Ruciane-Nida

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
Ruciane-Nida

Herb
Herb Rucianego-Nidy
Rodzaj miejscowości miasto
Państwo  Polska
Województwo warmińsko-mazurskie
Powiat piski
Gmina Ruciane-Nida
Liczba ludności (2012) 4 766
Strefa numeracyjna (+48) 87
Kod pocztowy 12-220
Tablice rejestracyjne NPI
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa lokalizacyjna województwa warmińsko-mazurskiego
Ruciane-Nida
Ruciane-Nida
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
Ruciane-Nida
Ruciane-Nida
Ziemia

{{#invoke:Koordynaty|szablon}}

Ruciane-Nida ( Rudschanny, Niedersee, Nieden) – miasto w Polsce położone w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie piskim. Siedziba gminy miejsko-wiejskiej Ruciane-Nida. Składa się z dwóch głównych części: Rucianego i Nidy oraz kilku mniejszych: Guzianki, Dybówka I, Dybówka II i Kowalika. W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa suwalskiego. Aktualnie funkcję burmistrza pełni Piotr Ryszard Feliński[1].

Charakterystyka fizjograficzna

Miejscowość położona jest nad jeziorami Guzianka Mała i Guzianka Wielka oraz nad Jeziorem Nidzkim. Miasto leży na Mazurach, na Pojezierzu Mazurskim, otoczone lasami Puszczy Piskiej. Jeziora Nidzkie i Guzianka Wielka połączone są Kanałem Nidzkim, jeziora Guzianka Mała i Bełdany łączy śluza Guzianka. Przez miasto przepływa rzeka Nidka.

Dzieje miejscowości

W miejscu, na którym rozwinęło się Ruciane, w wieku XVIII znajdowała się gajówka. Już w XIV wieku działały w okolicy smolarnie, wypalarnie węgla drzewnego. Tradycje przetapiania rudy darniowej miały być przekazywane z pokolenia na pokolenie, stąd nazwa pochodząca od terminu "ruda". W XIX stuleciu powstała leśniczówka i osada leśna. Do 1898 roku była kolonią majątku leśnego Guzianki. W 1899 roku utworzono osobną gminę - Rudczany. W drugiej połowie XIX wieku doszło do rozwoju i rozbudowy sieci komunikacyjnej. Powstał odcinek szosy Ruciane-Pisz, uruchomiono linię kolejową Olsztyn-Ełk ze stacją w Rucianem. Na przełomie XIX i XX wieku w Rucianem powstała szkoła. W 1935 roku uczęszczało do niej 176 uczniów . W 1933 roku w miejscowość liczyła 731 osób.

Pod koniec XIX wieku wybudowano wyłuszczarnię nasion i tartak. W 1907 roku powstała parafia, w latach 1909-1910 wybudowano kościół. Przed wybuchem I wojny światowej osada Rudschanny zamieniła się w popularny kurort. Symbolem tego okresu był dworzec gościnny należący do Güntera Siegmunda, posiadający restaurację, cukiernię, przystań i plażę. W okresie międzywojennym przebywało tu ok. 12 000 turystów rocznie.

Przed wybuchem II wojny światowej mieszkańcy utrzymywali się z pracy w wyłuszczarni nasion, tartaku i robót leśnych. Założony pod koniec XIX wieku tartak należał do największych tego typu zakładów na obszarze Pojezierza Mazurskiego. W 1939 roku Ruciane zamieszkiwały 772 osoby.

Ze względu na swoje położenie miejscowość miała w czasie II wojny światowej duże znaczenie strategiczne. W 1944 roku Niemcy zbudowali sieć umocnień. Do czasów obecnych zachowały się dwa bunkry położone na zachodnim brzegu jeziora Guzianka Wielka. Zarówno Ruciane, jak i Nida weszły w skład ufortyfikowanego rejonu Wielkich Jezior Mazurskich na linii Ruciane-Mikołajki-Giżycko-Węgorzewo. W styczniu 1945 w obliczu zbliżającej się ofensywy Armii Czerwonej zarządzono ewakuację mieszkańców Prus Wschodnich w głąb Rzeszy. Ruciane i Nida, liczące wówczas łącznie 1300 osób, prawie całkiem opustoszały. W 1958 roku miejscowość uzyskała prawa miejskie.

