Szlak pieszy "Ścieżka Jaszczurek" - Elbląg: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja zweryfikowana] | [wersja zweryfikowana] |
(→Opis) |
|||
| Linia 29: | Linia 29: | ||
Szlak w większości prowadzi przez park leśny [[Bażantarnia]] leżący na skraju [[Wysoczyzna Elbląska|Wysoczyzny Elbląskiej]]. Trasa jest bardzo ciekawa i nadaje się na niedzielną wędrówkę. Nazwa szlaku, czyli "Ścieżka Jaszczurek", pochodzi od nazwy elbląskiego szczepu harcerskiego. Jego członkowie w 1951 r. opracowali i oznakowali ten szlak. | Szlak w większości prowadzi przez park leśny [[Bażantarnia]] leżący na skraju [[Wysoczyzna Elbląska|Wysoczyzny Elbląskiej]]. Trasa jest bardzo ciekawa i nadaje się na niedzielną wędrówkę. Nazwa szlaku, czyli "Ścieżka Jaszczurek", pochodzi od nazwy elbląskiego szczepu harcerskiego. Jego członkowie w 1951 r. opracowali i oznakowali ten szlak. | ||
| − | Zaczyna się on przy Restauracji Myśliwskiej – zabytek wpisany do rejestru zabytków pod numerem ID 644719. Jest to węzeł szlaków. Oprócz szlaku żółtego rozpoczyna się tu szlak żółty [[Szlak pieszy "Okólny" | + | Zaczyna się on przy Restauracji Myśliwskiej – zabytek wpisany do rejestru zabytków pod numerem ID 644719. Jest to węzeł szlaków. Oprócz szlaku żółtego rozpoczyna się tu szlak żółty [[Szlak pieszy "Okólny" - Elbląg|"Okólny"]], [[Szlak pieszy "Żólta stopa" - Elbląg|szlak „Żółta Stopa”]], niebieski [[Szlak pieszy "Okrężny" - Elbląg|"Okrężny"]] oraz przebiega [[Szlak Kopernikowski: Frombork - Kępki|czerwony Szlak Kopernikowski]]. Obok restauracji znajduje się tablica turystyczno-informacyjna, parking, pomnik przyrody (stary dąb) oraz muszla koncertowa. |
Wąską ścieżką idziemy skrajem stromego wzniesienia, z którego w dole widoczny jest [[Srebrny Potok]]. Następnie wędrujemy leśną drogą obok [[Wzgórze Marii|wzgórza Marii]]. Po kilkuset metrach szlak schodzi stromym zboczem do Sarniego Jaru i docieramy na wysoki szczyt – [[Uroczysko Belweder]] (128 m n.p.m.). Możemy z niego podziwiać krajobraz zalesionych dolin i wzgórz Bażantarni. Dalej szlak wiedzie do wiaty Parasol, która była historycznym elementem Bażantarni. Do 1945 r., oprócz atrakcji przyrodniczych, można było tu spotkać obiekty małej architektury, takie jak tarasy i wieże widokowe oraz miejsca wypoczynku. Jednym z nich był Parasol lub Grzyb. Został on zniszczony w latach 60. XX w. Wiata została obecnie odtworzona zgodnie z wyglądem zachowanym na starych widokówkach. Szlak kończy się we wsi [[Stagniewo]]. | Wąską ścieżką idziemy skrajem stromego wzniesienia, z którego w dole widoczny jest [[Srebrny Potok]]. Następnie wędrujemy leśną drogą obok [[Wzgórze Marii|wzgórza Marii]]. Po kilkuset metrach szlak schodzi stromym zboczem do Sarniego Jaru i docieramy na wysoki szczyt – [[Uroczysko Belweder]] (128 m n.p.m.). Możemy z niego podziwiać krajobraz zalesionych dolin i wzgórz Bażantarni. Dalej szlak wiedzie do wiaty Parasol, która była historycznym elementem Bażantarni. Do 1945 r., oprócz atrakcji przyrodniczych, można było tu spotkać obiekty małej architektury, takie jak tarasy i wieże widokowe oraz miejsca wypoczynku. Jednym z nich był Parasol lub Grzyb. Został on zniszczony w latach 60. XX w. Wiata została obecnie odtworzona zgodnie z wyglądem zachowanym na starych widokówkach. Szlak kończy się we wsi [[Stagniewo]]. | ||
