Lubawa

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Wersja z dnia 22:51, 10 gru 2014 autorstwa Emes (dyskusja | edycje) (→‎Religia)
Skocz do: nawigacja, szukaj
Lubawa
Herb Flaga
Herb Lubawy Flaga Lubawy
Lubawa. Centrum miasta [1] [dostęp: 10.12.2014]
Lubawa. Centrum miasta [5] [dostęp: 10.12.2014]
Państwo  Polska
Województwo warmińsko-mazurskie
Powiat iławski
Gmina Lubawa
Liczba ludności (2012) 10 633
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa lokalizacyjna województwa warmińsko-mazurskiego
Lubawa
Lubawa
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
Lubawa
Lubawa
Ziemia

{{#invoke:Koordynaty|szablon}}


Lubawa (niem. Löbau in Westpreußen) – miasto położone w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie iławskim, w gminie Lubawa. W latach 1975-1998 miasto administracyjnie należało do województwa olsztyńskiego. Miasto jest siedzibą gminy. Miejscowość w 2012 roku liczyła 10 633 mieszkańców. Aktualnie funkcję burmistrza sprawuje Edmund Standara [1].

Położenie

Miasto jest położone na wschodnich krańcach ziemi chełmińskiej, w odległości 18 km od Iławy nad rzeką Sandelą.Lubawa leży w obrębie Parku Krajobrazowego Wzgórz Dylewskich.

Dzieje miejscowości

Zabytkowy dom na ul. Krupnera w Lubawie [2] [dostęp:10.12.2014]

Nazwa miasta wywodzi się najprawdopodobniej od imienia jednego z pruskich władców grodu; być może nawiązuje do imienia Lubwe. Lubawa została założona na obszarze osadnictwa pruskiego (plemię Sasinów), przez który przebiegały dwa szlaki handlowe: jeden prowadzący nad Bałtyk, a drugi przez Wołyń nad Morze Czarne. Pierwsza zachowana wzmianka o istniejącym na tym terenie grodzie pruskim pochodzi z 1216 roku. Obszary te określone zostały w bulli papieża Innocentego III mianem Ziemi Lubawskiej. Granice tego terenu powiększały się wraz z postępującym rozwojem akcji chrystianizacyjnej. Lubawa zaczęła pełnić funkcję siedziby biskupiej, co bezpośrednio wpłynęło na rozwój osady oraz jej rozbudowę. Uzyskała wówczas status osady miejskiej. Jednak w latach 20. XIII wieku doszło do zajęcia miasta przez Prusów. Działania odwetowe, zarówno ze strony biskupa, jak i Prusów ciągnęły się przez kolejne lata, powstrzymując rozwój Lubawy. W 1239 roku Lubawa została objęta opieką administracyjną Zakonu Krzyżackiego. Jednak od 1257 roku ponownie podlegała kolejnym biskupom. Kolejna fala konfliktów z Prusami doprowadziła do spustoszenia Lubawy i okolic. W związku z tym w roku 1269 roku biskupstwo podjęło decyzję o ponownym wystawieniu lokacji dla ośrodka.

W XIV stuleciu Lubawa stała się siedzibą i centrum administracyjnym klucza biskupich dóbr lubawskich. Obszar dóbr zasiedlali polscy osadnicy przybywający z ziemi chełmińskiej. W tym samym okresie doszło do przeobrażeń w lubawskich organach samorządowych. Miejsce dotychczasowego sołtysa zajął burmistrz i wspierający go radni miejscy. W 1260 roku w Lubawie istniał już zamek, a w XIV wieku wzniesiono ceglano-granitowe mury otaczające miasto. Do Lubawy prowadziły trzy miejskie bramy: Bratiańska, Polska oraz Iławska. Od 1301 przez kolejne sto lat trwała budowa murowanego zamku, siedziby biskupów w Lubawie. Za sprawą roli jaką odgrywała, Lubawa stała się centrum lokalnego życia gospodarczego, administracyjnego, handlowego i kulturalnego. Miasto stało się konkurencją dla krzyżackich ośrodków. Zaniepokojony Zakon podjął kroki zmierzające do ograniczenia monopolu Lubawy. Efektem tych działań stało się założenie Nowego Miasta Lubawskiego (1325). Lubawa w 1440 roku przystąpiła do Związku Pruskiego. Wzięła udział w wojnie z Zakonem. Od 1466 do 1772 roku znajdowała się w granicach państwa polskiego. Epidemia dżumy, która nawiedziła Lubawę na początku XVIII wieku oraz przerwanie kontaktów handlowych z Polską po rozbiorach doprowadziło do zapaści gospodarczej i spadku znaczenia miasta. W Lubawie ulokowany został pruski garnizon, a do dawnego klucza dóbr lubawskich zaczęli napływać niemieccy osadnicy. Regres gospodarczy miasta pogłębiło stacjonowanie w 1807 wojsk francuskich - 40-tysięcznEGO korpusu. Pobyt wojska, nakładane kontrybucje i samowolka francuskich żołnierzy wyniszczyły Lubawę.

