Natura 2000 Ostoja Iławska

Obszar Natura 2000 Ostoja Iławska
Typ obszaru	Obszar "siedliskowy" - przyszły specjalny obszar ochrony siedlisk (SOOS)
Kod	PLH280053
Powierzchnia	21 029,4 ha
Status obszaru	Projektowany SOOS, zgłoszony do Komisji Europejskiej.
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego Współrzędne spoza mapy: Obszar Natura 2000 Ostoja Iławska : 0/0
Położenie na mapie Polski Współrzędne spoza mapy: Obszar Natura 2000 Ostoja Iławska : 0/0
{{#invoke:Koordynaty|szablon}}

Obszar Natura 2000 Ostoja Iławska - specjalny obszar ochrony siedlisk (SOOS).

Ogólny opis obszaru

Ostoja Iławska znajduje się na terenie województw pomorskiego i warmińsko-mazurskiego (powiat iławski, gmina Iława, gm. wiejska Iława, gm. Susz, gm. Zalewo). Obszar położony jest w mezoregionie Pojezierze Iławskie. Teren reprezentuje młody krajobraz polodowcowy. W wyniku cofania lodowca w okolicy Starego Dzierzgonia i obecnego jeziora Jeziorak, powstał tzw. lob małdycki, który wywarł wpływ na rzeźbę terenu. Na terenie ostoi znajduje się sieć ponad 30 jezior, z największym udziałem jezior eutroficznych. Największym jeziorem w regionie i najdłuższym w Polsce jest Jeziorak o powierzchni 3220 ha, posiadający połączenie z Kanałem Elbląskim. Istotnym składnikiem obiektu są cieki wodne w postaci licznych rzek i strumieni. Najważniejsze rzeki to Osa i Liwa, należące do dorzecza Wisły.

Walory przyrodnicze

Do głównych walorów tego obszaru należy obecność siedlisk przyrodniczych z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej. Są to:

• grąd subatlantycki Stelario-Carpinetum (kod 9160-1),stanowiący 11,3 proc. powierzchni SOOS;
• niżowy łęg jesionowo-olszowy Fraxino-Alnetum (kod 91E0-3) - 2,63 proc. powierzchni;
• żyzna buczyna niżowa Galio-odorati-Fagetum (kod 9130-1) - 2,07 proc. powierzchni;
• twardowodne oligo- i mezotroficzne zbiorniki wodne z podwodnymi łąkami ramienic (kod 3140);
• naturalne, dystroficzne zbiorniki wodne (kod 3160);
• niżowe i górskie świeże łąki użytkowane ekstensywnie (kod 6510);
• torfowiska wysokie z roślinnością torfotwórczą (kod 7110);
• torfowiska wysokie zdegradowane, zdolne do naturalnej i stymulowanej regeneracji (kod 7140);
• kwaśne buczyny Luzulo-Fagenion (kod 9110);
• grąd środkowoeuropejski i subkontynentalny (kod 9170);
• bory i lasy bagienne (kod 91D0);
• łęgowe lasy dębowo-wiązowo-jesionowe (kod 91F0);
• sosnowy bór chrobotkowy (kod 91T0).

Duży procent zajmują naturalne jeziora eutroficzne (kod 3150) stanowiące 22,39 proc. jej powierzchni.

Na terenie ostoi stwierdzono 790 taksonów roślin kwiatowych (35 proc. flory Polski). Ochronie całkowitej podlega 29 gatunków, m.in. bażyna czarna, grzybienie północne, rosiczka okrągłolistna, lipiennik Loesela, listera jajowata, inne storczyki z rodzaju kruszczyk i kukułka, sierpowiec błyszczący, wawrzynek wilczełyko, wroniec widlasty, widłak goździsty, widłak jałowcowaty, fiołek torfowy.
Wśród zwierząt występują: płazy chronione - kumak nizinny, ropucha szara, ropucha zielona, rzekotka drzewna, grzebiuszka ziemna, traszka grzebieniasta; 5 gatunków chronionych gadów - żmija zygzakowata, zaskroniec, padalec, jaszczurka zwinka i żyworódka; 135 lęgowych gatunków ptaków, w tym 116 chronionych (m.in. derkacz, bielik, bąk, baczek, orlik krzykliwy, kania ruda i czarna); 32 gatunki ssaków, w tym 5 chronionych (m.in. jeż wschodni, bóbr, wydra); 3 gatunki ryb - różanka, piskorz, koza oraz bezkręgowce - pachnica dębowa, zalotka większa.

Cel ochrony

Podstawowym celem ochrony jest zachowanie naturalnych i zbliżonych do naturalnych lasów liściastych i występujących w nich zbiorowisk roślinnych, a także utrzymanie i niepogarszanie sieci hydrologicznej obszaru oraz powiązanych z nią zbiorowisk roślinnych i rzadkich gatunków roślin i zwierząt.

Istniejące formy ochrony

Rezerwaty przyrody: Rezerwat Czerwica (11,6 ha), Rezerwat Jasne (106,3 ha), Rezerwat Jezioro Gaudy (318,8 ha); Park Krajobrazowy Pojezierza Iławskiego (25 279 ha); OSOP Lasy Iławskie (25 218,5 ha).

Bibliografia

Słowiński K., Ostoja Iławska. W: Hołdyński Czesław, Krupa Małgorzata (red.), Obszary Natura 2000 w województwie warmińsko-mazurskim, Olsztyn, Wydawnictwo Mantis, 2009, s. 122-124.

Zobacz też

[]
[1]
[2]