Wilk: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja zweryfikowana] | [wersja zweryfikowana] |
| Linia 5: | Linia 5: | ||
|zoolog = Linnaeus, 1758 | |zoolog = Linnaeus, 1758 | ||
|okres istnienia = | |okres istnienia = | ||
| − | |grafika = | + | |grafika = Wilk_1a.jpg |
| − | |opis grafiki = Wilk<br> | + | |opis grafiki = Wilk<br>Fot. Malene ThyssenŹródło: [http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Scandinavian_grey_wolf_Canis_lupus.jpg Commons Wikimedia] |
|typ = strunowce | |typ = strunowce | ||
|podtyp = kręgowce | |podtyp = kręgowce | ||
| Linia 20: | Linia 20: | ||
'''Wilk''' – drapieżny ssak z rodziny psowatych. | '''Wilk''' – drapieżny ssak z rodziny psowatych. | ||
<br/><br/> | <br/><br/> | ||
| − | + | ||
==Charakterystyka== | ==Charakterystyka== | ||
Wilk osiąga długość od 100 do 130 cm. Samce (basiory) z reguły są większe niż samice (wadery). Ciężar ciała waha się w granicach 30–60 kg. Ciało wilka pokrywa gęsta sierść barwy szarej z odcieniem żółtobrązowym (na grzbiecie widoczne są dłuższe, sztywne włosy w ciemniejszym odcieniu, niemal czarne). | Wilk osiąga długość od 100 do 130 cm. Samce (basiory) z reguły są większe niż samice (wadery). Ciężar ciała waha się w granicach 30–60 kg. Ciało wilka pokrywa gęsta sierść barwy szarej z odcieniem żółtobrązowym (na grzbiecie widoczne są dłuższe, sztywne włosy w ciemniejszym odcieniu, niemal czarne). | ||
Wersja z 07:29, 16 mar 2015
| Wilk | |
| | |
| Canis lupus` | |
| Linnaeus, 1758 | |
| Canis lupus Linnaeus, 1758 | |
 Wilk Fot. Malene ThyssenŹródło: Commons Wikimedia | |
| Systematyka | |
| Domena | eukarionty |
| Królestwo | zwierzęta |
| Typ | strunowce |
| Podtyp | kręgowce |
| Gromada | ssaki |
| Rząd | drapieżne |
| Rodzina | psowate |
| Rodzaj | Canis |
| Gatunek | wilk |
Wilk – drapieżny ssak z rodziny psowatych.
Charakterystyka
Wilk osiąga długość od 100 do 130 cm. Samce (basiory) z reguły są większe niż samice (wadery). Ciężar ciała waha się w granicach 30–60 kg. Ciało wilka pokrywa gęsta sierść barwy szarej z odcieniem żółtobrązowym (na grzbiecie widoczne są dłuższe, sztywne włosy w ciemniejszym odcieniu, niemal czarne). Wilk jest drapieżcą. Poluje na zwierzęta parzystokopytne (jelenie, dziki, sarny), zjada również jaja ptaków, pisklęta, płazy, ale także ryby, jagody i padlinę. Poluje w parach lub stadnie, głównie nocą. Na większe zwierzęta wilki polują w liczniejszych watahach. Ich stada liczą ok. 20 osobników, każdy z nich zajmuje określone miejsce w hierarchii (para alfa: samiec i samica + spokrewnione z nimi osobniki).
Wilki mają rozbudowany system komunikacji, na który składa się mowa ciała (pozycja uszu, ogona, sposób ustawienia ciała), wydzielanie feromonów, znakowanie odchodami. Terytorium zamieszkania stada to ok. 100–300 km. Wilki często migrują, potrafią dziennie przebyć nawet 70 km.
Cieczka trwa od stycznia do marca. Samice rodzą w kwietniu lub na początku maja od 4 do 6 młodych. Wilczęta do 6. tygodnia życia żywią się wyłącznie mlekiem matki. Potem pożywienie dla nich przynosi samiec, a już jesienią młode wilki polują z rodzicami.
Długość życia w warunkach naturalnych wynosi od 12 do 16, w niewoli nawet do 20 lat. Naturalnym wrogiem wilka jest człowiek (głównie kłusownicy). Wilki objęte są ścisłą ochroną gatunkową od 2001 r. (wyjątkiem jest odstrzał osobników zagrażających ludziom).
W Polsce wilki występują w województwach podkarpackim, małopolskim i podlaskim oraz w północno-wschodnich rejonach pojezierzy.
Wilki na Warmii i Mazurach
W województwie warmińsko-mazurskim wilki występują głównie w Puszczy Piskiej, Puszczy Napiwodzko-Ramuckiej (m.in. Rezerwat Las Warmiński, Ostoja Napiwodzko-Ramucka) i w Lasach Skaliskich (Niecka Skaliska).
Spotkać można je także w Mazurskim Parku Krajobrazowym (m.in. Rezerwat Pierwos, Rezerwat Krutynia Dolna), w Rezerwacie Małga, Rezerwacie Dęby Napiwodzkie, Rezerwacie Borki i Ostoi Boreckiej, Rezerwacie Galwica, Parku Krajobrazowmy Puszczy Rominckiej (Puszcza Romnicka, Rezerwat Struga Żytkiejmska, Rezerwat Boczki), Parku Krajobrazowym Wzgórz Dylewskich, Parku Krajobrazowym Wysoczyzny Elbląskiej (Rezerwat Dolina Stradanki, też w Dolinach Erozyjnych Wysoczyzny Elbląskiej), Parku Krajobrazowym Pojezierza Iławskiego, Ostoi Lidzbarskiej.
Od niedawna liczba wilków w Polsce nieznacznie rośnie (w latach 2006–2007 wynosiła od 384 do 598 osobników, w latach 2009–2010: od 543 do 687) dzięki aktywnej akcji promującej ich ochronę. Przeprowadzona w lutym 2014 r. akcja liczenia wilków na Warmii i Mazurach potwierdziła bytowanie w lokalnych kompleksach leśnych ok. 150 osobników. Inwentaryzacja objęła prawie 400 tys. ha lasu. W dwudniowej akcji koordynowanej przez Nadleśnictwo Spychowo wzięło udział 358 leśników podzielonych na 135 grup terenowych. Przebyły one lasami ponad 11 tys. kilometrów.
Watahy wilków stanowią zagrożenie dla hodowli owiec i krów. Poszkodowani rolnicy kierują wnioski o odszkodowanie do Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w Olsztynie. W 2012 r. uznano 28 wniosków, a straty wyceniono na 116 tys. zł.
Zobacz też
tvnmeteo.tvn24.pl, Wilkom dobrze na jeziorach [16.07.2014]
Bibliografia
olsztyn.gazeta.pl, Watahy wilków na Mazurach zagryzły wiele krów i owiec [16.07.2014]
mojemazury.pl, W lasach Warmii i Mazur żyje 150 wilków [16.07.2014]
wiadomosci.onet.pl, Na Warmii i Mazurach jest coraz więcej wilków [16.07.2014]
Panfil Jan, Ssaki Pojezierza Mazurskiego, Olsztyn 1984, s. 40.
