Natura 2000 Puszcza Romincka

Obszar Natura 2000 Puszcza Romincka
Źródło: www.goldap.bialystok.lasy.gov.pl
Typ obszaru	Obszar "siedliskowy" – specjalny obszar ochrony siedlisk (SOOS)
Kod	PLH280005
Powierzchnia	14 754,3 ha
Status obszaru	Obszar zatwierdzony Decyzją Komisji Europejskiej
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego Obszar Natura 2000 Puszcza Romincka
Położenie na mapie Polski Obszar Natura 2000 Puszcza Romincka
{{#invoke:Koordynaty|szablon}}

Film udostępniony w ramach projektu Regionalna Kronika Filmowa

Lipiennik Loesela (Liparis loeselii).
Fot. Hans Stieglitz. Źródło: Commons Wikimedia

Wilk (Canis lupus).
Fot. Quartl. Źródło: Commons Wikimedia

Obszar Natura 2000 Puszcza Romincka – obszar o znaczeniu dla Wspólnoty (OZW); obszar "siedliskowy" zatwierdzony przez Komisję Europejską do czasu wyznaczenia przez kraj członkowski.

Ogólny opis obszaru

Obszar położony jest w północno-wschodniej części województwa warmińsko-mazurskiego, w obrębie makroregionu Pojezierze Litewskie. Obejmuje zwarty kompleks leśny polskiej części Puszczy Rominckiej wraz z otoczeniem. Obszar wyróżnia się młodoglacjalną rzeźbą terenu. Występują tu pasma morenowe i wzgórza kemowe z licznymi obniżeniami, czego konsekwencją są różnice wysokości dochodzące do 120-140 m. Pagórkowate wysoczyzny poprzecinane są dolinami rzek (Błędzianki, Bludzi, Żytkiejmskiej Strugi, Czerwonej Strugi). Część dolin ma charakter bagienny, inne płyną głębokimi rynnami o podgórskim charakterze.

Krajobraz urozmaicony jest śródleśnymi polanami, torfowiskami i rozlewiskami bobrowymi. Bardzo interesujące są torfowiska źródliskowe, wykształcone w postaci torfowisk kopułowych (np. w pobliżu rezerwatu "Czerwona Struga") oraz torfowisk wiszących np. w dolinie Błędzianki. Gliniaste pagórki i zbocza porośnięte są lasami, głównie liściastymi, z lipą, klonem, wiązem górskim, grabem i domieszką świerka, natomiast piaszczyste wzniesienia – leszczynowo-świerkowym lasem mieszanym. Równiny są zajęte przez świeże bory sosnowe i świerkowe, a sporadycznie przez bór świerkowy. W zatorfionych dolinach cieków rosną nadrzeczne lasy jesionowo-olszowe. Znaczny udział świerka pospolitego w drzewostanach oraz surowszy niż w innych częściach kraju klimat nadają Puszczy północny charakter.

Walory przyrodnicze

Do głównych walorów tego obszaru należy obecność 11 typów siedlisk przyrodniczych z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej: bory i lasy bagienne (91D0); grąd subkontynentalny (9170-2); łęg jesionowo –olszowy (91E0-3); źródliskowe lasy olszowe (91E0-4); borealna świerczyna bagienna (91D0-5); starorzecza i naturalne eutroficzne zbiorniki wodne (3150); niżowe i górskie świeże łąki użytkowane ekstensywnie (6510); torfowiska przejściowe i trzęsawiska (7140); torfowiska wysokie z roślinnością torfotwórczą (7110); górskie i nizinne torfowiska zasadowe (7230); naturalne dystroficzne zbiorniki wodne (3160); nizinne podgórskie rzeki ze zbiorowiskami włosieniczników (3260); bogate florystycznie górskie i niżowe murawy bliźniczkowe (6230).

W granicach obszaru stwierdzono występowanie 3 gatunków roślin z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej: skalnicy torfowiskowej, lipiennika Loesela i sierpowca błyszczącego. W Puszczy żyje 28 gatunków zwierząt wymienionych w załącznikach do dyrektyw Siedliskowej i Ptasiej, wskazanych do ochrony w Europie, m.in.: czerwończyk nieparek, skójka gruboskorupowa, koza, różanka, głowacz białopłetwy, traszka grzebieniasta, kumak nizinny, bocian czarny, derkacz, żuraw, mopek, wilk, ryś, wydra i bóbr europejski.

Cel ochrony

Podstawowym celem ochrony jest zachowanie siedlisk leśnych i torfowiskowych z Załącznika I Dyrektywy Siedliskowej oraz gatunków roślin i zwierząt z Załącznika II Dyrektywy Siedliskowej. Szczególne znaczenie ma ochrona naturalnych bagiennych lasów, zwłaszcza borealnych świerczyn na torfie i borów bagiennych, wraz z charakterystyczną florą i fauną. Świerczyny na torfie zajmują około 5 proc. powierzchni ostoi – tym samym Puszcza Romincka stanowi najważniejszy (obok Puszczy Augustowskiej) obszar występowania tego siedliska w Polsce. Ważnym dla ochrony jest zachowanie subborelanej odmiany grądu w specyficznej, lokalnej postaci, charakteryzującej się dużym udziałem lipy drobnolistnej w drzewostanie i gatunków górskich (jak np. czosnek niedźwiedzi i kokoryczka okółkowa) w runie. W przypadku zwierząt priorytetowa jest ochrona wilka.

Istniejące formy ochrony

• Rezerwat Czerwona Struga (3,6 ha)
• Rezerwat Boczki (108,8 ha)
• Rezerwat Dziki Kąt (34,1 ha)
• Rezerwat Mechacz Wielki (146,7 ha)
• Rezerwat Struga Żytkiejmska (467,1 ha)
• Park Krajobrazowy Puszczy Rominckiej (14 620,0 ha)

Zobacz też

Lista Obszarów o Znaczeniu dla Wspólnoty Natura 2000 w województwie warmińsko-mazurskim, BIP Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w Olsztynie [14.06.2014]
obszary.natura2000.org.pl [14.06.2014]

Bibliografia

Pawlikowski Paweł, Siwak Katarzyna, Puszcza Romincka, [w:] Obszary Natura 2000 w województwie warmińsko-mazurskim, red. Hołdyński Czesław, Krupa Małgorzata, Olsztyn 2009, s. 251–254.