Natura 2000 Puszcza Romincka: Różnice pomiędzy wersjami

Z Encyklopedia Warmii i Mazur
Skocz do: nawigacja, szukaj
[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
(→‎Walory przyrodnicze)
Linia 30: Linia 30:
  
 
Do głównych walorów tego obszaru należy obecność 11 typów siedlisk przyrodniczych z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej: bory i lasy bagienne(91D0); grąd subkontynentalny (9170-2); łęg jesionowo –olszowy (91E0-3); źródliskowe lasy olszowe (91E0-4); borealna świerczyna bagienna (91D0-5); starorzecza inaturalne eutroficzne zbiorniki wodne (3150); nizowe i górskie świeże łąki użytkowane eksdtensywnie (6510); torfowiska przejściowe i trzęsawiska (7140); torfowiska wysokie z roślinnością torfotwórczą (7110); górskie i nizinne torfowiska zasadowe (7230); naturalne dystroficzne zbiorniki wodne (3160); nizinne podgórskie rzeki ze zbiorowiskami włosieniczników (3260); bogate florystycznie górskie i niżowe murawy bliźniczkowe (6230).
 
Do głównych walorów tego obszaru należy obecność 11 typów siedlisk przyrodniczych z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej: bory i lasy bagienne(91D0); grąd subkontynentalny (9170-2); łęg jesionowo –olszowy (91E0-3); źródliskowe lasy olszowe (91E0-4); borealna świerczyna bagienna (91D0-5); starorzecza inaturalne eutroficzne zbiorniki wodne (3150); nizowe i górskie świeże łąki użytkowane eksdtensywnie (6510); torfowiska przejściowe i trzęsawiska (7140); torfowiska wysokie z roślinnością torfotwórczą (7110); górskie i nizinne torfowiska zasadowe (7230); naturalne dystroficzne zbiorniki wodne (3160); nizinne podgórskie rzeki ze zbiorowiskami włosieniczników (3260); bogate florystycznie górskie i niżowe murawy bliźniczkowe (6230).
−
<br/>
+
<br/>
 
W granicach obszaru stwierdzono występowanie 3 gatunków roślin z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej: [[skalnica torfowiskowa]], [[lipiennik Loesela]], [[sierpowiec błyszczący]]. W Puszczy żyje 28 gatunków zwierząt, wymienionych w załącznikach do dyrektyw Siedliskowej i Ptasiej, wskazanych do ochrony w Europie, m.in. : czerwończyk nieparek, skójka gruboskorupowa, koza, różanka, głowacz białopłetwy,[[traszka grzebieniasta]], [[kumak nizinny]], bocian czarny, derkacz, żuraw, mopek, wilk, ryś, [[wydra]] i bóbr europejski.
 
W granicach obszaru stwierdzono występowanie 3 gatunków roślin z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej: [[skalnica torfowiskowa]], [[lipiennik Loesela]], [[sierpowiec błyszczący]]. W Puszczy żyje 28 gatunków zwierząt, wymienionych w załącznikach do dyrektyw Siedliskowej i Ptasiej, wskazanych do ochrony w Europie, m.in. : czerwończyk nieparek, skójka gruboskorupowa, koza, różanka, głowacz białopłetwy,[[traszka grzebieniasta]], [[kumak nizinny]], bocian czarny, derkacz, żuraw, mopek, wilk, ryś, [[wydra]] i bóbr europejski.
 
<br/>
 
<br/>
 +
 
=== Cel ochrony ===
 
=== Cel ochrony ===
 
Podstawowym celem ochrony jest zachowanie siedlisk leśnych i torfowiskowych z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej oraz gatunków roślin i zwierząt z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej. Szczególne znaczenie ma ochrona naturalnych bagiennych lasów, zwłaszcza borealnych świerczyn na torfie i borów bagiennych, wraz z charakterystyczną flora i fauną. Świerczyny na torfie zajmują około 5% powierzchni ostoi tym samym Puszcza Romincka stanowi najważniejszy (obok Puszczy Augustowskiej) obszar występowania tego siedliska w Polsce. Ważnym dla ochrony jest zachowanie subborelanej odmiany grądu w specyficznej, lokalnej postaci charakteryzującej się dużym udziałem lipy drobnolistnej w drzewostanie i gatunków górskich (jak np. czosnek niedźwiedzi i kokoryczka okółkowa) w runie. W przypadku zwierząt priorytetowa jest ochrona wilka.
 
Podstawowym celem ochrony jest zachowanie siedlisk leśnych i torfowiskowych z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej oraz gatunków roślin i zwierząt z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej. Szczególne znaczenie ma ochrona naturalnych bagiennych lasów, zwłaszcza borealnych świerczyn na torfie i borów bagiennych, wraz z charakterystyczną flora i fauną. Świerczyny na torfie zajmują około 5% powierzchni ostoi tym samym Puszcza Romincka stanowi najważniejszy (obok Puszczy Augustowskiej) obszar występowania tego siedliska w Polsce. Ważnym dla ochrony jest zachowanie subborelanej odmiany grądu w specyficznej, lokalnej postaci charakteryzującej się dużym udziałem lipy drobnolistnej w drzewostanie i gatunków górskich (jak np. czosnek niedźwiedzi i kokoryczka okółkowa) w runie. W przypadku zwierząt priorytetowa jest ochrona wilka.