Sąsiadująca z Rucianem Nida istniała już w wieku XVI. W źródłach pojawia się już w 1595 roku. W 1679 roku nad rzeką Nidką wybudowano młyn. Nazwę miejscowość zaczerpnęła od nazwy jeziora. Pod koniec XIX wieku w Nidzie powstała szkoła. W 1935 roku uczęszczało do niej 107 uczniów. U progu II wojny światowej zamieszkiwało ją 150 osób. W 1950 roku został otwarty Zakład Płyt Pilśniowych i Wiórowych, obok którego wybudowano dzielnicę mieszkaniową.

1 stycznia 1966 roku Ruciane i Nidę połączono w jeden organizm, nadając jednocześnie prawa miejskie.

Gospodarka

Lokalna gospodarka rozwija się w kilku kierunkach: usług i handlu, gastronomii, turystyki, budownictwa, przetwórstwa drewna.

Zabytkowy cmentarz przy ulicy Cichej. Fot. Mieczysław Kalski.

Kultura

W mieście działa Dom Kultury[2] oraz Miejsko-Gminna Biblioteka Publiczna[3].

Sport

Latem w Rucianem-Nidzie odbywa się jeden z etapów cyklicznej imprezy Żeglarskie Grand Prix Mazur o Puchar 7 Cudów Mazur. Na stadionie miejskim mecze rozgrywa drużyna piłki nożnej MKS Ruciane-Nida.

Szkolnictwo

W mieście funkcjonuje:

Ruciane-Nida. Schron bojowy koło Kanału Nidzkiego. Fot. Duży Bartek. Źródło: Commons Wikimedia

Zabytki:

  • Cmentarz przy ulicy Cichej, położony w lesie przy drodze Pisz-Mrągowo do Wejsun. Na cmentarzu znajdują się groby z początku XX wieku oraz nagrobki współczesne. Przy wejściu na cmentarz znajduje się kwatera wojenna z okresu I wojny światowej z 16 betonowymi krzyżami
  • Budynek , w którym mieszkał Jerzy Borejsza (tzw. Borejszówka), z charakterystycznym dachem w kształcie odwróconej łodzi – ul. Słowiańska.

Borejsza gościł m.in. chilijskiego poetę Pabla Nerudę

Organizacje i stowarzyszenia

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia:

Bielawny Krzysztof, Dzieje parafii Nawiady, Ukta, Piecki i Ruciane w latach 1397-2000, Olsztyn 2009.
Mazury. Słownik stronniczy, ilustrowany, red. Waldemar Mierzwa, Dąbrówno 2008.
Murawska Halina, Ruciane-Nida : kształtowanie się społeczności uprzemysławianego miasteczka, Olsztyn 1984.
Nasze skarby : zabytki gminy Ruciane-Nida, Ruciane-Nida 2008.
Orłowicz Mieczysław, Ilustrowany przewodnik po Mazurach Pruskich i Warmii, na nowo podali do druku Grzegorz Jasiński, Andrzej Rzempołuch, Robert Traba, Olsztyn 1991.
Pisz. Z dziejów miasta i powiatu, red. Wanda Korycka, Olsztyn 1970.
Śliwiński Józef, Z dziejów Rucianego-Nidy i okolic, Olsztyn 1993.
Warmia i Mazury. Przewodnik ilustrowany, red. Marcin Kuleszo, Barbara Wojczulanis, Olsztyn 2001.
Zabytkowa wyłuszczarnia nasion w Nadleśnictwie Maskulińskie w Rucienem Nidzie, wstęp Wojciech Fonder, Ruciane-Nida 2008.
Żurkowska Tekla, Mazurskie cmentarze. Symbole w krajobrazie, Olsztyn 2008.
verwaltungsgeschichte.de [29.08.2013]