W 1818 roku miasto stało się siedzibą władz powiatowych, co sprawiło, że Lubawa zaczęła powoli odzyskiwać pozycję lokalnego centrum rzemieślniczo-handlowego. W roku 1844 uruchomiona została polska drukarnia, a cztery lata później ukazał się pierwszy numer gazety "Lokalblatt". W 1865 roku powstało miejscowe Towarzystwo Rolnicze, a pięć lat później Spółka Pożyczkowa - Bank Ludowy. W 1887 roku rozpoczęło działalność polskie towarzystwo społeczno-kulturalne "Wiara". W 1892 roku powstał Związek Kupców. W 1896 roku w Lubawie założono gniazdo "Sokoła". W 1911 roku księgarz Bolesław Szczuka założył pierwszą polską księgarnię w mieście. Ogromną rolę w życiu społecznym i narodowym odegrało, powołane do życia w 1874 roku, seminarium nauczycielskie, którego absolwentami byli liczni działacze polscy.

W 2. połowie XVIII wieku w mieście wybudowano synagogę, która uległa zniszczeniu w czasie II wojny światowej. W tym samym stuleciu otwarto kirkut (stary cmentarz) na Wzgórzu Fijewskim. NekropoliA została zdewastowana w latach 19139-1945. Do czasów obecnych zachowało się osiem nagrobków. Nowy cmentarz, po którym nie pozostał już żaden ślad, otwarto w roku 1860 przy drodze prowadzącej do wsi Dąbrówko. Ostatni pochówek miał miejsce w 1939 roku. W czasie wojny wszystkie nagrobki zostały zniszczone, a teren kirkutu zaorano.

Zakończenie I wojny światowej doprowadziło do ogromnych zmian; na mocy postanowień traktatu wersalskiego Lubawa wraz z powiatem została przyłączona do Polski. W okresie przedplebiscytowym z inicjatywy polskich działaczy, powołany został Obywatelski Komitet Plebiscytowy. Na czele akcji polskiej w Lubawie stali dr Teofil Rzepnikowski i Stanisław Wolski. Organem prasowym polskiego ruchu był "Głos Lubawski". Miejscowi działacze wszystkim możliwymi środkami starali się wspierać agitację na rzecz wygranej Polski w głosowaniu. W 1920 roku Lubawę odwiedził gen. Józef Haller. W 1921 roku do miasta przybył sam Marszałek Józef Piłsudski. W latach 30. pojawiła się również kolejna ważna postać polskiego życia politycznego w okresie międzywojennym, inspektor Edward Rydz-Śmigły. Okres II wojny światowej był czasem eksterminacji ludności polskiej i żydowskiej, zacierania wszelkich śladów wielowiekowej kulturalnej i społecznej spuścizny. 21 stycznia 1945 roku do Lubawy wkroczyły wojska II Frontu Białoruskiego, które doprowadziły do katastrofalnych zniszczeń. Miasto utraciło niemalże 80% wszystkich budynków mieszkalnych. W latach 1977-1989 w mieście działał Komitet Miejsko-Gminny PZPR.

W Lubawie działa obecnie Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej, Dom Pomocy Społecznej, 4 apteki, gabinety dentystyczne, niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej, prywatne gabinety specjalistyczne, gabinety weterynaryjne, Miejski Ośrodek Zdrowia. Gmina Lubawa należy do Ekologicznego Związku Gmin "Działdowszczyzna", Związku Gmin Regionu Ostródzko-Iławskiego "Czyste Środowisko", zrzeszenia LGD „Ziemia Lubawska”.

Gospodarka

W mieście działają lokale gastronimiczne, sklepy spożywcze, przemysłowe, odzieżowe i wielobranżowe, hurtownie, serwisy komputerowe, auto-serwisy, zakłady cukierniczo-piekarnicze, biura księgowości, firmy meblowe, budowlane, ferma drobiu, bank, Cech Rzemiosł Różnych, Lubawska Spółdzielnia Usług Rolniczych, przedsiębiorstwa wielobranżowe, przedsiębiortswo Szynaka Meble sp. z o.o..