<br/> | <br/> | ||
| + | |||
== Bibliografia == | == Bibliografia == | ||
Narodowy Instytut Dziedzictwa – Wykaz zabytków w woj. warmińsko-mazurskim<br> | Narodowy Instytut Dziedzictwa – Wykaz zabytków w woj. warmińsko-mazurskim<br> | ||
Aktualna wersja na dzień 08:50, 19 mar 2015
| „Ścieżka Jaszczurek” | |
| | |
| Dane szlaku | |
| Państwo | Polska |
| Województwo | warmińsko-mazurskie |
| Numer | WM-2003-z |
| Kolor znakowania | zielony 
|
| Długość | 7 km |
| Typ | szlak pieszy |
Szlak pieszy – piesza trasa wycieczkowa oznaczona specjalnymi symbolami wyznaczającymi jej przebieg i ułatwiającymi odnalezienie właściwej drogi. Szlaki lądowe wykorzystują biegnące w terenie drogi i ścieżki. W Polsce ustalone jest oznaczanie szlaku pieszego za pomocą trzech przylegających do siebie poziomych pasków, umieszczanych na drzewach, murach, skałach itp. Dwa zewnętrzne paski są barwy białej, natomiast środkowy jest wypełniony dowolną inną niż biała (np. czarną, czerwoną, niebieską, zieloną czy żółtą farbą).
Spis treści
Nazwa szlaku
"Ścieżka Jaszczurek" – szlak pieszy zielony
Trasa
Elbląg-Bażantarnia: Restauracja Myśliwska – wzgórze Maryni – Uroczysko Belweder – wiata Parasol – Stagniewo
Opis
Szlak w większości prowadzi przez park leśny Bażantarnia leżący na skraju Wysoczyzny Elbląskiej. Trasa jest bardzo ciekawa i nadaje się na niedzielną wędrówkę. Nazwa szlaku, czyli "Ścieżka Jaszczurek", pochodzi od nazwy elbląskiego szczepu harcerskiego. Jego członkowie w 1951 r. opracowali i oznakowali ten szlak.
Zaczyna się on przy Restauracji Myśliwskiej – zabytek wpisany do rejestru zabytków pod numerem ID 644719. Jest to węzeł szlaków. Oprócz szlaku żółtego rozpoczyna się tu szlak żółty "Okólny", szlak „Żółta Stopa”, niebieski "Okrężny" oraz przebiega czerwony Szlak Kopernikowski. Obok restauracji znajduje się tablica turystyczno-informacyjna, parking, pomnik przyrody (stary dąb) oraz muszla koncertowa.
Wąską ścieżką idziemy skrajem stromego wzniesienia, z którego w dole widoczny jest Srebrny Potok. Następnie wędrujemy leśną drogą obok wzgórza Marii. Po kilkuset metrach szlak schodzi stromym zboczem do Sarniego Jaru i docieramy na wysoki szczyt – Uroczysko Belweder (128 m n.p.m.). Możemy z niego podziwiać krajobraz zalesionych dolin i wzgórz Bażantarni. Dalej szlak wiedzie do wiaty Parasol, która była historycznym elementem Bażantarni. Do 1945 r., oprócz atrakcji przyrodniczych, można było tu spotkać obiekty małej architektury, takie jak tarasy i wieże widokowe oraz miejsca wypoczynku. Jednym z nich był Parasol lub Grzyb. Został on zniszczony w latach 60. XX w. Wiata została obecnie odtworzona zgodnie z wyglądem zachowanym na starych widokówkach. Szlak kończy się we wsi Stagniewo.
Bibliografia
Narodowy Instytut Dziedzictwa – Wykaz zabytków w woj. warmińsko-mazurskim
www.szlaki.mazury.pl [22.12.2013]
Elbląska Bażantarnia, red. J. Zaskiewicz, Elbląg 1995.
Weber M., Wzniesienie Elbląskie, Warszawa 1981.