Wersja z 10:03, 26 wrz 2014

Obszar Natura 2000 Puszcza Romincka
Typ obszaru Obszar "siedliskowy" - specjalny obszar ochrony siedlisk (SOOS)
Kod PLH280005
Powierzchnia 14 754,3
Status obszaru Obszar zatwierdzony Decyzją Komisji Europejskiej
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa lokalizacyjna województwa warmińsko-mazurskiego
Współrzędne spoza mapy: Obszar Natura 2000 Puszcza Romincka : 0/0
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
Współrzędne spoza mapy: Obszar Natura 2000 Puszcza Romincka : 0/0
Ziemia

{{#invoke:Koordynaty|szablon}}

Obszar Natura 2000 Puszcza Romincka - obszar o znaczeniu dla Wspólnoty (OZW); obszar „siedliskowy” zatwierdzony przez Komisję Europejską do czasu wyznaczenia przez kraj członkowski



Ogólny opis obszaru

Obszar położony jest w północno-wschodniej części województwa warmińsko-mazurskiego w obrębie makroregionu Pojezierze Litewskie. Obejmuje zwarty kompleks leśny polskiej części Puszczy Rominckiej wraz z otoczeniem. Obszar wyróżnia się młodoglacjalną rzeźbą terenu. Występują tu pasma morenowe i wzgórza kemowe z licznymi obniżeniami, czego konsekwencją są różnice wysokości dochodzące do 120-140 m. Pagórkowate wysoczyzny poprzecinane są dolinami rzek (Błędzianki, Bludzi, Żytkiejmskiej Strugi, Czerwonej Strugi). Część dolin ma charakter bagienny, inne płyną głębokimi rynnami o podgórskim charakterze. Krajobraz urozmaicony jest śródleśnymi polanami, torfowiskami i rozlewiskami bobrowymi. Bardzo interesujące są torfowiska źródliskowe, wykształcone w postaci torfowisk kopułowych (np. w pobliżu rezerwatu "Czerwona Struga") i torfowisk wiszących np. w dolinie Błędzianki. Gliniaste pagórki i zbocza porośnięte są lasami, głównie liściastymi, z lipą, klonem, wiązem górskim, grabem i domieszką świerka, natomiast piaszczyste wzniesienia – leszczynowo-świerkowym lasem mieszanym. Równiny są zajęte przez świeże bory sosnowe i świerkowe, a sporadycznie przez bór świerkowy. W zatorfionych dolinach cieków rosną nadrzeczne lasy jesionowo-olszowe. Znaczny udział świerka pospolitegow drzewostanach oraz surowszy niż w innych częściach kraju klimat, nadają Puszczy północny charakter.

Walory przyrodnicze

Do głównych walorów tego obszaru należy obecność 11 typów siedlisk przyrodniczych z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej: bory i lasy bagienne(91D0); grąd subkontynentalny (9170-2); łęg jesionowo –olszowy (91E0-3); źródliskowe lasy olszowe (91E0-4); borealna świerczyna bagienna (91D0-5); starorzecza inaturalne eutroficzne zbiorniki wodne (3150); nizowe i górskie świeże łąki użytkowane eksdtensywnie (6510); torfowiska przejściowe i trzęsawiska (7140); torfowiska wysokie z roślinnością torfotwórczą (7110); górskie i nizinne torfowiska zasadowe (7230); naturalne dystroficzne zbiorniki wodne (3160); nizinne podgórskie rzeki ze zbiorowiskami włosieniczników (3260); bogate florystycznie górskie i niżowe murawy bliźniczkowe (6230).
W granicach obszaru stwierdzono występowanie 3 gatunków roślin z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej: skalnica torfowiskowa, lipiennik Loesela, sierpowiec błyszczący. W Puszczy żyje 28 gatunków zwierząt, wymienionych w załącznikach do dyrektyw Siedliskowej i Ptasiej, wskazanych do ochrony w Europie, m.in. : czerwończyk nieparek, skójka gruboskorupowa, koza, różanka, głowacz białopłetwy,traszka grzebieniasta, kumak nizinny, bocian czarny, derkacz, żuraw, mopek, wilk, ryś, wydra i bóbr europejski.

Cel ochrony

Podstawowym celem ochrony jest zachowanie siedlisk leśnych i torfowiskowych z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej oraz gatunków roślin i zwierząt z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej. Szczególne znaczenie ma ochrona naturalnych bagiennych lasów, zwłaszcza borealnych świerczyn na torfie i borów bagiennych, wraz z charakterystyczną flora i fauną. Świerczyny na torfie zajmują około 5% powierzchni ostoi tym samym Puszcza Romincka stanowi najważniejszy (obok Puszczy Augustowskiej) obszar występowania tego siedliska w Polsce. Ważnym dla ochrony jest zachowanie subborelanej odmiany grądu w specyficznej, lokalnej postaci charakteryzującej się dużym udziałem lipy drobnolistnej w drzewostanie i gatunków górskich (jak np. czosnek niedźwiedzi i kokoryczka okółkowa) w runie. W przypadku zwierząt priorytetowa jest ochrona wilka.

Istniejące formy ochrony

Rezerwaty przyrody: Rezerwat czerwona Struga (3,6 ha), Rezerwat Boczki (108,8 ha), Rezerwat Dziki Kąt (34,1 ha),Rezerwat Mechacz Wielki (146,7 ha), Rezerwat Struga Żytkiejmska (467,1 ha)
Park Krajobrazowy Puszczy Rominckiej (14 620,0 ha)

Bibliografia

Pawlikowski Paweł, Siwak Katarzyna: Puszcza Romincka . W: Hołdyński Czesław, Krupa Małgorzata (red.), Obszary Natura 2000 w województwie warmińsko-mazurskim: 251-254. Wydawnictwo Mantis: Olsztyn, 2009.

Linki zewnętrzne

Lista Obszarów o Znaczeniu dla Wspólnoty Natura 2000 w województwie warmińsko-mazurskim [1] 14.06.2014
http://obszary.natura2000.org.pl/index.php?s=obszar&id=212

Źródło: „http://encyklopedia.warmia.mazury.pl/index.php?title=Natura_2000_Puszcza_Romincka&oldid=110452”