Kultura


Organizacje i stowarzyszenia


Religia

Kościół pw. św. Anny w Lubawie [3] [dostęp: 10.12.2014]


Ludzie związani z miejscowością

  • Tiedemann Gise (1480-1550) - biskup warmiński, wybitny uczony; rezydował w Lubawie, gdzie zasłynął jako mecenas sztuki; Gise przyjaźnił się z Mikołajem Kopernikem, który odwiedził go w Lubawie w latach 1533, 1538, 1539
  • Brunon Bem (1898-1956) - polski działacz plebiscytowy, nauczyciel, absolwent lubawskiego seminarium nauczycielskiego
  • Alfons Barczewski (1910-1971) - działacz kulturalno-oświatowy, adwokat, absolwent lubawskiego seminarium nauczycielskiego
  • Jacek Fafiński (ur. 1970) - urodzony w Lubawie zapaśnik stylu klasycznego, zdobywca srebrnego medalu olimpijskiego
  • Marian Truszczyński (ur. 1929) - urodzony w Lubawie lekarz weterynarii, członek Prezydium Polskiej Akademii Nauk
  • Teofil Ruczyński (1896-1979) - działacz polonijny, poeta, absolwent lubawskiego seminarium nauczycielskiego
  • Grzegorz Gwiazdowski(ur.1974) - urodzony w Lubawie, kolarz szosowy, reprezentant Polski
  • Janusz Pasierb (1929-1993) - urodzony w Lubawie, duchowny katolicki, poeta, historyk i historyk sztuki
  • Walenty Żebrowski (zm. 1765) - urodzony w Lubawie malarza, polichromista, bernardyn


Sport


Edukacja


Turystyka


Zabytki

Kościół pw. św. Jana Chrzciciela w Lubawie [4] [dostęp: 10.12.2014]
  • Kościół pw. św. Anny wzniesiony w 1. połowie XIV wieku
  • Kościół pw. św. Jana Chrzciciela wybudowany na początku XVII wieku
  • Pozostałości murów obronnych z XIV-XVI wieku
  • Ruiny zamku wzniesionego w wieku XIV
  • Układ przestrzenny starego miasta z XIII wieku
  • Zespół klasztorny bernardynów z XIV wieku, rozbudowanego w XVII-XVIII stuleciu
  • Zespół szpitala miejskiego (szpital, kaplica, klasztor) pw. św. Jerzego z 2. połowy XIX wieku
  • Zabudowania mieszkalne z XIX oraz z przełomu XIX i XX wieku
  • Stary cmentarz żydowski założony w XVIII wieku; do czasów współczesnych zachowało się relikty ośmiu kamiennych nagrobków


Bibliografia

  1. Achremczyk Stanisław, Historia Warmii i Mazur, t. I-II, Olsztyn 2010-2011.
  2. Hoffmann Mieczysław, Sikorski Jerzy, Iława i okolice, Poznań 1971.
  3. Knercer Wiktor, Cmentarze żydowskie na terenie województwa olsztyńskiego. Historia, stan obecny, [w:] Cmentarze żydowskie. Studia z dziejów kultury żydowskiej w Polsce, red. Jan Andrzej Choroszy i in., t. II, Wrocław 1995.
  4. Niesiobędzki Wiesław, Powiat iławski: dzieje miast i wsi. Szkice historyczne od czasów krzyżackich do 1945 roku, Iława 2006.
  5. Niesiobędzki Wiesław, Powiat iławski: dzieje, zabytki, pejzaż i kultura, Iława 2008.
  6. Niesiobędzki Wiesław, Zamki, pałace, dwory i inne zabytki powiatu iławskiego: przewodnik historyczno-krajoznawczy, Iława 2003.
  7. Warmia i Mazury. Przewodnik ilustrowany, red. Marcin Kuleszo, Barbara Wojczulanis, Olsztyn 2001.
  8. Ludność. Stan i struktura [dostęp: 24.11.2014].
  9. Oficjalna strona miasta [dostęp: 24.11.2014].
  10. Ośrodek Kultury w Lubawie [dostęp: 24.11.2014].
  11. Baza Informacji Lokalnej [dostęp: 24.11.2014].



Przypisy

  1. ↑ http://www.lubawa.bil-wm.pl/index.php?inf=2&idsl=3&idu=2 [dostęp: 6.12.2104].

<references>

Zobacz też


Źródło: „http://encyklopedia.warmia.mazury.pl/index.php?title=Lubawa&oldid=108333”