa| I wojnie światowej]]. Ślub odbył się 27 lutego 1933 roku w Berlinie. Hans-Werner Krahmer przyjaźnił się z [[Marion von Dönhoff]], zarządzającą do 1945 roku dobrami Fundacji Dönhoffów dla Biednych w pobliskich Kwitajnach oraz z [[von Perbandt|Martinem von Perbandt]] ze [[Śliwica|Śliwicy]].W styczniu 1945 roku  Hans-Werner Krahmer opuścił Drulity i osiadł w Krottenmühl w Górnej Bawarii.

Wersja z 10:22, 29 cze 2014

Drulity
Dwór w Drulitach
Dwór w Drulitach
Państwo  Polska
Województwo warmińsko-mazurskie
Powiat elbląski
Gmina Pasłęk
Liczba ludności (2010) 417 (łącznie z Tumpitami)
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa lokalizacyjna województwa warmińsko-mazurskiego
Drulity
Drulity
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
Drulity
Drulity
Ziemia

{{#invoke:Koordynaty|szablon}}


Drulity (niem. Draulitten) – wieś sołecka położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie elbląskim, w gminie Pasłęk. W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa elbląskiego.

Miejscowość w 2010 roku liczyła 417 mieszkańców (łącznie z Tumpitami). Obecnie funkcję sołtysa sprawuje Piotr Wojciechowski[1].


Położenie

Wieś położona jest w zachodniej części województwa warmińsko-mazurskiego, na obszarze Wysoczyzny Elbląskiej, na wschód od Kanału Elbląskiego i drogi wojewódzkiej nr 526, 13 km na południe od Pasłęka, w pobliżu granicy z powiatem ostródzkim.

Dzieje miejscowości

Początkowo nazwa wsi pojawiała się w różnych odmianach: Drwythen, Traulitte oraz Draulitten. Przywilej lokacyjny Drulit został wystawiony 23 czerwca 1435 roku przez wielkiego mistrza Paula von Russdorffa. Odbiorcą przywileju obejmującego 18 łanów był Jakyb von Pynnaw. W wieku XVI wieś miała stanowić własność księcia Albrechta Hohenzollerna. Pojawia się jednak wzmianka, że w 1531 roku Drulity miały stać się własnością Christoffa von Woygena. Od 1535 roku przez prawie 100 lat Drulity były dobrami lennymi Georga von Schwertwitza i jego dziedziców. Rodzina posiadała również pobliskie Kwitajny i Barzynę. W 1543 roku drulickie dobra obejmowały wsie: Czarna Góra, Rydzówka, Pólko, Dargowo i Talpity. W połowie XVII stulecia majątek stał się własnością Zygmunta von Wallenrodta. Rodzina zarządzała Drulitami do 1730 roku. W latach 1787-1818 Drulity należały do Georga von Haake, ożenionego z Henriettą von Bodeck. W 1818 roku Haake sprzedał Drulity i Tumpity Adolfowi von Besserowi.

W 1851 roku Drulity i folwark w Tumpitach nabył od Adolfa von Bessera nabył Jürgen Krahmer, kupiec z Hamburga. Po jego śmierci w 1855 roku majątkiem zarządzała wdowa wraz z najstarszym synem Emilem, zmarłym w 1859 roku. Obowiązki Emila przejął jego młodszy brat Gustaw, przebywający dotychczas w Ameryce Południowej. Kolejny dziedzic z rodu Krahmerów Robert zarządzał 449 ha ziemi. W tym czasie w Drulitach prowadzono hodowlę 65 koni rasowych, 118 krów oraz 300 owiec merynosów. W 1939 roku Drulity wraz z Tumpitami były zamieszkane przez 234 osoby. Ostatnim właścicielem drulickiego majątku był dr Hans-Werner Krahmer - jego matka pochodziła ze znakomitej bankierskiej rodziny żydowskiej Wertheimberów. Po dojściu nazistów do władzy uciekła do Paryża. W czerwcu 1949 roku po zajęciu stolicy Francji przez wojska III Rzeczy popełniła samobójstwo. Jej syn ożenił się z Greczynką Anną Protopapadakis - córką premiera greckiego rządu po I wojnie światowej. Ślub odbył się 27 lutego 1933 roku w Berlinie. Hans-Werner Krahmer przyjaźnił się z Marion von Dönhoff, zarządzającą do 1945 roku dobrami Fundacji Dönhoffów dla Biednych w pobliskich Kwitajnach oraz z Martinem von Perbandt ze Śliwicy.W styczniu 1945 roku Hans-Werner Krahmer opuścił Drulity i osiadł w Krottenmühl w Górnej Bawarii.

W miejscowości istnieje parafia pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Drulitach, erygowana w roku 2003. W Drulitach działa jednostka Ochotniczej Straży Pożarnej w Drulitach. Funkcjonuje boisko do koszykówki, piłki nożnej, siatkówki oraz plac zabaw dla dzieci. W miejscowości działa centrum szkoleniowo-konferencyjne.

Turystyka


Zabytki

  • Klasycystyczny dwór z połowy XIX stulecia - obecnie własność prywatna
  • Zabudowania folwarczne: budynek gospodarczy w parku, rządcówka, budynek gospodarczy przy rządcówce, browar, budynek gospodarczy przy browarze, wieżyczka studni, ogrodzenie od północy
  • Nowy folwark: obora, chlewnia, stodoła


Bibliografia

  1. Jackiewicz-Garniec Małgorzata, Garniec Mirosław, Pałace i dwory dawnych Prus Wschodnich, Olsztyn 2001.
  2. Mieczkowski Krzysztof, Tomaszewski Marian, Rowerem po krainie Kanału Elbląskiego. Przewodnik po szlakach rowerowych, Elbląg 2012.
  3. Warmia i Mazury. Przewodnik ilustrowany, red. Marcin Kuleszo, Barbara Wojczulanis, Olsztyn 2001.
  4. Pasłęk. Z dziejów miasta i okolic 1297-1997, red. Józef Włodarski, Pasłęk 1997.
  5. Bank Danych Lokalnych GUS [data dostępu: 5.06.2014]
  6. Lech Słodownik, Drulity [data dostępu: 5.06.2014]
  7. Polska Niezwykła [data dostępu: 5.06.2014]

Przypisy

  1. ↑ http://www.paslek.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=1132:wybory-sotysow&catid=1:informacje-biece [data dostępu: 5.03.2014]


Źródło: „http://encyklopedia.warmia.mazury.pl/index.php?title=Drulity&oldid=48948”