Kumak nizinny: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja zweryfikowana] | [wersja zweryfikowana] |
m (Zastępowanie tekstu - "Kategoria: Natura 2000" na "Kategoria:Natura 2000 Kategoria:Ochrona przyrody") |
|||
Linia 40: | Linia 40: | ||
[[Kategoria:Zwierzęta Warmii i Mazur]] | [[Kategoria:Zwierzęta Warmii i Mazur]] | ||
[[Kategoria: parki krajobrazowe]] | [[Kategoria: parki krajobrazowe]] | ||
− | [[Kategoria: Natura 2000]] | + | [[Kategoria:Natura 2000]] [[Kategoria:Ochrona przyrody]] |
[[Kategoria: Rezerwaty przyrody]] | [[Kategoria: Rezerwaty przyrody]] |
Wersja z 11:08, 18 mar 2015
Kumak nizinny | |
| |
Bombina bombina` | |
Linnaeus, 1761 | |
Bombina bombina Linnaeus, 1761 | |
Kumak nizinny. Fot. Johannes Pfleiderer. Źródło: www.flickr.com | |
Systematyka | |
Domena | eukarionty |
Królestwo | zwierzęta |
Typ | strunowce |
Podtyp | kręgowce |
Gromada | płazy |
Rząd | płazy bezogonowe |
Rodzina | kumakowate |
Rodzaj | Bombina |
Kumak nizinny (Bombina bombina) – płaz z rodziny kumakowatych, o długości ciała ok. 6 cm. Przypomina niewielką ropuchę.
Charakterystyka
Ubarwienie grzbietu kumaka nizinnego jest brunatne bądź ciemnooliwkowe, pokryte charakterystycznymi ciemnymi plamami. Spód ciała jest błękitny, niebieski, czasem granatowy. Po stronie brzusznej widoczne są jaskrawe plamy, które służą do odstraszania napastników (wówczas zwierzę – najczęściej na lądzie – kładzie się na brzuchu).
Kumak preferuje środowisko wodne. Można go napotkać w jeziorach, dużych stawach rybnych i niewielkich oczkach wodnych, na dnie któych chroni się wśród roślinności przed agresorami.
Gruczoły kumaka nawet przy niewielkim podrażnieniu wytwarzają śluz z trucizną o właściwościach toksycznych (także dla człowieka i samego kumaka), dlatego większość zwierząt zostawia go w spokoju.
Podobnie jak ropucha szara łatwo przyzwyczaja się do wybranych przez siebie miejsc i potrafi przebywać w nich latami. Migruje tylko wówczas, gdy jego zbiornik wodny wyschnie.
Podlega ścisłej ochronie gatunkowej.
Występowanie
Na Warmia i Mazurach kumak nizinny występuje m.in. w Lasach Iławskich, Górznieńsko-Lidzbarskim Parku Krajobrazowym, w rezerwacie Jezioro Łuknajno czy na obszarach należących do sieci Natura 2000, takich jak: Natura 2000 Jezioro Długie, Dolina Kakaju, Mazurska Ostoja Żółwia Błotnego Baranowo, Ostoja Dylewskie Wzgórza oraz wiele innych.
Bibliografia
Główczyński Krzysztof, Wittbrodt Krzysztof, Płazy i gady Welskiego Parku Krajobrazowego, Kwidzyn 2011, s. 16.