Antoni Poczobut

Antoni Poczobut
Źródło: http://www.uwm.edu.pl/zak
Data i miejsce urodzenia	13 czerwca 1905 r. Usnarz Murowany, pow. Grodno
Data i miejsce śmierci	15 listopada 1991 r. Olsztyn
Zawód	profesor WSR i ART w Olsztynie, specjalista w zakresie łąkarstwa

Antoni Poczobut (1905-1991) - profesor WSR i ART w Olsztynie, specjalista w zakresie łąkarstwa.

Biografia

Urodził się 6 listopada 1905 r. w Unsarzu Murowanym, powiat grodzieński, należącym w II RP do województwa białostockiego.

W roku 1927 ukończył Gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Grodnie.

W latach 1929-1934 studiował rolnictwo na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie specjalizując się w zakresie uprawy łąk i pastwisk.

Po studiach do wybuchu II wojny światowej pracował na stanowisku inspektora łąkarstwa w Wileńskiej Izbie Rolniczej. W latach 1940-1945 kierował podwileńskimi gospodarstwami rolnymi (Karolinki, Dębówka, Justynówka, Eljakiszki).

Po repatriacji do Polski w latach 1946-1952 pracował w Zarządzie Okręgowym Państwowych Nieruchomości Rolnych w Giżycku (od 1949 roku PGR) kierując sekcją trwałych użytków zielonych i plantacji traw nasiennych.

Działalność naukowo-dydaktyczna

W roku 1952 podjął pracę na stanowisku adiunkta i był współorganizatorem powstającej wówczas na WSR i istniejącej do dziś Katedry Uprawy Łąk i Pastwisk (obecnie pod nazwą Katedra Łąkarstwa i Urządzania Terenów Zieleni w strukturze UWM). Do nowej dla niego działalności naukowo-dydaktycznej wniósł wieloletnie doświadczenie z praktyki rolniczej. Z drugiej jednak strony upłynęło już 18 lat od skończenia przez niego studiów, miał już 47 lat, co zapewne wymagało dodatkowego wysiłku w adaptacji na nowym stanowisku pracy. Można też domniemywać, że jego rezygnacja z pracy w Zarządzie Okręgu PGR mogła mieć związek z atmosferą panującą w tym czasie w wielu państwowych instytucjach gospodarczych. Początek lat 50-tych ubiegłego wieku to szczytowa faza okresu stalinowskiego i kadra wykształcona w II RP była często podejrzewana o sabotaż i wrogą działalność. Dotyczyło to zwłaszcza ludzi pracujących w instytucjach gospodarczych. Samo podejrzenie w tamtych warunkach oznaczało z reguły wyrzucenie z pracy, a nierzadko również wielomiesięczny areszt bez wyroku sądowego.

Prace badawcze Antoniego Poczobuta koncentrowały się szczególnie na problematyce prowadzenia plantacji nasiennych traw, metodach zagospodarowana łąk i pastwisk oraz badaniu siedlisk i biologii roślinności użytków zielonych. Z tego zakresu opublikował ok. 40 rozpraw naukowych, a także szereg ekspertyz oraz innych opracowań dla praktyki rolniczej. Był współautorem pierwszego podręcznika "Szczegółowa Uprawa Roślin" (1958 PWRiL) dla techników rolniczych oraz "Przewodnika da rolników ziem północno wschodnich" (1961 PWRiL).

Jako jeden z pierwszych na olsztyńskiej uczelni obronił w 1960 roku rozprawę doktorską "Badania nad ekotypami kostrzewy łąkowej (Festuca pratensis Huds.) woj. olsztyńskiego" i uzyskał tytuł doktora nauk rolniczych i leśnych.

W 1964 opublikował rozprawę habilitacyjną pt. "Wpływ niektórych sposobów zagospodarowania łąk na plonowanie i zmianę porostu" i uzyskał stopień doktora habilitowanego.

Od roku 1964 do przejścia na emeryturę w 1975 był kierownikiem katedry. Na uczelni pełnił też funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Uprawy Roli i Roślin, a także stanowisko prodziekana Wydziału Rolniczego.

Profesor Antoni Poczobut był cenionym dydaktykiem-wychowawcą wielu roczników młodzieży akademickiej i młodej kadry naukowej. W sposób atrakcyjny, wzbudzający duże zainteresowanie słuchaczy, prowadził wykłady, seminaria i ćwiczenia z Uprawy łąk i pastwisk ze studentami Wydziału Rolniczego i Zootechnicznego. Studenci wykonujący pod jego kierunkiem prace magisterskie chętnie korzystali z jego indywidualnych i grupowych konsultacji w pracowni i w terenie na obiektach badawczych.

Pod Jego kierunkiem 138 studentów wykonało prace magisterskie z zakresu łąkarstwa. Przez absolwentów jest wspominany jako wybitny naukowiec praktyk, a jednocześnie jako niezwykle życzliwy i ofiarny dla młodzieży akademickiej nauczyciel. Wypromował dwóch doktorów nauk rolniczych. Znany był również ze swej ożywionej działalności popularyzatorskiej, będąc współorganizatorem wielu szkoleń i kursów dla służby rolnej regionu północno-wschodniej Polski.

Bogate doświadczenia zawodowe, nabyta wiedza oraz duże umiejętności pedagogiczne zjednały Mu sympatię, nie tylko wśród współpracowników, ale także wśród szerokich rzesz studentów. Za działalność dydaktyczno-wychowawczą i organizacyjną otrzymał wiele nagród i odznaczeń, a wśród nich Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł 5 listopada 1991 r. w Olsztynie.

Bibliografia

1. http://www.uwm.edu.pl/zak
2. Historia Wydziału Rolnictwa i Kształtowania Środowiska 1950-2000. Wyd. ART Olsztyn, 1999.

Hasło opracowali Stefan Grzegorczyk i Apolinary Zapisek.